Lost Star | Mingyu ff

•42

Wonwoo's POV

Nagising ako sa sikat ng araw na tumama sa mukha ko. Dinilat ko yung isang mata ko at nagbago ng posisyon ng higa. Bakit parang di ako sanay na ako lang mag isa sa kama? Bakit' feeling ko napakalaki nito?

Siguro mag iisang linggo nang umalis si Aaliyah sa pilipinas. She was true to her words. She really set me free. Pinalaya niya ako sa nakakasakal naming relasyon. I thank god na narealize niya rin siguro na di niya ako gusto. Na napipilitan lang siya, na puro kalokohan lang, na ginagamit lang kami.

Wala namang naging problema sa mga magulang namin. Babae si Aaliyah kaya siya ang sinunod ng parents namin. She decided na lumayo ng kusa. Mas mabuti narin iyon. Mas makaka pagisip ako ng klaro para sa gagawin ko.

Tumayo ako at naghanda ng maisusuot bago dumiretso sa banyo. Kailangan ko nang makapag isip ng plano kung paano ko siya makuha ulit. Kung paano niya ako mahalin ulit.

Nang matapos akong maligo nagbihis agad ako at dumiretso sa baba. Ang tahimik ng bahay. Mag iisang linggo na pero di parin ako sanay. Wala nang katao tao, wala nang ingay na nagaganap. Ako lang. I like it. Gusto ko yung ganito. Malaya akong makakapag isip.

Bigla naman pumasok sa isip ko si Allen. Kamusta kaya siya? Anong ginagawa niya? I miss her. I miss the idea of me and Allen making unforgettable memories. Pero sa ngayon, imposible mangyare yon. Napangiwi ako ng maalala ko na si Mingyu pala ang malapit sakanya ngayon. Napangisi ako. Mahal niya kaya si Mingyu? Ipaglalaban niya kaya si Mingyu kapag inagaw ko siya?  Will Mingyu fight for her too?

I need to buy time. I need to gain her trust again. Kailangan kong ipakita sakanya na ipaglalaban ko na siya, na nagkamali ako. Nagsisisi ako na nagpatakot ako kay dad. At mas pinagsisihan ko na hindi ko siya pinahalagahan. God knows kung gaano ko pinagsisihan yon. That's why i want her back. Hindi sa tsaka ko lang nakita yung halaga niya kasi nawala siya sakin. I love her, so much.

Nangako ako sa sarili ko na wala akong papaiyakin na babae. I failed. Napaiyak ko yung babaeng sobrang mahal ko. And i promise i won't do it again.

I need someone to ask some advice. Pero kanino? I lost my bestfriend, i lost everything. Hinilot ko yung  sentido ko ng maramdaman kong umiinit yung gilid ng mata ko. It hurts. It really hurts. The fact that i'm alone right now and i don't have any friends to stop by. I know that joshua and jun are busy so why would i bother them? Kung alam ko naman na di nila ako sasamahan sa mga hinanakit ma dinadala ko? May sarili rin silang problema. At mas maigi pa siguro na wag ko na silang idamay, problema ko to at ako lang dapat ang poproblema nito.

Inaamin ko na masakit. Masakit kasi dahil sa katangahan ko nawala lahat ng saakin. Diba? Totoo naman? Ang tanga tanga ko. Ang tanga ko kasi di ako lumaban. Ang tanga ko kasi nandamay ako ng taong di ko ikalain na magbibigay ng sakit sakin kagaya nito. I hate myself. Gusto kong lang mawala na parang bula. Gusto ko kainin na ako ng lupa. Kung nakakamatay ang lungkot, matagal na siguro akong nakalibing. May silbi paba ako sa mundong ginagalawan ko? Ano bang kailangan kong gawin para mabalik ko lahat? Tingin ko konting oras nalang natitira mababaliw na ako, pinag-aagawan ako ng lungkot, galit, hinanakit, pagsisisi.

"Ano bang dapat kong gawin para mawala?! Ano?! Para mawala yung sakit na laman nito?!" Tinuro ko ng tinuro yung dibdib ko. Wala na akong maramdaman kundi sakit sa loob ko. Ni hindi ko na maramdaman yung sakit na dinulot ng malakas na pag turo ko sa dibdib ko. "Kailangan ko bang lumuhod sakanilang lahat?! Para lang mawala to?!" Ibinagsak ko yung sarili ko sa sahig. Hindi ko na kaya. Patuloy lang sa pagbagsak bawat luha na lumalabas sa mata ko. I want to stop it from falling pero pagod na ako. Maybe if i let it fall continuously titigil din, mawawalan din ako ng luha na iiyak.

I'm going to heal myself first. Hindi ako pwede humarap kay Allen na ganito, kailangan kong tulungan yung sarili ko na mabalik yung dating ako. I need to be strong. Kung babawiin ko man lahat ng sakin noon kailangan ayusin ko na yung sarili ko ngayon, bago pa mahuli yung lahat.

I dialed Allen's number hoping for her to pick up but she didn't. Ano ba pinagiisip ko? Ayokong humarap kay Allen ng ganito pero eto ako sinusubukang makipag usap sakanya. Eto talaga siguro yung sinasabi nila na magagawa mo lahat pag desperado kana talaga. Am i really desperate for love? I think i am.

What would i do now? I don't have someone to comfort me. Dad's mad at me. Lagi niyang sinasabi na wala akong kwentang anak, na di ko pinapahalagahan yung gusto niya para sakin. Well, i clearly know na ginagawa niyo yon para sa kumpanya niyang pinagmamalaki. Hindi ko narasanasan pagmamahal ng magulang ever since i was young. Hindi ko naransan magkaroon ng masayang at buong pamilya. No wonder I'm desperate for love.

I just need more time to heal myself.

"Allen... Please wait for me.

Please." I closed my eyes and let myself to fall asleep.

A/N: Wawa naman si wuno. Don't worry wonu di kita sasaktan HEHEHEHE. So ayun, I'm finally and permanently back. Narealize ko na ang tagal na pala nitong lost stars and it's time to end it na :< few more updates will do. Abangan ang pagbabalik si Wonwoo. (^.^)
Also a massive shout sa mga kaibigan kong nagagalit sakin kasi di ko inaaupdate to. You all insfires me men~ (*^▽^*)