Honger 》NIEUWSGIERIG

De knappe vreemdeling

'Een vrouw, wanneer zij het ongeluk heeft kennis te hebben van wat dan ook, zou dit zo goed als ze kan moeten verbergen.'  -  Jane Austen

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Twee jaar lang was ze alleen in de bibliotheek geweest. Nog nooit had iemand haar hier gezien. Bij de gedachte dat ze betrapt was, schoot ze in paniek. In hoor hoofd begon ze al excuses te verzinnen. Ze hield abrupt op met huilen, veegde haar tranen weg en zette haar bril op. Die besloeg gelijk, omdat ze helemaal aan het gloeien was. Binnenmonds begon Maddison te vloeken. Hoe kon ze in godsnaam verklaren dat ze hier in de bibliotheek was. 

Voor het eerst keek ze op naar de jongen. Hij had wel wat tegen haar gezegd, maar dat had ze niet gehoord. Zo als gewoonlijk begon ze met zijn schoenen. Hij droeg nette herenschoenen en een beige broek. Toen ze verder omhoog keek, zag ze dat hij redelijk gespierd was. Hij had een donkerblauw tshirt aan, waardoor hij er extra goed uitzag. Dit was veelbelovend. Ze was nieuwsgierig naar zijn gezicht geworden. Ze was niet teleurgesteld toen ze die zag. Hij had groene ogen, hele groene ogen. Maddison wist nu al dat ze een zwak voor hem zou krijgen. Tegen hem zou ze moeilijk nee kunnen zeggen, want naast zijn felgroene ogen, had hij zwart warrig haar. Hierdoor leken zijn ogen nog feller. 

In de paar minuten die ze nodig had gehad om hem in zich op te nemen, was haar mond open gevallen. Hoe kon iemand zo knap zijn? Ze wist zeker dat ze hem nog nooit had gezien in de stad, dan had iedereen het wel geweten. Zou het kunnen dat hij een Royal was? Ze had er nog nooit een gezien, maar volgens de basiskennis moesten ze een R op hun kleding hebben staan. Maddison keek nog een keer goed naar zijn shirt. Er stond duidelijk geen R op. Opeens merkte ze hoe stil het was. Eigenlijk was dit best ongemakkelijk, want ze was hem al zeker een paar minuten aan het bekijken, zonder wat te zeggen. 

'Ik moet zeggen dat een blosje best leuk is bij meisjes, maar jij kan een rode kleur ook best goed hebben.' lachte de jongen. Oeps, Maddison werd nog roder. Ze keek hem nogmaals aan. Wat dacht hij eigenlijk wel niet. Hij mocht dan wel knap zijn, maar hij was ook zeker hondsbrutaal.

'Toevallig heb ik het gewoon warm en ik huilde niet, ik moest gewoon gapen. Daardoor kwamen er tranen uit mijn ogen.' zei Maddison verontwaardigd. De jongen grinnikte. 

'Natuurlijk, als jij het zegt.' zei hij. Hij trok een wenkbrauw op. 'Maar dat zijn dan wel veel tranen voor tijdens het gapen.'

'Wat is nou je punt? Wil je soms dat ik mijn levensverhaal aan je ga vertellen? Want dat is dus zeker iets wat ik absoluut niet ga doen.' riep Maddison nijdig uit. Hij moest nu echt zijn mond dicht gaan houden, want anders zou ze hem wat doen. 

De jongen stond tegen de boekenkast aan te leunen. Het was bijna of hij het grappig vond om haar te uit te lokken.

'Oh nee, nou ik krijg het nog wel uit je. Ik denk zelfs dat je het heel erg graag wilt vertellen aan iemand. Sterker nog, je zal het wel moeten vertellen.' zei de jongen uitdagend. Terwijl hij zijn armen over elkaar deed, stond Maddison op. Langzaam liep ze naar hem toe.

'Nou moet jij toch eens goed luisteren. Ik weet niet wie je bent, of wie je denkt dat je bent, maar ik hoef jou dus helemaal niks te vertellen. Ik moet niks. Je kan me onmogelijk dwingen om te vertellen waarom ik zogenaamd aan het huilen was, hoe nieuwsgierig je er ook naar bent. Het lijkt mij ook gewoon beter als je nu weggaat en mij met rust laat.' zei Maddison. Bij de laatste woorden stond ze vlak bij hem en prikte met haar vinger in zijn borst. Nu ze zo dicht bij hem stond, rook ze zijn geur. Mijn god, hij rook zo lekker, dacht Maddison. Hij was een kop groter dan haar, dus ze moest naar hem opkijken. Niet de ideale positie om haar punt duidelijk te maken, dacht ze nog. 

'Haha, jij durft wel hé.' zei de jongen en zonder moeite pakte hij haar op en zette hij haar neer op de plek waar ze net nog zat. Maddison keek verbaasd om zich heen. Tilde hij haar nou daadwerkelijk op? Die jongen had wel lef zeg, dacht ze. Maddison wou weer op staan, maar de jongen hield haar tegen.