Honger 》NIEUWSGIERIG

Proloog

Onwetendheid was een goed ding volgens haar ouders. Door haar dom te houden, zou ze niks afweten van de wreedheid in de wereld waarin zij leefden. Een wereld die geregeerd werd door vampieren. Een wereld waarin een familie het voor het zeggen had, die bekend stonden als de Royals. Ze waren te herkennen aan de grote R op hun borst. Die R had voor verschillende rangen een verschillende kleur en grootte. Maar de R was altijd duidelijk zichtbaar, zodat ieder onwetend mens ze zouden herkennen. Dit was basiskennis die iedereen moest weten.

   Deze basiskennis had zij ook. Maar Maddison was niet dom. Hoewel haar ouders probeerden om zoveel mogelijk kennis bij haar weg te houden, was ze toch van veel dingen op de hoogte. Ze was te nieuwsgierig. Ze had een paar jaar terug een oude route naar de bibliotheek ontdekt. De bibliotheek werd nu zwaar bewaakt, een bezoek was alleen weggelegd voor de fortuinlijkste families. Daar behoorde zij helaas niet toe. Haar familie leefde in Mouri, een van de armste steden op de wereld. Het lag niet ver van het koninklijk paleis af, wat in de stad Valera lag. In Mouri leefden de armsten mensen, die geen hoop op een betere toekomst kenden. Een betere toekomst was alleen mogelijk als je onderwijs had gevolgd. Zij konden dat niet betalen. 

   Toch hadden de mensen in Mouri niet een heel slecht leven. Ze wisten dat ze hun leven alleen maar aan de vampieren te danken hadden. De mensen in Mouri waren degene die het koninklijk paleis van bloed voorzag. De meeste hadden zich een lange tijd terug al bij hun lot neergelegd en deden dit vrijwillig. Andere, zoals haar ouders, hadden alles op alles gezet om dit niet te hoeven doen. Zij hadden een iets betere positie, zij mochten het bloed afnemen. Zowel haar vader als haar moeder waren in de leer geweest bij een verpleegster. Ze hoefden alleen maar te leren hoe ze fatsoenlijk een ader konden vinden om bloed af te nemen. Dit was hun dagelijks werk. 

   Maddison, hoefde, net als de andere kinderen, nog geen bloed af te geven. Dat hoefde pas met 21. Ze was nog maar 19 en had dus nog een paar jaar een zogenaamde vrijheid. Meestal hield het in dat ze op de jongere kinderen moest passen, klusjes moest doen in het huishouden en moest helpen om de ouderen die ziek waren te verzorgen. Ook zorgde ze ervoor dat iedereen op tijd was voor het eten. Het was verboden om een maaltijd over te slaan. Alleen wanneer men heel erg ziek was, werd er wel eens een uitzondering gemaakt. Het eten was altijd een soort van pap, met elke dag een ander smaakje, zodat het niet zou vervelen. De juiste hoeveelheden die ieder lichaam nodig had om gezond te blijven, was daarin aanwezig. Iedereen kreeg op maat gemaakt eten. 

   Het leven in Mouri had niet zoveel omhanden. Het was er vooral saai. Mensen konden maar zoveel bloed per dag afstaan en waren hierdoor het grootste gedeelte van hun tijd vrij. De aftappers, zoals het beroep van haar ouders heette, hadden een langere werkdag. Ongeveer acht uur per dag moesten ze werken. Op onregelmatige tijden, want het aftappen ging 24 uur per dag door. Aangezien niet de hele Mouri bevolking bloed tegelijk af kon nemen, was dit een hele organisatie. Een maand lang moesten de volwassenen op dezelfde tijd bloed afnemen. Na een maand veranderde het tijdstip weer, zodat er een beetje afwisseling was. 

    Doordat er veel volwassenen overdag vrij waren, had Maddison vaak ook haar handen vrij. Dus was ze vaak in de bibliotheek te vinden. Hier ontsnapte ze van haar broer Alec, die een jaar ouder was. Ze had ook nog een jonger broertje en een jonger zusje, een tweeling. Ze waren een stuk jonger, 10 jaar. Blijkbaar was het haar ouders gegund om nog een keer zwanger te raken. Toen ze hoorde dat ze ook nog een tweeling zouden krijgen, kon hun geluk niet op. Hier hadden ze al heel lang op gewacht. Saffira en Simon waren de oogappeltjes van hun ouders. Natuurlijk hielden ze ook van Alec en Maddison, maar iedereen wist hoe gelukkig ze waren geweest met de komst van de tweeling. Het was een lang gekoesterde droom die uit kwam. 

De Royals waren bekend van naam. In Mouri had nog nooit iemand ze gezien, behalve de burgemeester van Mouri misschien. Dus toen Maddison op een dag in de bibliotheek iemand van de Vilnois familie tegenkwam, had ze geen idee dat ze een lid van de koninklijke familie had gezien. Zeker niet, omdat hij niet zijn gebruikelijke kledij droeg met de grote letter R erop. Hij had alleen maar een donkere grijze trui aan, met een beige broek. Kleding die de meeste mensen draagden in de bibliotheek. Maddison wist toen nog niet dat ze de vreemdeling beter had kunnen negeren, in plaats van nieuwsgierig te zijn...