The Secretary's Deadly Secrets✔

Chapter 20

Cleve's pov

"Hey, sister mine.... Wake up please. Nandito na kami nila Mommy."

"Sweetheart, it's me, Mommy. Wake up now."

"Cleve, namimiss ka na namin."

I kept on hearing words saying 'wake up'. Asaan na ba kasi ako? I'm inside a garden with so much beauty. Parang paraiso. Heaven na ba 'to? Patay na ba 'ko? Pero pa'no sila Mommy? Baka malungkot sila.

"Cleryn..." someone said from my back. Si Uncle Cris? Ba't nandito 'to? Buhay pa naman siya a?

"Uncle.... How did—"

"I'm dead, Cleryn if that's what you're asking."

"Pero 'di ba pinagtangkaan mo kami? Bakit ka napunta dito?" He smiled at me. The smile of my long lost Uncle that I have wished for. Matagal-tagal na rin nang makita ko ang mga ngiti niya. When he came back from New York, he changed. That's the start where he become bad and cruel to us.

"You'll know it when you go back."

Nasagi sa isip ko si Trek, ang pagkasuklam niya sa akin."Pero ayokong bumalik," sabi ko rito at yumuko upang itago ang sakit na nararamdaman ko.

"Think about your family, Cleryn. Kailangan ka nila. If your lover can't accept on who you are, then give up. But before giving up, try to reach out for him and if he can't really accept you, then that's the time to stop. Hindi mo pwedeng pilitin ang isang tao kung ayaw niya talaga. I'll wait for all of you here but it's not yet time...." he said and disappeared. Where did he go? I tried to call him but no words escape from my mouth.

I opened my eyes. There, I saw Mom holding my hand while Dad and Dylan is sleeping in the couch. Ano bang--oh yeah. Nabaril nga pala 'ko.

I tried to wake my Mom up and then she saw me. Bigla itong umiyak at niyakap ako.

"Cade! Dylan! Tumawag kayo ng doktor! Gising na si Cleve." Agad namang nagising ang dalawa at mabilis na tumawag ng doktor.

💛

"Maayos na po ang pasyente. Kailangan lang nito ng pahinga at pwede na ito madischarge," sabi ng doktor sa amin. Nagpasalamat sila Mommy rito at umalis na siya.

"Ayos ka na ba, anak?" 'Di ako masiyadong makapagsalita kaya tumango na lamang ako.

"Un----Uncle C----Cris?" hirap na hirap kong tanong sa kanila. Ilang araw ba kong tulog at 'di ako makapagsalita nang maayos? Kaimbyerna na a!

"He's still in the chamber room, sweetie. Buhay pa naman siya."

What? Paanong? I need to do some investigation later. Hindi na lang ako kumibo pa, malalaman ko rin naman ito sa susunod.

"What we're you thinking, Cleve?! Bakit bigla ka na lang nabaril? Kung 'di pa kami dumating dun e baka sa morge na ang bagsak mo," madiin na pangangaral ni Dylan sa akin.

"Dylan, don't be so hard on your sister."

I cleared my throat."It's okay, Mom. Tama naman si Dylan e. I'm so stupid. Stupid to be shot and stupid to get caught by Trek." Kumunot ang noo nila. My eyes started watering. "Alam niya na, Ma. Hindi niya ko matanggap, Mommy." Suminghap ako at doon na tuluyang tumulo ang aking mga luha. "Ayaw niya na sa 'kin. Pumapatay ako and he don't want that kind of girl. Ang sakit-sakit, Ma." My eyes didn't stop from watering. Sana pala, gumamit na lang ako ng prosthetics. Edi sana, 'di niya ko nakilala at nandito pa sana siya sa tabi ko.

I felt my Mom hugged me. "G*go pala siya e! Niligtas na siya lahat-lahat, inayawan ka pa rin! Ang laki niyang duwag," inis na sabi ni Dylan at lumabas.