Hayat herkese adil davranmaz. Güzel olduğu kadar adaletsiz yönleride var. Ben hayata 0-1 yenik başladım. Bunun sebebi ailemin beni daha neyin ne olduğunu bilmediğim zamanlarda ve yine hiç bilmediğim bir yere ne olacağımı düşünmeden bırakıp gitmeleri.
Adım Afra. 18 yaşındayım. Liseyi yeni bitirdim. Buraya yani yetimhaneye 3 yaşında bırakıldım. Hatırladığım kadarıyla ailem beni buraya oyun oynamam için getirdiklerini söyleyip, gidip bir daha da gelmediler. Bir süre sonra annemi özlediğimi söyleyip ağladığımda oradaki buyuklerim benimle alay edip beni almaya hic bir zaman gelmiceklerini söyleseler de ben inanmamakta ısrarlıydım.
Taki büyüyüp herşeyin farkına varana kadar...
Bu sene yetimhaneden ayrılıyorum. Bu iğrenç yerden kurtulacagim için heyecanliyim. Nefret ediyorum buradan. Annemin beni göz göre göre acımadan buraya bıraktığını düşündükçe ondanda nefret ediyorum. Nasıl biri olduğunu hatırlamıyorum. Tek hatırladığım şeyi hic bıkmadan oynadığım uzun guzel saçları.
Buradan çıkar çıkmaz yeni bir hayatin beni beklediğini düşündükçe daha çok heyecanlanıyorum. Herşeyi kafamda planladım. Çıkmadan önce iş bulucam ve ilk maaşımla bir ev kiralicam. Umarım ters giden bir şeyler olmaz..
Etrafımda beni tanıyanlar hic kimseyle samimi olmadığım ve ailemden nefret ettiğim için insanlara karşı soğuk ve duygusuz olduğumu düşünseler de içimde ki ağlamaktan göz pınarları kuruduğu için tek bir göz yaşı dökmeye mecali kalmayan çocuğu bilmiyorlar. Kimseyle bu zamana kadar duygularimi ve hissettiklerimi paylaşmadım. Herkesten uzak durdum. Hiç kimseye güvenmedim guvenmemde. Ailem bile bırakıp gittiyse herhangi biri neden yanımda olsun (?). Tek dileğim bundan sonraki hayatımın güzel olarak devam etmesi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEKLENMEDİK SÜRPRİZ
ChickLitEv arkadaşımın kim olduğunu bilmediğim zaman adi Deniz diye kadın zannetmem ne kadar normal ? Peki Deniz'i ilk günden hırsız zannedip bayıltıp bağlamam ne kadar anormal ? Başlasın karmaşa zincirii !!
