Is speed the freedom?

Chapter 11

Riley Jackson

'Elena Knight, er is niemand die ik liever zie dan jou.' zeg ik op en plechtige manier. Meteen schieten we beiden in de lach.
Even komt de bekende brutale blik terug in de ogen van Elena. Ik glimlach als ik dat zie. Als Elena me daarna vragend aankijkt, schud ik lachend mijn hoofd, om te zeggen dat er niks is.
'Komaan dan stel ik je voor aan een aantal vrienden van me.'
Ik merk hoe Elena twijfelt. Ze kijkt naar de anderen en aan haar blik te zien, keek ze zo net naar Jane. Ik zucht hoorbaar ' Elena, ik weet dat jullie twee op oorlogspad leven, maar ga alstublieft mee.' ik wacht even, maar er is weinig verandering te merken aan Elena. 'Voor mij?' vraag ik dan kort.
Elena kijkt me even aan, en zucht dan bijna onhoorbaar. 'Oké' mompelt ze al even onverstaanbaar als haar zucht.
Ik glimlach opgewekt en neem haar bij de hand. Ik sleur haar naar de anderen toe.
'Guys, dit is Elena, sommige kennen haar al wel.' En zoals verwacht stelt Ren zich meteen voor.
Hij stapt naar voor naar Elena en schud direct haar hand 'hey! Ik ben Ren.' zijn stem klinkt opgewekt, en zijn ogen lijken te verdrinken in de helder blauwe ogen van Elena.
'Hey' antwoord Elena kort terug. Ze is duidelijk niet onder de indruk van Ren zijn enthousiaste handdruk.

'We wilden eigenlijk net beginnen met volleyballen, dus als je ons wilt laten opwarmen.' Jane haar stem klinkt kil. Voor ik het besef sleurt ze me mee naar de volleybal terreinen. Ik kijk snel om naar Elena en gebaar dat ze moet volgen.
Ook de andere meiden volgen, en beginnen met opwarmen. Ren en Drew zijn de enige jongens die er zijn. Maar zin om te trainen hebben ze beide niet. Maar zin om Elena te entertainen, terwijl wij trainen, hebben ze duidelijk wel.
Ik zie nog net hoe Drew zich voorstelt en hoe ze met drieën naar de volleybal terreinen wandelen.

Nu alles terug goed is tussen mij en Elena kan ik volop genieten van de training. Ook Jane lijkt tijdens de training te vergeten dat Elena er is. Ze speelt vrolijk mee. Samen zijn we voor het volleybal altijd al een sterke schakel van het team geweest, en dat laten we vandaag duidelijk nog eens zien.

Elena Knight

Ik ga in het zachte zand zitten. Mijn knieën opgetrokken en mij armen daar rond geslagen, zo kijk ik toe naar  Riley en de anderen die aan het volleyballen zijn.
Mijn aandacht verdwijnt al snel naar het ver uitgestrekte water. Ik ben hier dan wel niet graag, maar ik moet toegeven dat de dansende golven en de warme bries door mijn haren heel rustgevend werken.
Ik sluit even mijn ogen en adem de zee lucht in. 'Elena!' ik schiet wakker als ik mijn naam hoor en kijk op. Ik zie Riley naar mij toe lopen.
'Dromertje, ik heb de training van mijn leven en mijn beste vriendin kijkt alleen maar naar de zee.' ze hijgt nog een beetje na van de inspanning van het volleyballen, maar de lach staat nog steeds op haar gezicht.
Ik houdt mijn hand boven mijn ogen voor de zon en kijk omhoog naar Riley.
'Sorry, ik ben die zee niet gewoon. En geef toe het is iets indrukwekkend.' veronderschuldig ik mezelf. Riley draait zich even om en kijkt naar de zee. Ze haalt onverschillig haar schouders op 'misschien komt het omdat ik het elke dag zie, maar ik ben niet echt onder de indruk van dat water.' ik grinnik even en gebaar met mijn hoofd dat ze maar eens terug naar het veld moet.
Ze knikt, en gaat met haar hand kort, maar wild door mijn haren heen zodat ze helemaal in de war liggen.
Ik duw haar weg, waarna ze lachend richting het veld loopt. Een brede grijns staat op mijn gezicht. Ik leg mijn haar goed en leg mezelf de opdracht op om aandacht te geven aan het spelen van Riley.
Oké, het ligt waarschijnlijk aan mij, maar ik snap niet wat je zo leuk kunt vinden aan volleybal. Riley doet niks liever dan volleybal, maar zij heeft dan weer een hekel aan autorijden.
Het is best een wonder dat wij al lang zo'n goede vriendinnen zijn, want er zijn veel verschillen tussen ons met twee. Maar toch zou ik niet zonder haar kunnen.
Ik draai me om als ik iemand op mijn schouder voel tikken. Ren kijkt me glimlachend aan. Ik was al bijna vergeten dat Ren en Drew naast me zitten. Ze waren gelukkig druk in gesprek met elkaar dus veel heb ik vast niet gemist.

'Speel jij ook volleybal?' Ren kijkt me vragend aan, toch blijft de hele tijd dezelfde glimlach op zijn gezicht staan. Net alsof zijn mond bevroren is. Ik schud mijn hoofd en kijkt terug naar Riley op de hoop dat hij niet  door gaat vragen. Want als ze  weten wie ik ben zal hun vriendelijkheid direct van level 100 naar 0 dalen. En ik heb vandaag geen zin in commentaar en vervelende blikken die me aankijken alsof ik een enge crimineel ben. Ren is even stil, hij had vast gehoopt dat ik meer zou vertellen.
'Welke sport doe je dan? Of doe je geen sport?' bij het laatste veranderd zijn stem en zijn gelaatsuitdrukking, precies of 'geen sport' doen iets walgelijks is, zoals voedsel dat bedorven is.
'Ik ga vooral joggen.' zeg ik tenslotte. Het is niet gelogen, want ik ga altijd mee joggen met Jake.
'Oh' is het enige wat hij daarop antwoord. Menens kerel is dat het enige wat je kunt zeggen? Zijn stem klinkt zwaar teleurgesteld. Hij had duidelijk meer verwacht. En nu heb ik vast een heel saai leven in zijn ogen. Wel, dat heeft hij toch helemaal mis.
'Ik moet toegeven, je ziet eruit als iemand die veel sport.' zegt hij dan.
Wat wilt hij dat ik zeg? Ik haal even kort mijn schouders op en kijk hem dan terug aan. 'Het is niet dat ik voor de rest in mijn zetel hang.' zeg ik dan onverschillig. Al die volleybal meiden hebben inderdaad het lichaam van een getrainde sportvrouw. Wat misschien logisch is aangezien ze intensief trainen en ook meedoen aan competities. Dat heb ik me toch laten wijs maken door Riley, maar als ik ze zie spelen dan zijn het toch geen amateurs, dus dat kan kloppen. Ik sport dan wel niet heel veel, maar het werk in de garage kan ook zwaar zijn, en die auto stukken tillen is in mijn ogen soms al een sport op zich.