yağmurlu bir gecenin ardından

ikinci umudum

O akşamdan sonra her gece kabus görmeye devam ettim adamın elini vücudumda hissettim. Bu da berbat bir duygu. o akşamdan sonra ezel bana çok desten oldu. Hatta o kadar çok destek oldu ki onun kokusuyla uyumaya alıştım. Üstelik artık beni serbest bırakmıştı ama ben gitmek istememiştim ona çok alışmıştım ne kadar tehlikeli olsada onun kokusu olmadan uyuyamazdım artık.

"Sen iyi alıştım böyle asel git artık evimden!"
"Korkuyorum ezel nolur bugünde yanında kalsam "
"Bugünde kalırsan hep kalmak istersin asel artık alışmalısın tek uyumaya benden uzak durmaya  ben senin için bir yabancıyım benim kollarım güvenli olmayabilir evine dönmelisin"
Sanki evim çok güvenliydi ya! Tamam güvenliydi ama ruhum için değil! Düşüncelerimin arasından sıyrılarak gözlerim dolu bir halde"o... o eve dönemem lütfen yanında kalayım ezel. Ben tehlikeye razıyım yeterki gönderme ezel..."dedim yalvarır gibi.bu adama yalvarmaktan nefret ediyorum yaklaşık iki haftadır bu evdeyim iki haftadır bana ölüm soğukluğunda davranan bi adamın kokusunu sevmiştim canımı çok acıtacak biliyorum ama ondan kopmayacaktım ne kadar yalvarmak yakarmak istemesemde yapacaktım sırf onu ikna etmek için yapacaktım.
"Burda kalırsan seni korumaya çalışırım asel ama sana bir güven verebilir miyim bilmiyorum peşimde çok tehlike var sen bunlara alışamazsın."
"Hayır hayır hayır alışırım sen korursum ben sana güveniyorum lütfen kalayım lütfen senin kolların çok güvenli çok huzurlu lütfen.."
Alaycı bir sırıtma geçti yüzünden. Lanet olsun ben resmen itirafta bulunmuştum! Ah şu dilimi bir tutamadım!
"Bak seen öyle mi küçük hanım.
Tamam kal ama dediklerimin dışına çıkmayacaksın anlaştık mı? "
Hemen "anlaştık " dedim ve boynuna atladım neden yaptım bilmiyorum ama yaptım işte sımsıki sarıldım ona
Oda karşılık verdi ve kahvaltı hazırlamak için mutfağa geçtik .

Yaşadığım o akşam yani o pis şey ne kadar canımı yakmış olsada ezel yakar bana iyi gelmişti. Biliyordum ondan uzaklaşırsam onun soğuk davranışlarını bile özlerdim bir insan bir insana iki haftada nasıl bağlanır bilmiyorum ama ben çok fena bağlanmıştım okyanusuna...sesine...kokusuna...sıcaklığına..herşeyine bağlanmıştım.

"Eee ezel bugün bir yere gidecek misin?"
"Belki bir görüşmem olur"dedi kısa ve umursamazca onun bu umursamazlığı canımı yaksada içime attım.
"Onun dışında bir şey yok mu?"
"Yok. Bişey istiyorsan markete uğraya bilirim söylemen yeterli"
Aslında ondan ped istemek istemiyordum ama zorundaydım galiba bugün günüydü rezil olmaktansa istemek zorundaydım başka  bir yolu yok mu? Hayır yok! benim dışarıya çıkmama izin verirmiydi acaba? Sanmıyordum ama yinede şansımı deniyecektim
"Şey.... ezel ben bugün kendim markete gidebilir miyim?" Utançtan şimdiden yüzüm kızarmıştı!
"Bana söyle ben alırım evden çıkmaman daha güvenli olur"dedi
"Ama... söyliyemem"diye karşılık verdim anlamış olacakki"sorun yok ben alırım gerekli şeyi şuan içinde misin?"
Yanaklarımdan ateş püskürüyordu!
"Yoo...şeyy... hayır yanii bugün olmasi gerekiyor..." diye geveledim yere bakarak.
Güldü ve "utanmana gerek yok asel akan bu her kadının başına gelen bir şey " haklıydı ama ne yapayım işte utanıyordum.
Hızlıca konuyu değiştim"o adam.. yani beni taciz eden ve tecavüze kalkışan adi pislik bir daha gelmez demi?"
"Bu evden taşınacaz asel bugün yada yarın gece kimsenin bilmedigi bir yere gidecez ali bize yardımcı olacak."
Gülümsedim "tamam ben eşyaları toplarım" "hayır hayır gerek yok yenilerini alırız herşeyin dikkat çekmeden taşınmalıyız"
Düşündüm ve "tamam" dedim

Öğleye doğru ezel evden çıktı ve yine o korkulu an başladı evde tek kalmak hoşuma gitmiyordu ama ezel erken geleceğini söylemişti.
Yine duvarları inceledim.. bu duvarlar az daha hayata olan umut ışığımın sönmesine yanı bekaretimin gitmesine şahit olacaktı ama ezel... ezel beni kurtarmıştı ona minnettardım. O artık benim ikinci umudum olmuştu.