Is speed the freedom?

Chapter 17

Elena Knight

Jake neemt zijn telefoon en belt naar Will, ik gebaar dat hij het op luidspreker moet zetten, en luister gespannen mee. Als ik de stem van Will hoor, houd ik even mij adem in en kijk ik naar Jake.
Jake neemt het woord en vraagt op een kalme manier of Will met zijn auto mee heeft. Gek genoeg is Will niet onder de indruk van die vraag, en antwoordt hij kort 'ja'. Opgelucht haal ik adem. Ook Jake lijkt opgelucht en legt dan tevreden af.

'Gelukkig.' zeg ik glimlachend. Jake knikt en neemt me bij de hand. Zo lopen we naar de grote parking naast de weg, en stappen we elk in onze auto en rijden we naar huis. Ook Alex was al huiswaarts vertrokken. Hij woont in het centrum van de stad, en gaat 's avonds vaak naar huis. In tegenstelling tot mij, tussen mijn huis en de garage van de O'Conner broers is maar één huis. Maar ik blijf graag bij hun, thuis zit ik vaak alleen.

We rijden de auto's naar binnen. Jake gaat al snel naar boven en gebaart dat ik mee moet komen. Mijn aandacht zit echter ergens anders. Ik gebaar naar Jake dat ik iets later kom. Zodra Jake de deur van het huis achter zich sluit, loop ik naar de werf. In het licht van de maan zie ik Will tegen één van de vensters geleund staan. Zijn handen gekruist over elkaar en zijn blik op oneindig. ik wandel de garage uit, naar de werf. Langzaam wandel ik naar hem toe. 'Will?' ik sta nu een kleine twee meter van hem verwijderd, maar het lijkt alsof hij nog altijd niet door heeft dat ik er sta. Hij reageerde daarstraks al heel kort, en best bot aan de telefoon. En Will die thuis blijft van een nachtje racen? Dat is goed mis, hij moet al bijna aan het sterven zijn voor dat hij niet naar ginder gaat.

Ik ga dichter staan, en leg langzaam een hand op zijn schouder. Snel draait hij zijn hoofd naar mij toe. Hij ziet er niet geschrokken uit, dus hij had al wel door dat ik er was, maar negeerde mij expres. Ik weet niet wat mij het hardste raakt, het feit dat hij me expres negeerde of de boze uitdrukking op zijn gezicht. Zonder iets te zeggen blijft hij me aanstaren. Gelukkig kunnen zijn ogen geen vuur schieten, want ik was allang dood geweest.
'Wat is er?' vraag ik stilletjes. Mijn hand ligt nog steeds op zijn schouder. Bruut duwt hij mijn hand weg en kijkt hij terug naar voren. 'Er is niks' , zijn stem klinkt kil, en afstandelijk. Ik rol even met mijn ogen, en kruis mijn armen. 'Kijk Will, je kunt me veel wijs maken. Maar dit gelooft zelfs een kat niet.' Ik wil weten wat er is, en blijf staan en staar hem aan. Hij snuift kort en reageert voor de rest niet meer. Nu ben ik het beu. Ik ga recht voor hem staan, en neem zijn gezicht tussen mijn handen zodat hij me aankijkt. Mijn blik is strak op hem gericht, 'wat is er Will.' Weer duwt hij me bruut weg. 'Elena, stop met te moeien met mij. Heb jij nu echt niks nuttiger te doen in je leven? Ben jij nu echt zo zielig?' zijn stem klinkt kwaad en hij staat recht voor mijn neus. Zijn gespierd lichaam komt heel impressionant over en zijn ogen bliksemen. Toch blijf ik met gekruiste armen hem aankijken, ik kook van woede, en het maakt me niet uit dat die woede ook op mijn gezicht te zien is. 'Wat?! Noem jij mij nu net zielig? Och kerel kijk jezelf eens!' het kan me niet schelen dat de buren kunnen meeluisteren, van mij mag heel de wereld het horen. Hoe durft die eikel mij zielig te noemen. Ik probeer is vriendelijk te doen, en dan doet hij zo bot. Wie is er dan zielig? Nu staat ook mijn blik scherp, terwijl ik in zijn ogen blijf kijken.

Opeens lijken de puzzel stukken in elkaar te vallen. 'Jij bent gewoon jaloers!' zeg ik scherp. Ik zie hoe hij zijn wenkbrauwen optrekt, maar trek er mij weinig van aan en ga gewoon verder. 'Jij bent het zo gewoon dat elke straat racer naar deze stad komt om jou uit te dagen, om tegen jou te racen. Wat logisch is want jij bent de beste straat racer. Maar he, even voeten op de grond. Ze komen duidelijk niet allemaal voor jou!' ik ben zo kwaad op hem. Ik weet dat mijn redenering klopt. Dat zie ik nu ook aan zijn gelaatsuitdrukking, maar waarom zou hij dat zo erg vinden? De wereld is toch niet vergaan of zo.
'Weet je Elena, jij gaat dat nooit begrijpen.' zegt hij kort. 'Oh dus nu ga je nog doen alsof ik dom ben? Alstublieft seg, wordt eens volwassen.' met die woorden been ik kwaad naar binnen. Zonder op te kijken loop ik de trap op naar het huis, en ga ik direct naar de kamer van Jake.

Jake heeft zich net gedoucht en heeft enkel een boxershort aan. Hij kijkt me bezorgd aan, als ik kwaad binnen kom. Ik laat me op zijn bed vallen met mijn rug naar boven. Jake heeft Will en mij waarschijnlijk niet gehoord. Dit komt doordat het huis zo goed geïsoleerd is, zodat je de geluiden van de garage bijna niet hoort​ als je binnen bent. En als je onder de douche staat, is het al helemaal moeilijk om gesprekken van beneden te volgen. 'Elena?' Jake gaat naast me op bed zitten en gaat zachtjes met zijn hand over mijn rug. 'Elena, wat is er gebeurd?' Langzaam draai ik me om, zodat ik Jake kan zien. Zijn ogen kijken me ongerust aan, en hij aait met zijn hand over mijn haren. Tranen prikken in mijn ogen, en ik moet moeite doen om ze te bedwingen. 'Will heeft weer eens laten zien dat hij een ongelofelijke eikel is.' zeg ik dan op een geïrriteerde toon. Vragend haalt Jake zijn wenkbrauwen op. De twee broers zijn langs de ene kant heel verschillend, maar soms lijken ze ook hard op elkaar. Het enige wat heel zeker is is dat ze heel goed met elkaar kunnen opschieten. Dus Jake probeert altijd wel te begrijpen waarom de karakters van mij en Will botsen, maar begrijpt dat vaak ook niet. Ik vind dat persoonlijk niet verbazend, we hebben beide een heel koppig en pittig karakter. Beide zijn we recht toe recht aan, en kunnen we heel bot overkomen. Als ik het zo eens bekijk ben ik eigenlijk wel een echte bitch, maar Will ook. En trouwens hij is de oudste, hij zou verdorie het goede voorbeeld moeten geven. Ik zucht even, en kijk naar de fel blauwe ogen van Jake die me nog steeds meelevend aankijken. Het heeft geen nut om zo te denken, we hebben beide sterke karakters en ja, dat zorgt wel eens voor botsingen. En daar hebben we allebei ons aandeel in. Maar het blijft de broer van Jake en ik woon hier praktisch, dus ben ik degene die me moet schikken naar hun.