Het is te laat.
De wolken zorgden ervoor dat ik geen kans had om te stralen.
Mijn stralen maakten geen kans meer.
Misschien ben ik gewoon te laat.
Ik had eerder een plek moeten vastgrijpen.
Met twee armen gul aan moeten pakken.
De kracht van mijn stralen is afgenomen.
De duisternis neemt het van me over.
Neemt de controle.
De leiding.
Uiteindelijk is het enige wat ik nog zie zwart.
Pikzwart.
Ik probeer mijn ogen open te houden.
En ik probeer te stralen.
Maar het is voorbij.
Ik spring.
Ik spring naar beneden.
Van de klif.
En het laatste wat ik zie ben jij.
Jij, mijn vriend.
Ik zie kort een flits van jou.
Beneden, liggend op de grond.
Jouw ogen gesloten.
Vredig.
Maar niet meer op aarde.
Kort zie ik de zon schijnen.
De zonnestralen vallen recht op jouw gezicht.
Ik bekijk je heel kort.
Want wanneer de zonnestralen mij bereiken,
sluiten mijn ogen zich.
En deze keer voorgoed.
Dit was het einde van het verhaal. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen! Hierna volgt trouwens nog een dankwoord. X Kim
JE LEEST
Maybe one day
Short StoryIk zit naast je. Jij en ik altijd onafscheidelijk. Tenminste dat dachten we, totdat het lot ons het tegendeel bewees. Dit voorheen nog sterke meisje loopt op de rand. Op de rand van een klif. Een hoge klif. Telkens dreig ik te vallen...
