Mit o złotym runie

348 5 0
                                    

Król boskiego miasta Atamas miał żonę Nefele i dwójkę dzieci: syna Fryksosa i córeczkę Helle. Po śmierci żony Atamas ożenił się z córką Kadmosa Ino. Macocha chcąc pozbyć się pasierbów, namówiła kobiety z miasta, aby polały ziarno wrzątkiem i wywołały w ten sposób nieurodzaj. Zboże nie wykiełkowało, więc Atamas posłał sługi z zapytaniem do wyroczni, co może odwrócić gniew bogów. Ino przekupiła posłów, aby powiedzieli, że bogowie domagają się ofiary z dzieci króla. Dusza matki dzieci - Nefele, ukazała się im we śnie i kazała uciekać na cudownym złotym baranku, który pokryty jest złotym runem, umie przemawiać ludzkim głosem i latać. Gdy zerwała się burza Helle spadał do morza, które od jej imienia nazwano Hellespontem, a Fryksos wylądował na Kolchidzie, gdzie dożył starości opiekując się barankiem. Gdy baranek się zestarzał poprosił, aby Fryksos go zabił. Jego ciało złożył Zeusowi w ofierze, a runo dał królowi Kolchidy Ajetesowi, który zawiesił je na dębowym drzewie w gaju Aresa.

Po złote runo został wysłany Jazon, przez swego stryja Peliasa. O wyprawie młodzieńca i jego 50 towarzyszy opowiada mit o wyprawie Argonautów.

MityOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz