This Lifetime

Chapter 4

Matapos ang stressful past few days tumahimik ang buhay ko ngayon. Back to normal na rin ako sa trabaho.

And mas okay na kami ni Yuan.

He doesn't bother me anymore, pero nag-uusap kami pag lumalabas s'ya ng kwarto. Yes may pagka introvert pa rin s'ya.

And also tumawag si Tita Lana sa akin at tinatanong kung ano ginawa namin kay Yuan at lagi raw masaya pag kausap nila thru facetime.

He's smile often, well I do said na bagay sa kanya baka kaya tinablan.

I mean it when I said it.

My door was ajar kaya bigla nalang pumasok si Yuan, "You're going to work?" I nodded, nakagayak na nga ako eh.

"Why?" He shrugged tsaka lumabas, ganyan lang kami talaga mag-usap, but it's so much better than before.

Tinuloy ko pag aayos ko, I put in a simple make-up. Bam! Ready to go!

Paglabas ko, "Can I drive you to work?" He asked, ano na naman trip n'ya eh wala naman s'yang lisensya.

"You don't have a license and I can manage" tapos ngumiti s'ya at may dinukot sa bulsa n'ya. Pinakita n'ya sa akin, "Ha? Kailan ka pa nagka lisensya?"

"The day after the incident, I ask my Mom's cousin to get me a license" o wow bakit nga ba ako magtataka na may connections din sila eh iisang pamilya kami. I often forget na mag pinsan kami, ang weird lang kasing maging pinsan s'ya.

Tinignan ko lang s'ya.

"So is it a yes?" He asked

"You sure this is legit? Ayokong makulong"

"All you need to do is trust me"

Malelate ako pag nakipagtalo pa ako sa kanya, bahala na may lisensya naman s'ya at isa pa okay rin na pwede pa akong umidlip habang nagda-drive s'ya.

I threw him the key, "Malelate na ako, let's go"

On the way syempre pumikit ako, gusto ko talagang umidlip.

"I don't know where you work so if you'll sleep I might bring you somewhere" I immediately opened my eyes, oo nga pala hindi n'ya kabisado ang daan. Ugh! Akala ko pa naman makakapagpahinga ako kahit konti pa!

Sa awa ng Diyos ay nakarating kami ng maayos. Agad akong bumaba, I have ten more minutes before time, "You don't have to pick me up, go home and rest. Thank you and take care" hindi ko na hinintay pa na sumagot s'ya tumakbo na ako papasok ng building, buti nalang sa 2nd floor lang ang office namin.

I still have five minutes so I applied powder on my face, nang lumapit yung ka-team ko slash bff ko sa station ko, "So sino yung naghatid sa'yo? Yun ba ang dahilan kung bakit di mo sinasagot si TL?" Nanlaki yung mata ko, nakita n'ya si Yuan?

"He's my cousin"

"Yeah right"

"Totoo nga"

"Wala naman kapatid si Tita Mia diba?"

"Well apparently his Mom and my Mom are cousins"

"Pero diba adopted si Tita Mia, so technically you're not blood related"

"Still, he's my cousin kaya wag kang ano dyan"

Pinagwalang bahala ko nalang yung mga sinasabi ni Gail. Kahit na hanggang breaktime kinukulit n'ya ako tungkol kay Yuan.

"Friend okay lang naman 'yon, malaki kasi ang possibility na ma-inlove kayo sa isa't-isa kasi hindi naman kayo magkadugo"

"Naririnig mo ba ang sarili mo? We're family, di ka ba kinikilabutan?"

"Well, millenial na tayo 'no, I don't think it matters kung magkamag-anak kayo sa papel, besides hindi naman kayo lumaki magkasama"

"Kahit na, tantanan mo na nga ako"

I dismissed the topic nakakairita na kasi.

Agad akong nag-out, ayaw kong bigyan ng rason si Gail kulitin ulit ako.

I was waiting for a taxi nang biglang may familiar na sasakyan ang huminto sa harap ko, binaba nya yung bintana ng kotse, "Just in time" then he smiled.

"Bakit ka nandito?"

"I've waited for you"

"What?!" Ibig sabihin buong shift ko naghintay lang s'ya?

"Hinintay kita" tinagalog lang n'ya eh, sumakay na ako.

"You haven't slept, gusto mo ako na mag-drive?" I offered, nakipuyat s'ya sa akin, ako kaya ko mag drive, I do this everyday pero s'ya baka makatulog s'ya at maaksidente pa kami.

"Nope, I slept over there" tsaka n'ya tinuro yung hotel sa tapat ng building namin. Nag-overnight check-in pa s'ya? Wow ha, daming datung.

"Wow you're really something"

"Am I weird?" Napatingin ako sa kanya, nakatingin s'ya sakin, I don't know what happened but I felt sadness, confusion, and pain.

"No, that's not what I mean, I'm sorry" I tap his shoulder, pero nagulat ako nun hawakan n'ya yung kamay ko. Hindi agad ako nakapag react.

"I don't know why, but the moment I saw you, I felt something inside me, na parang may nabuhay sa pagkatao ko" he spoke with sincerity, pero at the same time parang naguguluhan din s'ya.

And in that very moment, I felt a little of that something too.

//short update, sorry po. I'm planning on posting the update next week, bcos I've been having a rough time since the past few days, pero hindi ko mapigilan kasi nasa utak ko pa rin itong story, anyways babawi nalang next chapter//