De Heksenjacht

Hoofdstuk 4

Voorzichtig schuifel ik verder door de gang, met mijn hand tastend langs de muur.

Ineens voel ik de muur verdwijnen. Nou ja, niet echt verdwijnen, hij gaat ineens een scherpe bocht om naar rechts. Maar ik weet zeker dat ik rechtdoor moet. Ik pak mijn mobiel en zet hem weer even aan om licht te hebben. Dan zie ik dat ik op een kruispunt sta. Ik kan links, rechts of rechtdoor. Hier zijn geen raampjes. Ik loop rechtdoor en wanneer ik de muur weer kan voelen, doe ik snel mijn mobiel uit om de accu te sparen.

Weer hoor ik het jammerende geluid. Het komt inderdaad ergens voor me vandaan, dus ik loop nog steeds de goede kant op.

Dan hoor ik een geluid achter me. Zo zacht dat ik eerst twijfel of ik het wel goed gehoord heb. Maar dan wordt het iets sterker. Het klinkt als voetstappen die naderen. Mijn hart klopt in mijn keel.

We liepen in stilte achter Jason aan. Op de eerste verdieping gingen we links een gang in. Ook hier zag het er imposant uit met mooi versierde olielampen tegen de muur en diverse schilderijen. We liepen op een dik tapijt waardoor het geluid van onze voetstappen, gedempt werd. Bij de laatste kamer aan de rechterkant maakte hij een deur open en liet ons binnen in een hele grote kamer. Er stonden 2 grote hemelbedden, met prachtig versierde kleden. Er lag tapijt op de vloer en er brandde een vuur in de openhaard.

Jason vertelde dat bij de laatste renovatie van het kasteel wel waterleidingen zijn aangelegd voor wastafels en douches, maar dat er geen centrale verwarming was. Vandaar dat in de kamers die gebruikt werden, een open haard aangestoken werd. En ondanks het warme weer buiten, was het binnen in het kasteel fris door de dikke muren. We hadden wel grote ramen, die uitkeken over de binnenplaats, maar daar scheen de zon nu niet op. Die was aan de achterkant van het kasteel. Het vuur maakte het aangenaam in de kamer.

Jason keek me nog een keer lang aan met een intense blik waardoor ik weer ging blozen, en liet ons toen alleen. "Om 19.00 u begint het diner in de eetzaal. Die vind je als je de trap afkomt de hal in en dan voorbij de receptie de deur naar links neemt.", zei hij nog bij het weg gaan.

Toen hij de deur achter zich dicht had gedaan slaakte ik een klein gilletje, rende op 1 van de bedden af en kwam met een mooie sprong op het bed terecht! Ik liet me vallen op mijn rug en keek verrukt om me heen.

"Oh Gail, wat een gaaf kasteel! Wat is het hier mooi! En wat een grote kamer. Jeetje echte hemelbedden! Die zie je alleen nog maar in films! Moet je kijken hoe mooi het hout versierd is met echt houtsnijwerk. Dit moet al heel oud zijn, kijk eens naar dat hout. En kijk eens naar die kast, die is ook al zo mooi!"

Ik ratelde aan 1 stuk door en leek niet meer te kunnen stoppen.

Ik stond weer op van het bed en danste door de kamer en vervolgens een deur door naar de badkamer. Die was voorzien van een moderne douche, een wastafel en een ouderwets bad.

Ik danste weer terug, nog steeds druk pratend over alle mooie dingen die ik zag.

Ik kwam abrupt tot stilstand toen ik Gail's bleke gezicht zag.

"Gail, wat is er?", vroeg ik verschrikt.

"Ik weet het niet." zei ze met een klein stemmetje. "Sinds we het weggetje opdraaiden voel ik me raar. Ik kan het gevoel niet goed omschrijven. Het is net alsof ik hier al eerder ben geweest, terwijl ik zeker weet dat dat niet zo is. En die vrouw Elizabeth, het is net alsof ik haar ergens van ken. Alsof ik haar eerder ontmoet heb en dat voelt niet als een prettige ontmoeting. Maar ze was nu heel aardig dus ik weet niet waar dat gekke gevoel vandaan komt. Ik heb het vreemde gevoel dat er iets heel naars gaat gebeuren. Ik ken dit helemaal niet van mezelf. Bah, wat voel ik me naar!"

Gail was bijna in tranen. Zo kende ik haar ook niet. Ik ging naast haar zitten en sloeg mijn arm om haar heen.

Toen keek ze mee even met een kleine ondeugende twinkeling aan. "Die Jason ziet jou wel zitten Roos! Wat een knappe man! Ga ervoor Roos!" Ik moest enorm giechelen en even lachte ze met me mee. Toen zakten haar schouders weer. "Vind je het heel erg als ik even een dutje ga doen Roos? Ik voel me ook zo moe! Misschien komt daar mijn rare gevoel wel van en haal ik me allerlei dingen in mijn hoofd door vermoeidheid."

"Nee, natuurlijk vind ik dat niet erg.", zei ik terug. "Ik ga even lekker wandelen door de kasteeltuinen en daarna lezen. Pak jij je rust maar en ik kom om 18.00 u weer naar de kamer."

In de lome zomerwarmte liep ik door de prachtige kasteeltuinen, die achter het kasteel lagen. Via de centrale hal kon je door een gang naar achteren lopen en uiteindelijk kwam je bij een deur naar buiten, die leidde naar een zonovergoten terras. Meteen aan de rechterkant stonden allemaal tafeltjes en stoeltjes. Daar was via de grote eetzaal een toegang tot het terras met moderne glazen openslaande deuren. Er zaten een aantal mensen.

Tot mijn lichte teleurstelling was Jason nu nergens te bekennen.

Het voorste gedeelte van de tuinen was keurig netjes aangelegd met allerlei bloembedden en lage heggetjes. Hoe verder je naar achteren liep, hoe hoger de struiken werden en hoe ruiger en wilder de tuin.

Op een gegeven moment kwam ik bij 2 bomen die een beetje naar elkaar toegebogen waren. Daar tussenin was wat gras en aan weerskanten dichte begroeiing van struiken en andere bomen.

Er was iets met die bomen.

Het leek net een soort van poort en om de een of andere onverklaarbare reden werd ik ertoe aangetrokken.

Ik liep er voorzichtig heen en voelde iets.

Ik kan het niet precies omschrijven, het leek net een soort magnetisch veld, dat steeds sterker werd naarmate ik dichterbij kwam.

Toen ik echt helemaal tussen de bomen stond voelde ik het heel sterk.

En datzelfde onverklaarbare iets wat me had aangetrokken tot die plek, weerhield me nu om verder te lopen.

Ik haalde mijn schouders op en liep weer terug naar het pad en vandaar verder de tuin in. Toen ik bijna een bocht omging draaide ik me ineens om, om nog 1x naar die plek te kijken.

Wat zag ik nu weer? Het was net alsof er een vage afbeelding van een eenhoorn in de lucht tussen de bomen te zien was. Wat vreemd! Ik kreeg het gevoel alsof ik gek aan het worden was. Misschien had ik wel een zonnesteek.

Ik liep weer richting het terras terug en zocht dichtbij een bankje in de schaduw. Daar dook ik in een heerlijk leesboek en vergat even alles om me heen.