Maybe one day

12

Verdriet.

Zoveel verdriet.

Ik kan niet leven.

Niet leven zonder jou.

Zonder nog fatsoenlijk adem te kunnen nemen.

Elke dag zonder jou is weer een extra vermoeiende dag.

Ik kan het niet.

Dagenlang sluit ik mezelf op.

Dagenlang zit ik huilend aan jouw graf.

Maar geen van de dingen die ik doe heeft resultaat.

Je komt niet terug, mijn vriend.

Ik kan het niet beseffen.

Hoe kan iemand opeens weg zijn?

Je kan niet weg zijn.

Niet zo plotseling.

Maar waar ben je?

Ik zou je zo graag nog van alles willen vertellen.

Ook zou ik heel graag naar jouw verhalen luisteren.

Jouw verhalen waar ik urenlang naar kan luisteren.

Jouw stem die vol passie verhalen verteld.

Je vertelde over verschillende verhalen.

Maar nooit over je eigen verhalen.

Het leek een verboden onderwerp voor je.

Altijd dacht ik aan jou.

Altijd was jij mijn hoogtepunt.

Altijd was jij het belangrijkst. 

Jij ging voor.

Altijd ging je voor, mijn vriend.

Maar jij verdiende het.

Jouw gezondheid ging er niet goed aan toe.

Mensen begrepen niet dat wanneer het met jou slecht ging,

het met mij ook slecht ging.

Op school waren we er beiden.

Of beiden niet.

Ik werd ziek van het idee dat jij het moeilijk had. 

Maar nu moet ik mijn momenten pakken.

Nu ben ik het belangrijkst.

Nu moet ik alleen.

Maar ik doe alles voor jou.

Ik ga voor jou leven.

Nu is het mijn beurt. 

Nu jouw leven voorbij is, 

kan het mijne beginnen.

Rust zacht, mijn vriend.

Maar kijk alsjeblieft toe.

Kijk toe hoe ik mijn leven leef.

Kijk toe hoe ik voor jou leef.

Kijk toe hoe ik zonder jou leef.

Kijk toe hoe ik nog wat van mijn leven ga maken.

Maar stuur me alsjeblieft bij wanneer ik de verkeerde kant opga.

Jij weet hoe je het leven moet  leven.

Ik ben onervaren.

Maar leer het mij, alsjeblieft.