De Heksenjacht

Hoofdstuk 3

Het weggetje kronkelde via het dal omhoog naar het kasteel. Pas op het laatste moment konden we het kasteel zien.

Ik was meteen enthousiast. Wat een prachtig kasteel! Nog mooier dan op de foto's van internet.

Een deel was duidelijk middeleeuws, met dikke muren en kantelen. Maar er moest in de loop der tijd heel wat bijgebouwd zijn want er waren ook van die mooie romantische torentjes en het hoofdgebouw binnen de muren had grote ramen, dus dat was van latere tijd.

Dat konden we overigens niet meteen zien, we moesten eerst met de auto het kasteel voorbij rijden, naar een parkeerplaats aan de zijkant van het hele complex. Er stonden een stuk of 10 auto's. Daarna liepen we met onze rolkoffertjes, die achter ons aan stuiterden op het onverharde pad, te voet terug naar de poort.

Bij de poort was een hokje waar een portier zat. Daar moesten we ons eerst melden. Pas nadat onze reservering gecheckt was, mochten we doorlopen.

Een soort kleine tunnel onder de hele dikke muur door (waar geheimzinnige deurtjes in zaten), waarna we op de grote binnenplaats uitkwamen.

Tot mijn verbazing moest ik de neiging onderdrukken om die geheimzinnige deuren proberen open te maken. Dat is meer iets voor Gail, niet voor mij. Zo avontuurlijk ben ik niet. Ik hou me normaal gesproken graag aan de regels. Ook dit is iets waar Gail me altijd graag mee plaagt. "Doe toch niet altijd maar zo braaf en serieus!", zegt ze vaak.

Ik heb wel eens het gevoel dat onze onwaarschijnlijke vriendschap juist zo sterk is omdat we zo verschillen. We houden elkaar daarmee als het ware in balans. Zij zorgt ervoor dat ik onder de mensen kom en nog een beetje avontuur krijg. En ik rem op mijn beurt haar een beetje af en zorg zo dat ze niet helemaal zichzelf verliest in het avontuur. Door mij gebruikt ze haar gezonde verstand nog en door haar doe ik af en toe lekker gekke dingen.

Vanaf de poort in de dikke muur, liep een breed pad naar het grote, imposante hoofdgebouw. Aan beide kanten van het pad lagen keurig kort gemaaide grasvelden. Vanuit het midden van de binnenplaats, liepen twee paden naar de zijkanten toe. Zo vormden de paden een soort kruis in het gazon van de binnenplaats.

Via een brede trap kwamen we bij de ingang van het hoofdgebouw. Een grote zware eikenhouten deur leidde ons naar binnen in een grote imposante hal met kroonluchters.

Aan de zijkant van de hal was de receptie. Op het moment dat wij eraan kwamen waren daar 2 mensen. Een vrouw zat aan de balie en er stond een man achter haar met de rug naar ons toe.

De vrouw keek vriendelijk op toen ze ons hoorde aankomen.

Was het mijn verbeelding of zag ik haar gezicht even verstrakken toen ze Gail aankeek? Op de een of andere manier voelde er iets heel vreemds. Gail had een lach op haar gezicht, maar ik kon zien dat ze nog steeds een beetje gespannen was.

Omdat zij had gereserveerd deed zij het woord om ons aan te melden. Daarop draaide de man zich om. Toen zag ik dat de man nog heel jong was, misschien 2 of 3 jaar ouder dan wijzelf. Zijn knappe gezicht begon meteen te stralen toen hij ons zag. Hij keek naar Gail en vervolgens naar mij, en toen zijn ogen de mijne ontmoetten voelde ik dat ik ging blozen. Snel keek ik weg, maar ik voelde dat hij nog steeds naar me keek. Ik voelde me enorm opgelaten. Het leek wel alsof we in een omgekeerde wereld waren gekomen. De knappe man keek naar mij in plaats van naar Gail!

Nadat we ons hadden ingeschreven stelde de vrouw zich aan ons voor. Haar naam was Elizabeth en als er iets was, dan konden we naar haar toe bij de receptie en zou zij kijken wat ze voor ons kon doen.

"En dit is Jason.", zei Elizabeth, wijzend naar de knappe jonge man. "Hij zal jullie naar je kamer brengen."

Jason liet eindelijk zijn blik op mij los en liep om de balie heen naar ons toe.

"Deze kant op ladies!", zei hij vrolijk. Hij pakte onze koffers en liep de brede trap op in het midden van de hal. Wij volgden hem en ik voelde me giechelig. Toen ik Gail aan probeerde te kijken zag ik dat ze strak voor zich uit keek. Ik keek nog even achterom naar de receptie en zag Elizabeth met een bedenkelijke frons naar ons kijken. Een ongemakkelijk gevoel bekroop me. Wat was er aan de hand?