Black or White?

Chapter 14

Kailyn had onrustig geslapen. Na het gesprek van gister was dat ook niet zo gek. Het was heftig geweest en ze was iets te weten gekomen wat best belangrijk was om te weten. De vader van Rafe en Jake doodde de moeder van Jake. Ze waren ook niet voor de volle honderd procent familie van elkaar. En daar was ze blij om.

Ze zaten aan de ontbijt tafel toen Rafe en twee van zijn roedelleden binnen kwamen stormen. Ondanks dat Jake en Rafe de zelfde vader hadden, leken ze niet echt op elkaar. Natuurlijk kon je zien dat ze familie waren. Maar het was nou niet dat je direct dacht dat ze broers waren.

'Nou, broertje, ben je er klaar voor?' Vroeg Rafe. Jake kreeg geen kans om antwoord te geven en werd beetgegrepen door een van de twee wolven die met Rafe mee waren gekomen. Terwijl de ander zich op Kailyn richtte.

'Ik kan best zelf komen, hoor' mompelde ze. Rafe glimlachtte slechts naar haar.

Het gezelschap liep door het dorp naar de klaargemaakte arena. Het was groot en rond, rondom de arena stond de tribune waar iedereen geacht was te zitten. Behalve Kailyn. Zij werd vastgebonden aan een paal in de arena. Gepositioneerd zodat ze de heren niet in de weg stond, maar dicht bij genoeg dat ze het bloed kon ruiken wanneer Jake of Rafe gewond raakte. Jake betrad de arena na haar. Ze keek hem aan met angst in haar ogen. De ogen die terug keken in die van haar, straalden de angst uit die zij van binnen voelde. Toch leek hij te willen zeggen dat het wel goed kwam. Dat hij zou winnen.

Rafe liep zelfverzekerd naar binnen met een grijns die zijn perfecte gebit liet zien. Ze keek boos zijn kant op. Hij negeerde haar volledig.

'Goed. Welkom iedereen! Vandaag strijden mijn broer en ik hier om zijn helft van de pack die ooit van ons bijde was. En niet te vergeten om de mooie dame daar.' Vertelde Rafe aan iedereen, terwijl hij bij dat laatste naar mij gebaarde. Niemand durfde te reageren.

Toen klonk het geluid van de gong. Het teken dat ze moesten beginnen. De hel barstte niet gelijk los. Al had Kailyn dat wel verwacht. Nee, ze liepen eerst rondjes om elkaar heen. Wachtend. Wie zou als eerst aanvallen? Wie had het meest geduld?

Jake hield het niet meer. Hij viel aan. Hij sprong in de lucht en veranderde vloeiend in een zwarte wolf. Hij was alleen niet snel genoeg. Rafe was al weg toen Jake landde. Rafe besprong hem van achter en smeet Jake op de grond. Even leek het gevecht al afgelopen. Tot Jake Rafe een kopstoot gaf en naar zijn flank hapte. Rafe wankelde even voor hij weer aanviel maar dit keer was Jake sneller. Hij sprong net optijd aan de kant waardoor Rafe tegen de muur rende. Er klonk woest gegrom waarvan de hele zaal stil werd. Af en toen klonk er een kreun of een 'aah' omdat de een de ander aanviel of het leek of dat iemand verloor. Kailyn, die gespannen toe keek. Werd met de minuut nerveuzer. Hoe lang hielden ze dit vol?

Rafe pinde een hevig bloedende Jake tegen de grond terwijl Kailyn hevig begon te grommen en aan haar ketens begon te trekken. Helaas voor haar gaven de boeien niet mee. Integendeel, ze gingen steeds strakker om haar pols zitten. Tot Kailyn op een gegeven moment zo woest werd, dat de kracht door haar aderen gierde. De boeien braken en ze veranderde in de witte wolf die in haar huisde. Ze spring boven op Rafe die versteend was van verbazing. Hij vloog van Jake af die snel weg kroop. Rafe gromde maar kreeg zichzelf niet los. De gong klonk weer wat betekende dat het gevecht voorbij was. Er kwam een tiental bewakers aan die Kailyn omsingelden. Ze liet Rafe los en wilde achteruit deinzen maar was ingesloten. Rafe veranderde terug en lachte hardop.

'Dacht je nu echt dat je kon winnen, Kailyn? Zoals je misschien wel ziet. Had dit helemaal geen zin. Jake bloed bijna dood en ik heb amper een schrammetje.' Kailyn gromde als antwoord. Jake veranderde terug, wat hem meer pijn opleverde dan hem lief was. En wilde op Kailyn aflopen maar hij werd vast gegrepen door een bewaker.

'Wat denk je dat dit betekent Kailyn?' Zei Rafe terwijl hij liefjes naar haar glimlachte. Er klonk een knal en er schoot uit een donkere hoek van de arena een verdovingspijltje op haar af. Voor ze het wist werd alles zwart en ging ze tegen de grond.

Halli hallo!!!  IK BEN WEER TERUG NA 1000 JAAR🎉🎉 Oke jk, maar t duurde wel lang... ik weet het en I'm sorry. Ik had zegmaar zo'n writers block en was heel erg druk bezig met mijn 1000 andere hobbies. SORRY DRUK LEVEN THO
Maar goed, aangezien ik terug ben, ga ik proberen regelmatiger te uploaden. En nu belangrijker zaken: WAT VONDEN JULLIE VAN DIT HOOFDSTUK?
Vote, comment & maybe follow! Het geeft veel motivatie 🤗

Bubaaai xx Wolfie