Siyah melek

6

bu da neydi şimdi?tehtid mi?yoksa bir uyarı mı?ya da hiçbiri değil ne yaparsan yap öleceksin gibi bir şey miydi?evet kesinlikle böyleydi.korkuyor muydum peki?evet... ilk defa köpek dışında bir şeyden korkuyordum bu hayatta.peki ölmekten mi korkuyordum acı çekerek ölmekten mi?acı çekerek ölmekten.ölümden korkmazdım ki ben.acı çekmekten de korkmazdım.ama ikisi birleşirse.inanılmaz bir şekilde ölürsem.tam olarak bundan korkuyordum.inanlımaz derecede ölüp bir cenazemin bile olmamasından.kendime karşı her zaman dürüsttüm ben.asla kendi kendime yalan söyleyerek kandırmazdım.gereksizdi çünkü.ama bir anda tüm düşüncelerim değişti.hayır kendimi kandırma konusunda değil.ölmem konusunda .ölmeyecektim. ölemezdim. öldüremezlerdi.

düşüncelerim bir polisin camımı tıklatmasıyla kesildi.

-hanımefendi iyi misiniz.ambulans çağırın.                ambulans mı? nolmuştu ki?eğer ambulanslık bir durumum olsaydı acırdı değilmi biyerim?neden hiçbir yerim acımıyordu?şimdi kalkıp yürüyebilir mişim gibi geliyordu.güçlü hissediyordum.

-hanımefendi cevap verin lütfen.uyumayın sakın.iyi misiniz. ambulans nerede kaldı kızın heryeri kan ölüyor.         kan mı? her yerim kanmıydı şuan.uyumayacaktım.uykum yoktu.bi dakika kan mı? hemen cama baktım.yazı anında değişti.

*keşke bu yazıları senin kanınla yazmak zorunda kalmasaydım kumsalcık*

kumsalcık mış.hıh.ben çok iyiydim.

-hey sakin olun çok iyiyim. sesim çıkmıyordu.konuşuyorduma ama bu  görüntüden ibaretti.asla sesim çıkmıyordu.bir kere daha denedim.olmadı.sonra yavaş yavaş biri beni aşşağı çekmeye başladı.evet.artık canım acıyordu.vücüdumdaki her yaram ayrı sızlıyordu.can çekişe çekişe bi anda karanlık  bir yere düştüm.tüm yaralarım iyileşmiş bir şekile.ama her yerde karanlığın arasında parlayan gözler vardı burda.korkunç tu.korkunç tan da öteydi.bi anda ışık açıldığında çok daha korkunç olduğunu fark ettim çünkü o gözlerin sahibi köpeklerdi.her tarafımı çevirmiş kocaman korkutucu köpekler.hepsi bir anda bana doğru gelmeye başladı.hepsi aynı anda adım atıyorlardı.korkuyordum.her adımlarında yaralarım tekrar açılıyordu ve her yerim giderek daha fazla sızlıyordu.çığlık da atamıyodum.sesim yine gitmişti.hepsi yanımda geldiler.saldırmaya başlayacakları sırada... gözlerimi açtım.neredeydim ben? köpekler neredeydi? bi anda yanıma doktorlra geldi.bir şeylere baktı ve dışarı çıktı.dışarıdan sevinç çığlıkları yükselirken herkes bi anda içeri girdi.doğa ,deniz,barış,annem,babam,kardeşim ve adını bilmediğim bir kız.uzun saçlı gözlüklü uzun boylu bizim yaşlarımızda gözüken bir kız.noluyordu burada.annem yanıma gelip

-kızım iyi misin? çok dikkatsiz araba kullanıyorsun.yapma bidaha çok korkuttun bizi derken hala ağlıyordu annem.sonra babam da yanıma geldi .yaklaşık aynı şeyleri konuştuk.kardeşim de ağlıyordu.ona da sarıldım ama hiç konuşmadım.doğa geldi yanıma en çok o ağlıyordu.hiçbir şey söylemeden sadece sarıldı.hüngür hüngür ağlıyordu hala.nolmuştu ki bana bu kadar ciddi. barış ve deniz sadece duruyordu.heledeniz öylece gözlerini biryere dikmiş duruyordu.konuşmad ,yürümedi,gözlerini bile kırpmadı.sadece izliyordu.boş bakıyordu.sanki hiçbir şey hissetmemiş gibi.hissetmiyormuş gibi.doğa dan ayrıldıktan sonra biraz dinlenmem  gerektiğini söyleyip onları dışarı çıkardım.sadece deniz kalmıştı odada.

-dinliyorum diyince gözlerini bana çevirdi.hala boş bakıyordu.korkuyordum ondan.çok korkunç gözüküyordu.

-neden yaptın? dedi gözlerini gözlerimden ayırmadan.

-neyi?

-neden intihar ettin?

-ben mi intihar etmişim?

-evet

-ne ? nasıl? her şeyi baştan anlatır mısın lütfen ?

-önce apar topar gittin bizden.aradan yarım saat geçmeden bir intihar haberi.son dakika.bu sefer son dakika haberlerindeki kişi sendin kumsal.şok şok şok.ezgi kumsal eryiğit adında 18 yaşındaki genç arabasıyla denize atladı.etrafındakiler intihar  ettiğini söylerken güvenlik kameraları önce bir kamyona çarpıp sonra kontrolunu kaybetiip deniz e düştüğünü gösteriyor.gencin durumu ağır.yoğun bakıma kaldırıldı.

-bak ben intihar etmedim ve olayla ilgili sadece arabamın önünde olan yazıları hatırlıyorum.

-ne yazısı

-anlatıcam ama önce şu korkunç imajından çık ve gül.korkuyorum senden

-tamam.ama bilmiyorum duyduğum zaman hiç hissetmediğim bir şey hissettim.dedi.ve boş bakan gözleri sonunda normal halini aldı.ona yazıları anlattım.hiç şaşırmadı.ben de konuyu değiştirdim.

-ne zamandan bri burdayım.

-bir hafta 7 gün dedi ve güldü

-yani 2 hafta

-evet çok zekisin kumsal.dedi ve gülmeye başladık.doktor yaralarımın mucizevi bir şekilde hızlı iyileştiğini söyledi ve taburcu etti.gün sonunda eve geldik ve gelir gelmez uyudum.yarın okula gidecektim ve berbat bir matematik sınavım vardı.

kısa ve sıkıcı bir bölüm olduğunun farkındayım.ama bu aralar pek yazma isteğim yok.nedenini bilmiyorum.yaklaşık bir hafta ara vermeyi düşünüyorum. belki vermem bilmiyorum.bir sonraki bölümde görüşmek üzere kuzularımmm