Mafya (Tamamlandı)

➡(3. bölüm)⬅ "Hastane"

Bence aşkı tanımlayacak en güzel şarkı bu. Ne dersiniz?

_____________________

Genç kız dayısı'nın onu çağırmasıyla muaneye gitti. Aslında bugün gitmesine gerek yoktu. İzinliydi. Onun yerini başka bir psikolog almıştı. Saat 3 gibi bu haberi almıştı. Ama dayısı acil bir durum diyince apar topar evden çıkıp muaneye doğru yürümeye başladı. Muane ile ev arasında kısa bir mesafe olduğu için hep yürürdü. Bir nevi yürümeyi de sevdiği için olabilir. Karın üstünde kaymamaya dikkat ederek hızlıca yürüyordu. Sonunda önüne geldiğinde içeri girdi. Dayısının odasına gelince kapıyı çaldıktan sonra içeriye giriş yaptı. Endişeli bir şekilde odanın içinde dönen dayısını görünce şaşırmadan edemedi.
"Dayı!"
Dayısı ona döndüğünde konuştu,
"Geç otur Hayal."
Dayısının dediğini yapıp karşındaki koltuğa oturdu. Dayısı da kendi yerine oturunca devam etti,
"Hayal, üzüleceğini biliyorum. Ama söylemek zorundayım..."
"Dayı hadi söylesene endişelenmeye başlıyorum."
Dayısı üzgün gözlerle,
"Senin baktığın bir hasta vardı. Ahmet Yılmaz."
"Evet, pek ilerlediğimizi söyleyemem. Ama iyileştiricem ne olursa olsun. Ne olmuş?"
"O... dün intihar... e-etmiş"

Genç kız donmuş bir şekilde dayısına bakıyordu. İmkânsız diye düşündü. O, ona gelen tüm hastalarını iyileştiriceğine yemin etmişti.
"D-Dayı ci-ciddi değilsin değil mi?"
Yaşlı adam üzgünce baktı yine kıza. Böyle sinirlenmesini normal karşılıyordu. Yeğeninin işine bağlı olduğunu bilirdi. Yeğeninde sevdiği özelliklerinden biride buydu zaten. Hastasını iyileştiremediği zaman sinirlenir gözü hiçbir şey görmezdi. Hep kendi suçlardı. Onun için hastaları mutluluk kaynağıydı çünkü.

Genç kız sinirden kendini dışarı attı. Onun yüzünden olduğunu düşünüyordu. Kendini cinayet işlemiş gibi hissediyordu. Belki iyileştirebilseydi intihar etmezdi biliyordu. Gözünden bir damla yaş aktı. İlk defa böyle bir durumla karşılaşıyordu. Göz yaşlarını umursamadan yürümeye başladı. Çocuk gibi ağlıyordu ama nedeni çok büyüktü. O bu mesleğe sahip olmadan önce yemin etmişti ona gelen tüm hastalarını iyileştireceği için. Küçükken olgun bir insan gibi konuşup insana iyi gelirdi. Onunla sohpet eden kişi saatlerce konuşmak isterdi. Bu hayali 5. sınıfta başlamıştı. 5. sınıftayken bir gün dayısının yanına gitmişti. O gün dayısının mesleğini nasıl yaptığını görünce hayran kalmıştı. Dayısına hep derdi 'ben de senin gibi psikolog olucam'. O günleri hatırlayınca genç kız daha da ağlamaya başladı. Yeminini tutamamasına yanıyordu içten içe. Genç kızın bir anda gözleri karardı. Kendini taşıyamayacak duruma geldiğinde yere yığıldı...

______________________

Genç adamın telefonu çalınca anında açtı kim olduğuna bakmadan,
"Ne oldu?"
"Abi benim Serdar."
"Ne oldu Serdar?"
"Abi yenge..."
Genç adam direk sözünü kesti,
"Ne oldu lan ona? Söyle!"
Sinirle bağırmıştı,
"Abi yenge yolda bayıldı. Hastaneye getirdik."
"Hangi hastane!?"
"...hastanesi"
"Tamam bekleyin geliyorum."
"Bekliyoruz abi"

Genç adam telefonu kapatır kapatmaz odasından dışarı çıktı. Arabasına binip Serdarın söylediği hastaneye doğru sürmeye başladı. Sinirden tüm damarları belirginleşmişti. Sevdiği kadına bir şey olmaması için dua etmeye başladı. Canı yansa bile kendi canı yanmış gibi hissederdi. Şu an canı yanıyordu. Daha 2 gündür tanıdığı bir kişiye böylesine bağlanmıştı.

Hastaneye geldiğinde park edip arabadan indi. İyiki Serdarları peşinde taktı diye düşündü. Onlar olmasaydı bundan haberi bile olmazdı. Hastaneye girdiği an danışmana yöneldi.
"Hayal Kılıç nerde?"
"Üst katta 12 nolu odada."
Genç adam teşekkür bile etmeden üst kata çıktı. Serdarı görmesi ile yanına gitti.
"Ne olmuş ona Serdar?"
"Abi endişelenmene gerek yok. Sadece bayılmış. Birazdan uyanırmış."
Genç adam derin bir nefes verdi. Rahatlamıştı. Genç kıza bakmak için odasına girdi. Melek gibi uyuduğunu fark etti. Yanına yaklaşıp sandalyesine oturdu. Çilek kokusunu içine çekti her bir zerresine kadar. Seviyordu. Ama karşılığını bulamamaktan çok korkuyordu. Ne zaman açılacaktı onu bile bilmiyordu. Şimdi diye düşündü. Tam zamanıydı çünkü.