Is speed the freedom?

Chapter 5

'Echt Elena je had wel dood kunnen Zijn!' terwijl Riley dat zegt geeft ze mij een knuffel en gaat ze naast mij in de zetel zitten. Ze kijkt me ongerust aan. Een blik die mensen hebben als ze naast een ziekenhuis bed zitten en waarbij de persoon in kwestie doodziek is. Ik schud kort mijn hoofd, en kijk haar met een flauw glimlachje aan. 'He, ik kan wel tegen een stootje hoor.' antwoord ik terug. Mijn stem sterft soms nog wat weg, waardoor de zekerheid in mijn stem ook vele minder is. Maar toch, ik meen wat ik zeg. Het had tien keren erger kunnen aflopen.
Riley antwoordt er niks op maar blijft mij ongerust aankijken. Ze duwt een verdwaalde lok haar bij haar zelf achter haar oor. En kijkt daarna net zoals ik op als we voetstappen horen.

Will is net terug thuis met het auto wrak, en komt naar ons toe gewandeld. 'Kleine, is alles oké?' ik pers een glimlach op mijn lippen en knik. Een schampere glimlach vult zijn gelaat en hij gaat naast de andere kant van mij zitten. Hij legt zijn hand op mijn wang en wrijft zachtjes met zijn duim over mijn gezicht. Een warm gevoel gaat door mij heen, ik leg een hand op zijn hand en leun dan zachtjes met mijn hoofd in zijn hand.
'Niks gebroken?' zijn stem klinkt niet echt vragend, eerder bevestigend. Ik lach even en knik dan 'volledig intact' zeg ik overtuigend. Will knikt, en een rustige glimlach staat op zijn gezicht. 'Oké, rust maar wat dan. Morgen ben je terug de oude.'
Ik knik instemmend.
'Maar Will-' Riley onderbreekt haar zin, als Will haar streng aankijkt. Ik zie nog hoe ze zuchtend haar hoofd schud, 'je weet hoe ik er over denkt.' zegt ze dan nog snel. Ja ja dat weet ik, denk ik bij mezelf. Maar hoe kan ik nu mijn leven opgeven. Ja ik zeg het hoe het is dat hele 'race-gedoe' is hetgeen waarvoor ik besta.

Als Riley en Will weg lopen, leg ik me plat in de zetel en voor ik het weet val ik in slaap.

Jake O'Conner

Samen met Alex sta ik buiten op de werf het wrak te bekijken.
'Die valt niet meer te redden. Ze heeft een stevige smak tegen de muur gehad.' ik draai me om als ik Will achter me hoor praten, en knik bevestigend terwijl ik naar de auto kijk. De achterkant is in elkaar gedeukt en verbrijzeld. Ook de kant van de bijrijder heeft veel schade op gelopen.
'Wat we nog kunnen gebruiken halen we eruit, voor jet geval we ooit nog zo'n auto krijgen om te tunen.' ja dat was Alex direct vooruit denken, en alles kon bij hem nog gebruikt worden.
Ik knik instemmend en open de bestuurders deur, alles langs deze kant is nog prima in tact. Ook Alex keek over mijn schouder mee. Ik moest het niet vragen, want ik wist dat hij hetzelfde dacht.
'Biertje?' vraagt Alex dood serieus.
Ik moet moeite doen om niet in het lachen uit te barsten en kom dan met mijn hoofd uit de auto. ' Awel ja, eerst tanken voor we kunnen werken.' ik volg Alex naar het kleine bijkeukentje aan de zijkant van de garage. Hij opent de ijskast en geeft twee flesjes bier aan. 'Will lust er vast ook wel één.' zegt hij terwijl hij nog een flesje neemt en ook een kriek flesje voor Riley neemt. Met de voet sluit hij de ijskast.
'euh kerel waar is die opener?' ik kijk zoekend rond.
'Euh...'Alex krabt even aan de achterkant van zijn hoofd, en kijkt in verschillende schuiven. 'Wel euh, de laatste keer had ik het....euh...in de garage gebruikt denk. En vergeten terug te brengen naar de keuken.' nog zo'n talent van Alex alles kwijt doen. Lachend schud ik lijn hoofd, 'Jesus man, je bent nog erger dan Elena wat betreft dingen kwijt doen.'
Alex grijpt naar zijn hart en kijkt me geshockt aan 'whaaaat?' zegt hij op een veel te hoge, verontwaardigde toon, 'wat een belediging.' hij snuift even, en kort daarna kan hij zijn lach niet meer bedwingen. Lachend wandelen we terug naar buiten, naar de andere twee. ik overhandig ze elke hun drank.
Ik zie Riley haar blik meteen van ons naar het flesje en terug kijken. Ik en Alex doen alsof onze neus bloed en we kijken haar vragend ja.
'Ja mannen, denken jullie nu echt dat ik dat met mijn tanden open?' ze kijkt ons verontwaardigd aan.
'Oooh dat bedoel je.' niemand is beter dan doen alsof hij de onschuld zelve is dan Alex. Of nee wacht, daar is om eerlijk te zijn Elena de queen in.
Will neemt het flesje van Riley uit haar handen en opent het flesje behendig aan het venster.
'Kijk se, Will is pas een gentleman.' zegt ze terwijl ze dankbaar lacht naar mijn oudere broer.
Oké om eerlijk te zijn, ik was handiger met auto's herstellen dan Will, maar flesjes openen? Nee daar was ik echt niet handig in. En dat wist Will heel goed. Hij begint met drinken en kijkt naar Alex en mij 'allee mannen, schol he.' hij heft zijn fles op en drinkt een grote teug.
Ik hoor Riley naast hem grinniken, en ze knipoogt naar ons en volgt dan Will zijn voorbeeld en begint te drinken. Daar staan we dan, de twee klunzen die hun fles niet kunnen openen.
'Seg, meneer de gentleman. Je vergeet je beste maatjes.' snuift Alex verontwaardigd. Een gemeen lachje verschijnt op Will zijn gezicht en hij legt zijn arm rond Riley 'sorry gasten, deze gentleman bedient alleen de knappe vrouwkes.' hij knipoogt even naar Riley, en ik zie hoe ze begint te blozen. Wat op één of andere manier iets heel schattig heeft. Ook Alex kijkt glimlachend naar de blozende Riley.
'Ja jom, dat wordt dorst lijden.' zegt Alex terwijl hij droevig naar het flesje kijkt en zucht.
'Ah kom op Will, help ze even.' Riley kijkt met een blik vol medelijden naar de pruillip van Alex. Ja dat werkt elke keer bij Riley. Zodra Riley even naar Will kijkt, wiens arm nog steeds rond haar ligt, knipoogt Alex even naar mij.