Het meisje dat alles verloor! ( a Dutch 1D/Niall Horan Fanfiction )

back together?

*Daisy POV*

Ik rende weg van Devin.

Ik kon niet geloven wat hij net tegen mij zei..

Was alles echt een droom, heb ik Louis nooit ontmoet... sliep ik echt de hele middag.

En dat laatste... heb ik HEM echt gezoend in mijn slaap terwijl ik dacht dat het Louis was...

Wat moet hij wel niet van me denken!

Ik rende en rende, totdat ik me licht in mijn hoofd begon te voelen.

Het voelde alsof ik elk moment flauw kon vallen... En ik had geen idee waar ik was... Het was donker en er was hier niemand...

Ik voelde me echt niet meer goed, ik was echt dood op van het rennen, dus ik begon langzamer te rennen...

Ik pakte de ketting om mijn nek vast die ik van mijn broertje en zusjes had gekregen voor mijn verjaardag voordat ze weg gingen...

Ik maakte hem los en kneep mijn vuist fijn met de ketting erin.

Ik was nog zachtjes aan het joggen toen ik een harde steek in mijn achterhoofd voelde, ik stond gelijk stil en voelde me duizelig worden...

En voor ik mezelf ergens aan vast kon houden voelde ik dat ik viel, en ik kneep mijn ogen stijf dicht...

Ik wachtte tot ik de klap voelde op mijn hoofd, en door mijn hele lichaam, maar de klap kwam niet...

In plaats van een klap, voelde ik twee sterke armen om me heen...

Voor dat ik de grond raakte ving iemand me op, ik wilde zien wie het was, maar toen ik mijn ogen open deed was alles wazig, Ik voelde me slap worden en mijn vuist ging open, de ketting viel eruit op de grond, en gelijk daarna was alles donker...

*Devin POV*

Ik volgde Daisy nog steeds door de gangen, ik was doodop maar ik moest doorzetten, voor haar.

Ze rende richting een van de verlaten gangen van het ziekenhuis...

Het was donker, maar dat leek haar niet tegen te houden...

Ineens begon ze langzamer te rennen, ze was vast moe, net als mij...

Ze begon te joggen, ik spande alle spieren in mijn lijf aan om haar in te halen, dit was mijn kans!

Ik rende nog even zo hard als ik kon, toen ik ineens zag dat ze in een klap stil stond en naar haar achterhoofd greep, NEE DAISY NIET NU! Alsjeblieft hou nog even vol, ik ben er zo!

Ik rende zo hard als ik kon naar haar toe, ze was nog een paar meter verwijdert toen ik zag dat ze een beetje wankelde, ZE GING VALLEN!

'Alsjeblieft benen, nog even volhouden!' fluisterde ik tegen mezelf.

Ik was nog een paar centimeter van haar verwijdert toen ze ineens viel, ik ving haar net op tijd op, ze had haar ogen stijf dicht.

Ze probeerde haar ogen open te doen, toen die eenmaal open waren, stonden ze dof en waren ze hun mooie blauwe kleur verloren...

Wacht.. wat zei ik nu?? haar mooie blauwe ogen...? ze waren inderdaad prachtig, ik had ook blauwe ogen alleen die van mij waren lichtblauw... echt lelijk! maar die van haar... die waren mooi, glanzend, oceaan blauw en ze glinsterden in het licht...

Devin hou op! niet nu!

Net een paar seconden na dat ze haar ogen had geopend, vielen ze weer dicht en toen verslapte ze in mijn armen, ik moest hulp gaan zoeken, maar ik kon niet meer.. ik was doodop..