Honger 》NIEUWSGIERIG

De tunnel

' Alleen zij die té ver durven gaan, zullen ontdekken hoe ver zij kunnen gaan.' - Thomas S. Elliot

                                                  ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Maddison was zo enthousiast over de tunnels dat ze die middag nog wou beginnen met zoeken. Meneer Wernar had ongeveer verteld waar de tunnels moesten zitten, maar er waren in de loop van de tijd nogal wat gebouwen bij gekomen, dus hij wist het niet meer zeker. David had haar laten beloven dat ze niks zou vertellen. Aan niemand. Zeker niet aan haar ouders, want die zouden haar de rest van haar leven opsluiten in de kelder. Dus toen Maddison thuis kwam, ging ze maar gelijk naar haar kamer. Maar nog voordat ze de trap op liep, keerde ze weer om. Ze moest zich zo normaal mogelijk gedragen, wat inhield dat ze pas vanavond laat naar haar kamer kon. 

   'PAAAP, MAAAAM, ALEC, SIEM EN SAF WE MOETEN NAAR DE EETZAAL!' schreeuwde ze zo hard als ze kon. Maddison was altijd degene die de tijd bijhield, maar dit was ze in haar enthousiasme vergeten. Gelukkig ging haar blik automatisch naar de klok. 

    De tweeling kwam struikelend naar benenden. Tegen de tijd dat de tweeling naast Maddison klaar stonden, stond Alec ook klaar. Alleen haar ouders waren er nog niet. Maddison liep de huiskamer in om te kijken of er misschien een briefje lag. 

                            Maddy, wij komen wat later aan in de eetzaal. Overal is al voor gezorgd. 

                            Zorg dat de rest op tijd komt en tot vanavond. Liefs, pap en mam. 

'Okee, jongens, we gaan!' riep Maddison. Het was beter als ze wat vroeger waren, dan stonden ze ook niet zo lang in de rij. 

Een maal daar aangekomen speurde ze de hal af naar David. Ze kon hem niet zo gauw vinden en besloot aan hun eigen tafeltje te gaan zitten. Hij zou haar wel op komen zoeken. 

 'Alec, wil jij met Simon ons eten halen? Dan blijf ik hier met Saffira.' De taakverdeling was eigenlijk altijd hetzelfde geweest, maar het was een gewoonte geworden om het op te noemen. 

 'Ik kan het ook wel doen met Simon hoor, we zijn geen kleine kinderen meer.' zei Saffira wijs. Maddison trok haar wenkbrauw omhoog. 

  'Wie heeft er ooit beweerd dat jullie klein zijn?' Haar vader kwam lachend aan lopen. Maddison keek hem vragend aan.

  'Je moeder is al eten aan het halen, dan konden jullie ons tafeltje bewaken.' Liefdevol keek hij naar Simon en Saffira. Hij grijnsde.

  'Zo wat hebben mijn favoriete soldaten vandaag gedaan?' Hij verwachtte nu ieder moment een stortvloed aan woorden.

  'Nou, we moesten natuurlijk naar mevrouw Tins...' begon Saffira, 'en we moesten echt een verschikkelijk verhaal lezen.' maakte Simon haar zin af. 

   'Wees blij dat mevrouw Tins jullie leert lezen en schrijven. Niet iedereen heeft dat geluk.' siste Maddison boos. 

   'Maar we willen helemaal niet lezen en schrijven.' riepen Saffira en Simon in koor.

   'We willen spelen, net als de andere kinderen. Nu moeten we elke keer een smoesje bedenken.' Saffira keek met puppy ogen naar haar vader. Die zuchtte. Saffira zou echt een heel slim meisje kunnen zijn, in een andere tijd. Hij probeerde haar en Simon te stimuleren, zoals hij dat ook met Alec en Maddison had gedaan. Maar hij zag het dezelfde kant op gaan als bij Alec. 

   'Ik bespreek het nog wel met je moeder, maar probeer het deze week echt even. Het leven is zo veel makkelijker als je kan lezen en schrijven.' pleitte haar vader. 

Maddison keek dit allemaal vol verwondering aan. Ze had nooit kunnen snappen waarom mensen niet wilden leren lezen en schrijven. Het verhaal in de boeken die ze had gehad waren niet super moeilijk, maar spannend genoeg om ervoor te zorgen dat Maddison een paar uur in haar eigen wereld zat. Net op het moment dat ze op wil staan om haar moeder te helpen, ziet ze David.