Honger 》NIEUWSGIERIG

Is drie te veel?

         'Ons geduld zal meer bereiken dan onze kracht.'  - Edmund Burke

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Maddison sliep nog. Ze was blij dat ze in haar eigen bed lag. Toch knaagde er iets aan haar. Het voelde niet goed. Dit vond ze raar, want hoe kon haar eigen bed nou niet goed voelen? Ze draaide zich om en wou zich opkrullen tot een balletje. Ze stootte haar knie tegen iets hards aan. Hoe kon dit dan? Aan deze kant van het bed stond helemaal geen muur, dat wist ze zeker. Voorzichtig ging ze met haar handen langs de muur. Ze kon het licht echt nog niet verdragen dus haar ogen hield ze gesloten. De muur was dichterbij dan ze dacht. Er zaten deuken en hobbels in de muur. Maddison was in de war. Haar hersenen waren nog beneveld van de slaap of iets. Waarom kon ze niet helder nadenken? Ze ging nog eens over dezelfde plek met haar vingers, heel voorzichtig. Het bewoog. De hobbels bewogen. Ze deed haar ogen open. Ze wist gewoon zeker dat er iemand naast haar lag. Het kon niet anders. Maddison keek recht in de ogen van Cyan. Haar vingers raakten blijkbaar zijn buik aan. 

'Je hoeft er niet mee te stoppen hoor.' zei Cyan met een hese stem. Hij keek haar raar aan. 

'Oh.' Maddison bleef hem aankijken, terwijl ze met haar vinger zes blokjes tekenden op zijn buik, zijn sixpack. Cyan's blik werd intenser. 

Wat was ze in godsnaam aan het doen? Ze lag in bed met een hitsige vampier. En ze geilde hem alleen maar verder op. Ze moest hier mee stoppen. Plotseling zat Cyan boven op haar. 

'Waarom stopt je?' fluisterde hij in haar oor. Cyan keek haar met een zachte blik aan. Hij klonk niet boos. Eeder teleurgesteld. 

'Waar is je shirt? Waar is mijn shirt?' vroeg Maddison, Cyan's vraag negerend. De benevelde staat van haar hersenen leek weg te trekken. Ze keek naar zijn lichaam. Het was moeilijk om er niet naar te kijken. Met een shirt aan zag het er al indrukwekkend uit, maar zonder shirt was het gewoon goddelijk. Haar eigen lichaam was lang niet zo mooi dus dat probeerde ze te bedekken met haar armen en haar haar. 

'Waarom doe je dat? Je bent prachtig. Verstop jezelf niet.' zei Cyan. Maddison begon te blozen. Cyan's blik was weer intens geworden. Hij ging met zijn hand langs haar wang om vervolgens via haar nek naar haar bovenlichaam te gaan. Met zijn vinger volgde hij de contouren van haar kaaklijn, haar nek en haar sleutelbeen. 

'Het is koud, ik krijg kippenvel.' zei Maddison. Haar stem klonk dik. Wat gebeurde hier vroeg ze zich af.

'Nee, je hebt het niet koud, je bent hartstikke warm. Ik voel het. Je reageert gewoon op mijn aanraking.' Cyan trok zijn gezicht in een scheve glimlach. Zijn vinger ging verder met de ontdekkingstocht van Maddisons lichaam en vervolgde de lijn van haar bh. Hij ging er niet in, alleen maar langs. Eenmaal op haar buik aanbeland trok hij trage cirkels met zijn vingers. Hij keek haar met een scheve grijns aan. Maddison slikte. Ze wou helemaal niet reageren op zijn aanraking. Het was niet dat ze Cyan niet mocht, of dat ze het hem niet gunde, maar ze wist zelf niet of ze er wel al klaar voor was. Er was zoveel veranderd de afgelopen paar dagen. Ze begon te huilen. Meteen stopte Cyan. Met vampiersnelheid was Cyan omgedraaid en zat Maddison bij hem op schoot. 

'Shh, je hoeft niet te huilen. Zo erg was het toch ook weer niet.' zei Cyan luchtig. Hij had geen idee waar dit vandaan kwam. 

'Ik wou helemaal niet huilen, net zoals ik niet wou reageren op je aanraking. Waarom reageerde ik erop? Ik weet niet eens of ik er klaar voor ben en of ik het met jou wil doen. Het is niet zo dat wij iets hebben ofzo. Ik ben emotioneel gewoon een wrak.' snikte Maddison.

'Het is normaal dat je reageert op zo'n aanraking. Dat betekent gewoon dat je een gezonde meid bent. Je shirt was uit, omdat ik er per ongeluk op ben gaan liggen. Jij wou draaien, maar je shirt zat vast. Het scheurde en toen heb ik het voorzichtig weggehaald, omdat je met je hand erin zou blijven hangen. Je werd rustiger toen ik mijn armen om je heen sloeg. Ik dacht dat het contact met blote huid je rustig maakte, dus toen heb ik ook maar mijn shirt uitgetrokken.' zei Cyan. Het was de waarheid, maar nu hij het zelf hoorde klonk het wel heel bijzonder. Gelukkig begon Maddison weer te lachen.