Black or White?

Chapter 15

Voor ze het wist werd alles zwart en even later voelde ze de harde grond onder zich.

Kailyn werd weer wakker in een simpele, vierkante kamer. Niet groot, niet klein, maar wel kaal en simpel. Leeg. Zoals ze zich op dat moment ook voelde. Leeg. Ze wist niet hoe lang ze buiten bewustzijn was geweest. Of hoe vaak al. Ze herinnerde zich de eerste keer niet dat ze wakker was geworden. Wel was dit de eerste keer dat ze de moeite nam om op te staan. Niet dat dat zo slim was, al snel dansten de zwarte vlekken weer voor haar ogen. Ze moest gaan zitten om niet weer knock-out te gaan. Ze wachtte rustig tot de vlekken verdwenen en ging dit keer weer langzaam staan. Ze inspecteerde de kamer grondig. Zocht het plafond af naar eventuele ramen of ontsnappingsplekken. Helaas voor haar bleken die er niet te zijn.

Ze was gefrustreerd. Waar was ze? Waar was Jake? Wat was er gebeurd na dat ze verdoofd werd? Leeft hij nog? Al die vragen spookten door haar hoofd. Het maakte haar gek.

'Help!!!' riep ze. Maar niemand scheen haar te horen.

Kailyn liep naar de muren van de kamer. Ze waren, net als de deur, gemaakt van een glimmend metaalsoort. Ze legde haar hand tegen de muur. Waar ze gelijk spijt van kreeg. Haar hand begon als een gek te branden en ze schreeuwde het uit van de pijn. 'Wat is dit in hemelsnaam voor een soort metaal?' vroeg Kailyn zich hardop af.

'Kailyn... raak alsjeblieft de muren en deur niet meer aan' klonk de stem van Jake kreunend door haar hoofd.

'Jake?' vroeg ze verbaasd. 'Ja, ik ben oké. Voor zo ver dat mogelijk is.' Antwoorde hij direct.

'Waar ben je Jake? En waar ben ik?' Ze bestookte hem niet met alle vragen die ze had. Dat leek haar niet echt verstandig. Tenslotte was ze al blij dat ze hem nu hoorde.

'Ik lig op mijn bed te genezen van mijn wonden. Zo te voelen aan mijn hand, ben jij in de cel die speciaal voor vervelende weerwolven bedoeld is.' Vertelde hij me. 'En voor je het vraagt, je zult moeten wachten tot Rafe je er uit haalt. Je zult er niet uit kunnen, tenzij je zin hebt om compleet te verbranden...' vervolgde hij voor ik kon reageren.

'Fuck' zei Kailyn. Ze was niet van plan om hier te gaan zitten wachten tot Rafe haar kwam halen. Maar het had weinig zin om helemaal brandwonden over haar hele lichaam te krijgen. Ze plofte tegen de enige muur die niet van zilver was op de grond en staarde voor zich uit terwijl ze diep na dacht.

Na wat een half uur leek te duren, vloog de deur open en stapte Rafe naar binnen. Hij grijnsde naar haar.

'Zin om bij Jake te gaan kijken? Hij begint met de minuut dat jij langer bij hem uit de buurt bent steeds meer door te draaien.' Zei hij. Ze keek hem verwonderd aan. Ze had niet verwacht dat hij haar zo snel naar Jake liet gaan.

Snel knikte ze en stond weer op. Ze liep achter Rafe aan de cel uit waarna ze omringt werd door bewakers die achter en naast haar kwamen lopen.

'Zijn al die bewakers echt nodig?' vroeg ze aan Rafe. 'Ja' was zijn simpele antwoord. Toen ze niet terug reageerde vervolgde hij: 'Je hebt al eerder je controle verloren. Dat willen we niet nog een keer laten gebeuren.'

'Wie zegt dat ik nog een keer mijn controle verlies?' antwoorde ze bot. Hij ging er niet op in, maar de bewakers kwamen wel wat dichter bij haar lopen. Ze sloten haar in. Ze wist dat die bewakers haar per direct weer de cel in gooiden als ze haar mond nog een keer open trok om wat te zeggen. Dus hield ze wijs haar mond en volgde Rafe naar het huis van Jake.

Eenmaal bij het huis aangekomen, wachtte Kailyn niet op de rest van het gezelschap en stormde naar binnen. Rechtstreeks naar zijn slaapkamer. Ze bleef in de deuropening staan en keek naar Jake. Hij zag er niet zwaargewond uit, zoals hij daar nu lag. Toch wist ze dat hij er slechter aan toe was dan je op dit moment kon zien. Ze liep naar hem toe en ging op de rand van het bed zitten.

'Hoe voel je je?' vroeg ze hem. Hij dacht na. Diep na. Hoe kon hij verwoorden wat hij voelde?

'Opgelucht, beter.' Ze keek hem niet begrijpend aan en hij legde het uit. 'Opgelucht dat jij ongedeerd bent en nu hier bij mij zit. Beter omdat ik helemaal gek werd terwijl jij opgesloten zat in die cel.' Hij keek haar aan met een blik die niet te beschrijven viel.

Uren verstreken terwijl ze daar zaten te genieten van elkaars gezelschap. De behandelend dokter kwam binnen lopen.

'Het is tijd Luna, bezoekers uur is voor bij.' Deelde hij mee. En terwijl hij dat zei gebaarde hij naar de deur. Waar Rafe nu ook verscheen.

'We moeten denk ik ook even praten, Luna' zei Rafe. Hij zette af van de deurpost waar hij tegenaan geleund stond en liep naar Kailyn toe.

'Waarom noemt iedereen mij Luna?' vroeg ze een beetje verward terwijl Rafe haar mee trok naar buiten. 'Je bent Jake z'n mate. En dat betekend dat je zijn Luna bent. Iedereen ziet je nog steeds als de Luna van deze roedel, zelfs al sta ik nu aan het roer.' Legde hij uit. 'Dus nu ben ik jou Luna?' vroeg ze verward. 'Ja, inderdaad.' Hij trok haar mee naar een klein parkje en ging op een bankje zitten. Hij gebaarde dat ze naast hem moest komen zitten. Kailyn knikte en ging naast hem zitten.

Ze praatten een poosje over van alles en nog wat en Rafe bracht haar daarna terug naar haar cel.

'Sorry dat je hier nog even moet blijven. Je kunt denk ik wel weer bij Jake gaan wonen wanneer hij genezen is' verontschuldigde hij zich. Daarna draaide hij zich om en liep weg terwijl de deur in het slot viel.

Het was saai in de cel, maar het gaf Kailyn wel de kans om na te denken over wat er gebeurd was vandaag. Rafe scheen aardig te doen nu hij de leiding had. Maar was hij dat echt? Zou hij zo blijven? Ze wist het niet.

Dagen verstreken en Jake was nog steeds niet genoeg genezen volgens Rafe. Dus bleef Kailyn 's nachts in de cel en overdag mocht ze wel naar buiten, maar onder begeleiding van een groep bewakers.

Vandaag begon echter anders dan de afgelopen dagen. In plaats van hetdagelijkse wakker worden van Rafe, kwam Jake nu binnen lopen. Kailyn schootomhoog en sloeg haar armen om hem heen. Ze voelde echter dat er iets nietklopte. Het voelde niet goed. Het voelde anders. En toch deed ze alsof er niks aan de hand was. Misschien hadhij gewoon een slechte dag. 

Okeyy, wat denken jullie dat er met Jake aan de hand is? Laat me weten wat je denkt! Ik ga zo snel mogelijk weer verder met schrijven, maar blijf reageren en stemmen etc :D Dat is een inmense steun hahaha. Okey, zal het niet te langdradig maken, 

Ciao x Wolfie