Αυτή και ο αναρχικός

22ο κεφάλαιο💜

Η ώρα είναι 10... Δεν έχω κάνει κάτι ουαου σήμερα... Ήρθε η αννα και ο Στέλιος να δούμε ταινία μετά από καιρό μονοι μας... Μετά πήγα για καφέ με τον αλεξ και τώρα ετοιμάζομαι για να πάμε στην αποθήκη και μετά όλοι μαζί για γκράφιτι και για skate... Φόρεσα μαύρα ρούχα... Και ένα μαύρο σκουφάκι.... Πήρα το καινούριο μου skate και μια τσάντα πλάτης (σχολική τύπου) γεμάτη σπρέι...

Αλεξ: μωρό μου αργείς;
Εμμυ: όχι τώρα κατεβαίνω..
Αλεξ:οκκ

Κατεβαίνω και βλέπω έναν μαυροντυμενο Άλεξ με μια τσάντα και το skate του...

Εμμυ: ετοιμηη
Αλεξ: κουκλαα (λέει ενώ μου χαμογελάει)
Εμμυ: ευχαριστώ, και εσύ... Φεύγουμε;
Αλεξ: πρώτα φιλάκι...

Του δίνω φιλακι και πάμε στην αποθήκη... Μόλις φτάνουμε από έξω χτυπάμε τρεις φορές ρυθμικά την πορτα και μπαίνουμε...

Αρης: Οπ γεια τα παιδια
Εγω+Αλεξ: γειααα
Αρης: λοιπόν παμε;
Ολοι: ναιι...

Φτάνουμε σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη... Ανεβαινουμε στον πάνω οροφο και ξεκινάμε να βάφουμε... Μετά από δύο ώρες ασταμάτητης δουλειας όλη η ομάδα είναι μπροστά από την ζωγραφιά που φτιάξαμε... Είναι απλά τέλεια...:

Ειναι ένας από εμάς...
Εκεί που τα μαζεύαμε ακούμε σειρήνες και μετά ένα παιδί από την ομάδα να φωνάζει

Παιδι: σκατα μας την πέσανε... Γρήγορα μαζεύεται και όλοι από δεξιαα

Κάνω ακριβώς ότι μου λέει με μεγάλη ταχύτητα... Μαζεύω τα πράγματα και αρχίζω να τρέχω... Βλέπω ότι όλοι είμαστε μαζί και κανένας δεν έμεινε πίσω και ήρεμο αρκετά μπορώ να πω... Τρέχουμε επί 10 λεπτά με έναν μπάτσο από πίσω μας που από ότι φαίνεται είναι νέος...αυτο φαίνεται από τις αντοχές του στο τρέξιμο... Αυτά τα 10 λεπτά είναι πραγματικά κουραστικά... Είμαστε ακόμα όλοι μαζί και πηδαμε από τοίχους συνέχεια... Σε κάποια φάση ένας δικός μας μπαίνει μέσα σε μια πολυκατοικία... Τον ακολουθούμε όλοι γρήγορα... Εγώ κοιτάζω πίσω μου και βλέπω ότι δεν υπάρχει ο μπάτσος... Ωραία καλά πάμε... Ανεβαινουμε γρήγορα στην ταράτσα και αρχίζουμε να πηδάμε από πολυκατοικία σε πολυκατοικία... Δεν έχει μεγάλη απόσταση ή μια από την άλλη έτσι και αλλιώς... Ο φίλε πραγματικά γαμαει αυτό... Η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο... Πάντα ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο... Αυτή λοιπόν είναι μια μέρα χωρίς ρουτίνα... Ξαφνικά σταματάμε πάνω σε μια ταράτσα και καθόμαστε να ηρεμήσουμε... Έχουμε λαχανιασει όλοι φουλ... Απορώ πως τρέχουν οι άλλοι τόσο ενώ καπνίζουν... Ο αλεξ έρχεται και με αγκαλιάζει.. Μετά από λίγα λεπτά ακούμε σειρήνες να πλησιάζουν... Αρχίζουμε και τρέχουμε... Ευτυχώς σε 5' είμασταν στην αποθήκη χωρίς να μας δει κανείς... Αποφασίσαμε να κοιμηθούμε όλοι εδώ σήμερα και να μην φύγει κανείς για ασφάλεια... Και για σκειτ θα πηγαίναμε αύριο...
Ξαπλώνουμε όλοι στους καναπέδες... Βάζουμε θρίλερ... Εγώ κάθομαι στην αγκαλιά του Άλεξ και κάθε φορά που γίνεται κάτι τρομακτικό χώνω το κεφάλι μου μέσα στον λαιμό του ενώ αυτός γελάει και με σφίγγει πιο πολύ πάνω του για να μην το καταλάβουν οι άλλοι και με κοροϊδεύουν... Η ώρα έχει πάει 3ης...η ταινία έχει τελειώσει και αρκετά παιδιά έχουν κοιμηθεί... Βλέπω τον Αλεξ να μου χαμογελάει...

Εμμυ: τι έγινε βρε;
Αλεξ: Σαγαπω Έμμυ... Είσαι πανέμορφη... Πάντα... Όταν γελάς... Όταν κοκκινίζεις... Όταν φοβάσαι... Όταν τρέχεις για να ξεφύγεις από τους μπάτσους... Καλά εκεί σε ερωτεύομαι ακόμα παραπάνω... Είσαι τέλεια... (λέει και μου δίνει ένα τεράστιο φιλί)
Εμμυ: και εγώ Σαγαπω άντρακλα μου 😂(λέω και γελάω... Γελάει και αυτός και με βολεύει καλύτερα στην αγκαλιά του)
Αλεξ: καληνύχτα πριγκίπισσα (λέει χαμογελαστά ενώ με κοιτάει στα μάτια)
Εμμυ: καληνύχτα αλεξ μου (του λέω και εγώ χαμογελώντας ενώ κλείνω τα μάτια μου... Πριν τα κλείσω όμως προλαβαίνω να καταλάβω ότι χαμογελάει... Και κάπως έτσι κοιμόμαστε...σήμερα ήταν η καλύτερη μέρα)

Αυτό ήταν παιδια το κεφάλαιο... Μικρό αλλά με πολλά γεγονότα... Ελπίζω να σας άρεσε... Αν σας άρεσε πατήστε το αστεράκι που υπάρχει κάτω στην οθόνη... Ευχαριστω πολυ όσους διαβάζουν την ιστορία μου και μου λένε τόσο καλά λόγια... 💖💖💖