Het meisje dat alles verloor! ( a Dutch 1D/Niall Horan Fanfiction )

Goede beslissing...?

*Daisy POV*

'Jij bent wat?!' zei Louis boos.

Hij stond op en balde zijn vuisten.

'Louis... N-niet doen...' snikte ik zacht.

Louis zuchtte en ging weer op zijn stoel zitten.

Liam en Danielle waren ondertussen de tafel aan het opruimen.

'Dus... Wat nu...' zei Michelle zacht.

'Ik ga abortus plegen... Niet alleen omdat Harry de vader is... Ook omdat ik mezelf gewoon nog te jong vind...' zei ik zacht.

Ik veegde mijn tranen weg en keek Niall aan.

'Maar, dus... Liam, Danielle en Zayn wisten hier al van...?' zei Kim zacht.

Ik knikte en keek Zayn aan.

Hij beet hard op zijn lip en had tranen in zijn ogen.

'Zayn... Gaat het wel...' zei ik zacht.

Zayn keek me aan en rende weg.

'Zayn!?' zei ik terwijl ik opstond.

Zayn rende naar de tuin.

'Ben zo terug...' zei ik.

Iedereen knikte en ik stond op.

Ik liep naar de tuin en zuchtte.

Zayn was nergens te bekennen...

Ik hoorde wat gesnik achter de Lounge vandaan komen.

Ik liep er langzaam naar toe en keek om de hoek.

Zayn zat met zijn knieën opgetrokken tot zijn borst, zijn armen eromheen geslagen en zijn hoofd op zijn armen op het gras.

Dit was ons plekje...

Zayn en ik kwamen hier vaak samen of alleen, als we wouden praten of na wouden denken...

Of om gewoon even alleen zijn...

Het was een beetje schemerig en er waren een paar sterren aan de lucht.

'Hey...' zei ik zacht.

Zayn keek lichtjes op, snoof een keer met zijn neus en huilde weer verder.

Ik ging naast hem zitten en zuchtte zacht.

Ik ging hetzelfde als Zayn zitten, alleen had ik mijn armen om mijn buik.

Opeens voelde ik twee armen om mijn middel.

Zayn legde zijn hoofd op mijn schouder en ik sloeg mijn armen om zijn nek.

Ik legde mijn hoofd tegen die van hem aan en we zeiden verder niets.

We zaten daar alleen in stilte, naar de sterren te kijken en te knuffelen.

'Ik weet niet wat ik er van vind...' zei Zayn zacht na een tijdje.

'Hoe bedoel je...' zei ik terwijl ik mijn hoofd lichtjes draaide zodat ik hem kon zien.

Hij deed hetzelfde en we keken elkaar aan.

'Gewoon... Over het hele abortus ding... Ik weet niet of je het wel moet doen...' zei hij zacht.

'Maar Zayn... Ik kan het gewoon niet... Je moet me steunen... Ik wil dit ook niet... Maar wat moet ik dan doen? Het kind dragen, bevallen en dan afstaan voor adoptie? Dat is nog erger dan gewoon abortus... Het is nog maar twee weken oud... Het is nog maar een eitje...' zei ik zacht.

Zayn liet me los en zuchtte.

Hij pakte me op, zette me tussen zijn benen en sloeg zijn armen om mijn buik heen.