Black or White?

Chapter 13

Ze naderde het dorp en haar hart klopte wild in haar borstkas. Bij iedere stap werd ze zenuwachtiger.

Terwijl Kailyn het dorp naderde keek ze om zich heen. Ze zag een groot kam opgeslagen aan de rand van het dorp en zag allemaal mensen bezig. Bedden opmaken, koken, sommigen moesten zelfs hunbtent nog opzetten omdat ze eerst anderen hielpen. Wow, is dit een hele roedel? Vroeg ze zich in stilte af. Waarschijnlijk wel. Het was een groot kamp. Sommigen keken haar na terwijl ze het dorp in liep. Anderen mompelden wat.

Een ranzige geur drong haar neus binnen. Hmm, zou dat de geur van Rafe zijn? I hope not... dacht ze terwijl ze de geur volgde enkel omdat ze een mengeling van Jake zijn geur er door heen rook.

Terwijl ze het plein naderde werden de geuren sterker. Het dorp leek een ghosttown geworden sinds Rafe aan was gekomen. Het was natuurlijk ook wel zo, omdat er geen kinderen meer speelden op de pleinen, er geen mensen bodschappen meer deden en iedereen was natuurlijk verdwenen. Of ze hadden de ramen en deuren op slot.

Ze liep het verlaten plein op en herkende direct de twee gestalten in het midden. Bijde zo verschillend van de ander, maar toch leken ze ook zo erg op elkaar. Het was eng. Net een tweeling. En toch kon ze Jake duideluik herkennen. Niet alleen aan zijn geur maar ook aan zijn houding.

Hij keek op toen hij haar hand op zijn schouder voelde. Hij was enorm gespannen sinds hij zijn broer aan zag komen, en haar bijzijn verminderde die spanning enorm. Hij wist niet wat ze te weten was gekomen in het halve uur op de berg met zijn roedel, maar hij zag aan haar houding dat er iets veranderd was.

'Rustig Jake, ik ben hier, bij jou...' fluisterde ze in zijn oor. Haar warme adem streek tegen zijn nek en de haartjes gingen overeind staan. Er klonk een kuchje en Kailyn keek geïrriteert naar Rafe.

'Ik denk dat wij nog niet goed aan elkaar voor zijn gesteld, Kailyn' concludeerd Rafe terwijl hij zijn hand naar haar uit steekt.

Ze snuift. 'No need for that. Ik ken jou naam, jij kent mijne. Meer is niet nodig.' Constateerd ze simpelweg terwijl ze haar schouders onverschillig ophaalt.

Rafe keek haar simpelweg aan. 'Wil je je tweede mate niet leren kennen?' Vroeg hij na enkele seconden. Ze keek hem verbaasd en verward aan.

'Waar heb je het over, Rafe?' vroeg ze. Zichzelf inhoudend om niet naar hem te snauwen. Ondertussen keek Jake verbaasd van Kailyn naar Rafe en weer terug. Niet begrijpend waar Rafe het over had, en haar reactie pijlend.

'Dat vraag ik me ook wel af eigenlijk. Vertel eens Rafe, wat voor onzin kraam je nu weer uit?' Vroeg Jake, nadat hij hen bijde in zich op nam.

'Laten we binnen gaan zitten, dan zal ik het even uitleggen' zegt Rafe, terwijl hij naar het packhuis begon te lopen.
Jake en ik wierpen elkaar een blik die duizend woorden sprak terwijl we Rafe volgden. Wat zou hij van plan zijn?

•Ben ik lief genoeg om verder te schrijven?•

Toen we eindelijk in het kantoortje van Jake zijn mega grote huis -waarin een bepaald gedeelte dus ook voor de rest van de pack was - zaten, keken we elkaar een paar seconden aan. Afvragend wie de stilte zou verbreken. En toen deed de gene het, van wie Kailyn het het minst verwachtte.

'Dus, Rafe. Leg eens uit. Hoe bedoel je dat in twee mates heb, en hoe weet je dat?' tot Kailyn haar grote verbazing was het zijzelf die deze woorden sprak.
Jake keek verbaasd, en Rafe grinnikte zacht waardoor Jake hem een dodelijke blik toe wierp.

'Ja vertel op jij-' begon Jake, maar voor hij zijn zij af kon maken legde Kailyn een hand op zijn schouder.

'Jongens nokken! We zijn hier noet om elkaar VANDAAG al te vermoorden. Ben ik duidelijk?' Jake en Rafe keken opeens heel anders naar haar. Geschrokken. Had ze dan zo iets geks gezegt?
Ze leken even na te denken maar knikten toen bijde even kort. Keken elkaar vervolgens boos aan en richtten daarna hun aandacht op Kailyn.

'Dankje' zei ze simpel terwijl ze liefjes glimlachte naar beide jongens. Niet dat ze het meende naar Rafe toe, maar ze kon beter even vriendelijk zijn.

'Goed, leg uit. Rafe.' Spoorde ze hem aan. Ze zag Jake zijn mond openen om iets te zeggen en stak snel haar hand in op om hem te stoppen. Hij hield abrupt op.

'Goed. Je hebt dus mijn broertje, Jake, als mate, maar mij ook,' begon Rafe. Haar aankijkend.

'Ehem, ja dat zei je al, vertel even iets dat ik nog niet eerder gehoort heb...' mompelde Kailyn als antwoord.

'Nou, ik heb dus wel een vermoeden waar dit door komt...' aarzelde Rafe. Je kon zien wat Jake dacht; sinds wanneer aarzeld die gast?!

'En wat mag dat dan wel wezen?!' Vroeg ze voor Jake de kans kreeg om zijn mond ook maar te openen om wat te snauwen.

'Ik denk dat de engelen wraak willen nemen op ons, vanwege iets dat onze vader heeft gedaan...' mompelde Rafe. Meer tegen Jake dan tegen Kailyn.

'Wie zegt dat ik 100% jou broer ben?! Misschien zijn we wel halfbroers!' Zei Jake met stemverheffing.

'Jake...' begon ze.

'Nee Kailyn, wacht. Dit vind ik wel interessant.' Zei Rafe, hij hield Jake zn blik vast en sprak zonder dit te onderbreken.

'Wat bedoel je precies, broertje?' Vroeg hij op een minachtende toon. Natuurlijk geloofde hij Jake niet.

'Wat ik bedoel, is dat onze vader, mijn moeder heeft vermoord, voordat hij die andere engel vermoorde!'