Claire's POV
Nagising ako sa isang Hindi pamilyar na kwarto.
Where am I? Puro black and white lang ang nakikita kong mga furnitures dito well bujod nalang sa gray na lampshade n--
Wait. Gray?
Omg. Oo nga pala! Nagpass-out ako kanina habang buhat Ako ni gray.
Tatayo na Sana ko para umuwi na samin ng biglang--
"Shit. Aray ko." I totally forgot about my foot. Shit pano ko makakauwi nito? I have to talk to ashley pa naman. Kainis naman oh.
"Don't move. Pagpahingahin mo muna ang paa mo." Isang Boses na nanggagaking sa pintuan ang nagpaangat ng ulo ko.
Its him. Maximilian Vince Grey S. Cole. Alam ko full name no? Malamang. Kaibigan ko narin ang mga kaibigan niya at isa pa, kaklase ko kaya siya!
Ang defensive ko ya I know.
"Where am I ?" Tanong ko sakanya.
"Nasa school ka parin wag kang mag-alala."
Huh? May ganto palang place sa school? May kwarto na pwedeng tulugan? Makatulog mga dito minsan.
"I know what you're thinking. This room is exclusively for us only. Para lang to saming Lima, Elijah, Caleb, Asher, Matthew and I. Di pwede dito ang ibang mga estudyante unless pinapasok ko."
"Ko? Bat ikaw lang! Bat di pwedeng magpapasok sila Elijah!" Taka at inis na tanong ko. Ang ganda kasi dito eh pwede akong tumambay dito.
"Because I said so." Matigas na sabi niya.
"Argh! Andaya mo naman eh. Gusto ko pa namang tumambay dito. Dito ba kayo tumatambay tuwing lunch? Kayo lang bang Lima lagi dito? Pwede ba kong sumabay sainyo?" Sunod-sunod na tanong ko.
Kasi naman eh airconized nga ang cafeteria pero Mas malamig at comfortable dito eh! Andaya naman bat sila lang may ganito!
Tiningnan niya ako ng masama at isang madiing "No." Ang sabi niya sakin.
"Edi wag! Akala mo naman ang ganda-ganda dito, ha?" Iritang sabi ko at nahiga nakang ulit at nagtalukbong. Nakakainis. Kung pwede lang Sana kina Elijah nalang ako nagsabi kaso di rin naman pwede kasi si Grey lang daw pwede magpapasok. Edi siya na! Kainis.
Narinig ko naman ang hakbang niya papalapit sakin at ano to? Bakit ako ninenerbyos? Bumibilis ang tibok ng puso ko, wtf may sakit ba ko sa puso? Ayoko pang mamatay ng maaga!
Inalis niya ang pagkakatalukbong ng kumot ko at nagtama ang mga mata namin at lalo akong naubusan ng hininga.
"The doctor said you haven't eaten yet kaya ka nagpass-out. She also checked your foot at napagalaman na may sprain ka. You need to rest for a week. 1 week kang hindi papasok." sabi niya at napatango nalang ako kahit wala akong maintindihan sa pinagsasasabi niya.
Nagulat ako ng may makitang pagkain sa table katabi ng hinihigaan ko. Di ko to napansin kanina dahil preoccupied ako sa ganda ng paligid.
Kinuha niya iyon at tinapat sakin ang kutsara.
I just gave him a weird look.
"Open your mouth or else.." Pagbabanta niya.
Ngumanga nalang ako at isinubo niya sakin ang pagkain.
"Na-sprain lang ako Hindi ako baldado. kaya kong kumai--"
"Then fine! Eat all by yourself! Ikaw na nga tong tinutulungan eh." At padabog niyang nilapag yung pagkain at naglakad papunta sa pinto. "Bullshit. " At malakas na sinara ang pintuan.
Naiwan nalang akong nakanganga. Anyare dun?
Bipolar talaga!
Kinuha ko ang phone ko sa pocket ng jogging pants ko and typed a message for Ashley.
I told her that our teacher dismissed us late and that I have to attend a group meeting so I'd just see her at 8pm.
Now I feel guilty. My bestfriend needs me but then I can't go to see her because of this sprain. At hindi ko naman pwedeng sabihin sakanya yung totoo kasi paniguradong mag-aalala yun. Atsaka isa pa magtataka yun kung bakit ako nadapa. Alangan namang ikwento ko sakanya na may nakita akong lalaki na inakala kong zombie at pinuntahan ko yun ngunit dahil sa ka-shungahan ko ay bago pa man ako makalapit dun sa lalaki ay nadapa ako at na-sprain? That would sound crazy. At isa pa baka magtanong siya about the guy I'm talking about. Baka kasi isipin non na crush ko si Grey eh. Yuck ayoko lang naman na asarin niya ko. Malakas pa naman mang-asar ang babaeng yun. Paniguradong di ako titigilan non hangga't hindi niya ko napapaamin na may gusto ako kay grey which is certainly not true.
I tried to massage my foot hoping that it'll get any better so I could go home right now but..
"AW!" Di ko mapigilang mapasigaw. Unang hawak ko palang at di ko pa nagagalaw masyado pero sobrang sakit na. This is my first time to have a sprain and it sucks!
Bigla na namang bumukas ang pinto at pumasok muli si grey.
"I told your driver to go home."
Napanganga naman ako sa sinabi nito like WHAT THE F? SINO NALANG ANG MAGHAHATID SAKIN? I CAN'T WALK IN THIS SITUATION. TALAGA BANG PINAPAHIRAPAN AKO NG TAONG TO.
"What!? Why the hell did you do that? Sino nalang ang maghahatid sakin pauwi, ha?" Naiiritang tanong ko sakanya at konting-konti nalang ay mababato ko na talaga to ng unan.
"Your driver is old. Kanina pa siya naghihintay saiyo. He's waiting for more than 3 hours now, hindi ka man lang ba naaawa sakanya--"
I cut him off. "That's his job! He's not paid to be lazy! At isa pa pwede mo namang sabihin sakanya na nandito ako so that he could fetch me and we could go home and tadaaa wala na sana tayong pinag-aawayan ngayon!"
"Ikaw lang naman ang gumagawa ng away eh. If you would just listen to me, hindi sana tayo nag-aaway ngayon. Your driver is having a headache at tatlong oras na siyang nakababad sa arawan so I've decided to tell him to go home and I'll be the one to drive you! Naiintindihan mo na ba!?" Pasigaw na bulyaw niya sakin at napatanga na lang ako.
He'll drive me home?
FOR REAAAAL?
BINABASA MO ANG
Never Enough
Teen Fiction"For the first time in my life, I've chose to risk my everything just to give you my all and that's what I regret the most Why do you always make me feel like I was never enough?"
