Black or White?

Chapter 10

  Haar mond vormt een perfecte 'O'.  

Pov Kailyn

Het rennen wa geweldig, maar dit. Dit overtreft alles van van vandaag. Ik sta nu waarschijnlijk op de mooiste plek ter wereld. Te staren naar het uitzicht. Het is hier echt heel mooi. En de persoon naast me past perfect in het plaatje. Hij staat daar met een grijns van hier tot Tokyo op z'n gezicht. Naar mij te kijken.

"Kun je het zien gek?" grinnik ik.

"Ik geniet van het uitzicht. En sinds wanneer ben ik gek?" hij kijkt me gekwetst aan. Ik zou zo medeleiden krijgen. Maar hij meent er niks van dus nothing to worry about for me.

"Sinds dat jij dacht dat ik bij jou weg wilde daar net" zeg ik schouder ophalend en hij lacht.

Hij gaat op de rand zitten en ik kom naast hem zitten. Hij slaat zijn arm om mijn middel en trekt me tegen zich aan. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en staar naar het uitzicht. Het voelt geweldig om zo te zitten. Hij is veel liever dan dat ik verwacht had.

"We zijn net yin en yang weet je dat? Jij bent een zwarte wolf, en ik een witte" verbreekt hij de stilte. Ik glimlach in stilte.

"Klopt" zeg ik.

"Iedere plek heeft zijn verhaal" hoor ik mijn moeder vertellen. Wow hoe herrinner ik me dit? Dit vertelde ze toen ik 2 jaar was of zo. Maar het klopt. Iedere plek waar ik tot nu toe was, heeft zijn eigen verhaal. En hoe toevallig...

"Ik wil je graag wat vertellen. Een soort verhaal uit de geschiedenis van de wolven. Wat jou ook aan gaat. En het geeft je wat inzicht over waar wij als wolven in geloven en ja een beetje kennis natuurlijk." zegt Jake. Ik wil hem aankijken, maar ik zit te lekker dus besluit maar te zeggen dat ik het wil horen.

"Goed ik zal het vertellen" zegt hij en ik voel hem glimlachen. Hij begint te vertellen en ik luister aandachtig.

"Wij wolven geloven in engelen. Wij geloven dat de wolven dankzij hen zijn ontstaan. Je had natuurlijk altijd de roedels met hun rangen en rogues. Op een gegeven moment ging het slechter en zouden we bijna uitsterven en bedacht een engel dat er een soort helers nodig waren. Speciale wolven met engelenbloed, die konden helen. Dit was een witte roedel. Allemaal witte wolven. De witte roedel werd  groot en kreeg veel macht. Maar een andere engel was het nooit eens geweest met engel Camaël, die de witte wolven geschapen had. Hij haatte het idee dat een bepaalde roedel hoger in rang zou zijn dan een andere. Eerst deed hij iets onvergevelijks. Hij doodde een engel en werd verbannen naar de hel. Hij nam zijn twee zoons met zich mee. Vervolgens creeërde hij een roedel zwarte wolven, zij hadden demonenbloed. Slechte wolven. En hij maakte zijn zoons leiders. Zijn zoons heetten Rafaël en Jakaël. Rafaël en Jakaël hielden de witte roedel dag en nact in de gaten. Een heel jaar lang. Ondertussen werd er door de roedel getraint, ze werden voorbereid op een oorlog. Terwijl de witte wolven niks in de gaten hadden kwam een oorlog steeds dichterbij. 

Na een jaar trainen gingen de zwarte wolven op pad. Ze hadden door dat de witte wolven het nu wel in de gaten hadden  wat ze van plan waren en Rafaël en Jakaël bedachten een plan. Ze zouden het alfa gezin in veiligheid brengen dus gingen Jakaël en een ander lid van de roedel op zoek naar de alfa en zijn gezin. Jakaël stuurt het andere lid vast vooruit om verderop langs de route te gaan staan..."

Ik kijk even op en de ogen van Jake staan glazig. Alsof hij het meegemaakt heeft en nu herbeleefd. Ik prik met mijn vinger zacht tegen zijn arm. Geen reactie. Ik por hem in zijn zij en nu stopt hij even met vertellen. De tranen staan in zijn ogen.

"Hey, Jake?" vraag ik zachtjes.

"Hm?"

"Je... je hoeft het niet te vertellen als je het niet wilt..." zeg ik aarzelend.

"Je hebt het recht te weten wat er gebeurde..." fluisterd hij. "Het recht om te weten wie je bent..."

A/N: Could've stop here... maar ik ben niet zo gemeen xD Dus, lees maar snel verder xoxo

Ik keek hem met grote ogen aan. "Je... je wist al die tijd wie ik was?" stamel ik verbaasd.

"Nee, zo zit het niet. Luister. Dan vertel ik het verder. Daarna zal ik het je uitleggen" zegt hij en kijkt me onzeker aan. Hij voelt mijn boosheid denk ik. Daarom is hij onzeker.

"Ja, vertel maar verder dan" zeg ik. Ik weet niet of ik het wil horen maar nu kom ik misschien eindelijk te weten wie ik ben. Ik zie zijn blik weer glazig worden en hij staart in de verte, terwijl hij verder verteld vanuit de ik-persoon.

"Ik moest zorgen dat ik mijn vriend Mason voor was. Er moest minimaal één overlevende zijn bij dat auto ongeluk. Maar iedereen moest denken dat ze dood waren. Langzaam vormde het plan in mijn hoofd om hun dood te faken. Ik rende langs de weg en hoorde de auto van de alfa. Ik begon harder te rennen en uiteindelijk haalde ik ze in. Ik rende nog een stuk voor ze uit en ging toen midden op de weg staan. Ze moesten nu heel rap het bos in draaien en ik zou iedereen er uit halen voor ze tegen een boom knalden. Inderdaad de auto draaide met een scherpe bocht en veel snelheid vol het bos in. Ik begon te rennen en trok het portier open. Ze leken het niet door te hebben terwijl ik behendig het twee jaar oude meisje uit de auto haalde en neerlegde in het bos. Vervolgens rende ik verder om de vader te halen. Dat lukte ook. Toen ik de moeder wilde gaan redden klonk er een harde klap en vervolgens een ontploffing. De alfa, die op gestaan was en naar mij gromde, werd samen met mij naar achter geduwd door de ontploffing, door de snelheid van de lucht. Het meisje zat achter een boom. Veilig, maar de vader en ik werden tegen een boom gesmeten. We bleven een poos zo liggen, maar op een gegeven moment was de alfa in wolvenvorm en begon luid tegen mij te grommen. "Sorry meneer, maar dit is misschien niet het juiste moment. Ik moet jullie dood in scene zetten. Anders krijgen ze in de gaten dat ik jullie gered heb. En jullie moeten naar het ziekenhuis. Sowieso omdat iedereen nu weet dat jullie een auto ongeluk gehad hebben. Maar ook omdat jullie na gekeken moeten worden op verwondingen" zeg ik zelfverzekerd. De alfa kijkt me een moment lang aan. "Goed dan. Maar ik ben nog niet klaar met jou".

We gingen naar het ziekenhuis en de alfa bleek een harde klap gemaakt te hebben tegen de boom aan. Hij brak zijn rug en was verlamt tegen de tijd dat we bij het ziekenhuis aankwamen. Maar op de één of andere manier trok de verlamming verder en verder omhoog. Na een week was hij tot zijn nek verlamt en kort daarna overleed hij. Zijn dochter overleefde het ongeluk maar ik vertelde tegen iedereen dat zij samen met haar vader overleed in het ziekenhuis. Daarna bracht ik haar naar een roedel aan de andere kant van het land. Ik bracht haar onder in een dorp zonder wolven. Bij een jong echtpaar dat geprobeerd had kinderen te krijgen, maar wat niet gelukt was. Ze waren heel erg gelukkig dat ze dan toch een kind konden opvoeden. Al was het dan niet van hun eigen vlees en bloed. Terwijl ik terug reisde naar Rafaël kwam ik een groep wolven tegen. Ik herkende hun leider direct. "Mason! Wat doen jullie hier?" vroeg ik terwijl ik helemaal in de war was. "Jou zoeken sukkel. Het is gelukt. Iedereen is dood. Maar toen was jij verdwenen en ging de helft van de roedel jou zoeken. Waar onder ik dus" legde Mason uit. "Okay, mooi. Accepteren jullie mij als alfa?" vroeg ik terwijl ik de groep rond keek. Iedereen knikte instemmend. "Goed. Wij gaan naar de andere kat van het land. Ik wil niets meer te maken hebben met Rafaël..."

Hij stopte met vertellen en ik keek naar hem op. Het was niet niets wat hij vertelde...

"Dus... ik.. mijn vader... is.. dood door j..jou?" vraag ik onzeker. Ik moet dit even verwerken. Ik schuif een stukje bij hem vandaan terwijl ik naar hem kijk. Hij staart nog steeds in de verte met een wazige blik en er vormen langzaam tranen in zijn ogen. 

"Ja" is het enige wat hij zegt. Een koud gevoel kruipt over mijn lichaam. Ik schuif verder bij hem vandaan. Ik sta op en loop weg. Wat moet ik hier nou mee verdomme. Ik begin naar beneden te rennen. Weg van deze plek. Weg van alles. Weg van Jakaël... Weg van Jake... 

Mijn Jake...

Dusssssssss....

Hoe is jullie dag? Mijne wel goed. Lekker de hele dag huiswerk gemaakt aka lezen op wattpad... Whoops

Staan er foutjes in? let me know! Please hit like, cuz I was extremely nice. This chapter counts 1528 words!

Ciao xx