Honger 》NIEUWSGIERIG

Verraad

           ' Het is uit ijdelheid, dat we de geheimen van anderen verraden en die van onszelf verbergen.'  - Jean de Boisson

                 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Gelukkig. Zo voelde Maddison zich die middag toen ze naar huis liep. Cyan had haar een aantal van zijn krachten laten zien. Ze waren begonnen met een soort van verstoppertje. Maddison had zich ergens in de bibliotheek verstopt. Cyan was geblindoekt met een lap stof die ze ergens hadden gevonden. Hij had beweerd dat hij haar zou kunnen vinden op basis van zijn reuk- en hoorvermogen. Maddison had hem gelijk moeten geven. Ze had niet hoeven roepen dat hij kon. Ze was in een boekenkast geklommen en was er boven op gaan liggen. Binnen tien seconden was Cyan bij de boekenkast en had hem voorzichtig opgetild. 

'Nu moet je heel stil blijven liggen, want anders donder je er vanaf en dat zou niet zo handig zijn, toch?' zei Cyan vlak voordat Maddison de lucht in was gegaan. 

'Jezus, dat ding is loodzwaar met al die boeken en mijzelf, en jij tilt het op, alsof je een boek vasthoudt. Ik geloof dat jij je naam eer aan kan doen.' giechelde Maddison. In enkele seconden had Cyan de kast neergezet, en zat hij boven op Maddison met aan beide kanten een knie. Haar handen zaten gevangen tussen zijn knieën en haar lichaam. Zijn mond hing boven haar halsslagader. Voordat Maddison besefte wat er was gebeurd, begon Cyan te praten. Daarbij streken zijn lippen over haar hals. 

'Maddy, ik ben dodelijk. Dat moet je niet geloven, dat moet je je beseffen. Ik zou je nu leeg kunnen zuigen en niemand die er wat van merkt. Je maakt geen enkele kans tegen mij of welke vampier dan ook. Onthoud dat goed.' Hij keek haar aan. Zijn ogen waren zwart geworden. Maar Maddison was er niet bang van geworden. Ze werd er alleen maar baldadiger van en keek hem recht in zijn ogen aan.

'Maar waarom zou jij me willen doden. Ik bedoel, ik ben maar een gewoon meisje. Wat voor zin heeft dat. Het is niet zo dat ik een of andere pion ben in jou meesterwerk. Je kan door mij te doden, niemand schaakmat zetten. Dus jij doet me niks.' zei ze uitdagend. Ze zag zijn ogen nog een paar tinten donkerder worden, voordat ze weer normaal groen werden.

Cyan keek haar strak in haar ogen aan, terwijl hij in zijn eigen wereldje zat. Maddison kreeg er een rode blos van op haar wangen. Ineens werd ze zich sterk bewust van zijn lichaam. Het was zo dichtbij het hare. Ze kon, als ze haar handen vrij kreeg, de binnenkant van zijn bovenbenen aanraken. Hier werd ze nog roder van. Toen was haar horloge gaan piepen. Het was haar alarm voor het eten geweest. Als ze nu niet wegging zou ze te laat komen. Cyan reageerde niet. Die keek haar nog altijd strak in haar ogen aan. 

'Cyan', begon ze voorzichtig, 'ik moet weg. Nu eigenlijk.' Okee, dit was wel een beetje ongemakkelijk. 

'Wil je me loslaten en me dan helpen om normaal op de grond te komen?' vroeg Maddison. Nog voordat ze uitgesproken was, stonden ze al met zijn tweeën op de grond. 

'Okee, hier moet je mee stoppen, ik kan niet zo goed tegen die vampiersnelheid van je.' zei ze geïrriteerd, terwijl ze tegen de kast leunde. Ze werd duizelig van die snelheid. 

'Sorry, jij zei dat je nu weg moest.' zei Cyan nonchalant. Hij wou naar de hoofdingang lopen, maar zag toen dat Maddison niet met hem meeliep. 

'Ja, euhm, ga maar, ik kom er zelf wel uit. Ik neem wel de artiestenuitgang.' grapte Maddison. 

'Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar die tunnel.' zei Cyan. Hij draaide zich om en keek Maddison vragend aan.

'Nou, hup Maddy. Anders kom je te laat voor het eten. Daar krijgen 19-jarige straf voor, zeker als er een Royal bij het eten aanwezig is.' knipoogde Cyan. Maddison keek hem verbaasd aan.