Black or White?

Chapter 4

Ik voelde dat iemand me in zijn sterke armen nam en optilde. Al stuiptrekkend lag ik in zijn armen. Hij nam me mee de school uit en toen verloor ik helemaal het bewustzijn.

Pov Jake

We liepen de school uit. Ik voelde haar lichaam verslappen. Ja, oké... ze leefde nog. But still... Het idee van mijn mate, die bewusteloos in mijn armen lag, was absoluut niet geruststellend. Gelukkig waren de stuiptrekkingen gestopt toen ze bewusteloos raakte.
Ik nam haar me naar huis. Daar kon ik voor haar zorgen zo lang ze bewusteloos was. En ook daarna kon ik voor haar zorgen.
We kwamen aan bij mijn huisje. Zeg gerust villa. Want zo groot is het wel. En ja, ik woon er alleen. Ik bracht haar rechtstreeks naar boven en legde haar op mijn bed neer. Ze lag zo vredig. Ik wilde haar niet alleen laten. Toch zal ik wat eten en te drinken voor haar moeten halen. Met de gedachte dat ze lag te slapen in mijn armen, wat mijn wolf echt een prachtige gedachte vond, liep ik naar beneden en maakte wat eten klaar. Ook pakte ik een glas water. Ik nam het bord met eten en het glas water weer mee naar boven. Ik zette het neer naast het bed, voor wanneer ze wakker wordt. Ik ging op bed zitten, sloeg mijn armen om het middel van mijn schoonheid heen. Voorzichtig trok ik haar naar me toe.
Ja, dit zit comfortabel. Mijn wolf raakt helemaal opgewonden van haar. En toch, is het raar. Ik voel geen wolf bij haar. Hoe kan ze dan wel mijn mate zijn? Die vraag doolde door mijn hoofd en terwijl ik naar haar keek, doorzocht ik mijn hersens naar alles waar dat mee te maken kon hebben.

¤

Pov Kailyn

Langzaam, heel langzaam, begon ik weer een beetje het bewustzijn tegemoet te komen. Ik voelde een paar sterke armen die me ontspannen vasthadden. Het voelde goed. Vertrouwd. Ik probeerde mijn ogen te openen en tot mijn verbazing lukte dat. Ik keek tegen een gespierde borst aan. Ik keek langzaam omhoog. Niet wetend wie ik zou zien. Mijn adem stokte in mijn keel.

"Goede morgen, schoonheid" hij glimlachte lief naar me. Als ik kon smelten zou ik het gelijk doen van die blik.

"Goede morgen" antwoorde ik, en glimlachte naar hem. Mijn pijn was nog niet helemaal wag, maar het was nu wel dragelijker dan... hoelang was dat eigenlijk geleden? Een uur?

"Hoe lang heb ik geslapen?" vraag ik zacht. En kijk naar zijn prachtige gezicht.

"Twee dagen liefste." Zijn blik stond gepijnigd. Hij vond het maar niks dat ik zo lang buiten westen was. Ik kijk hem aan. Langzaam, heel langzaam, worden zijn ogen goud in plaats van blauw. Het is een mooi gezicht. Ik blijf hem aan kijken.

"Ik eh, ik heb eigenlijk wel honger nu..." stamel ik. Opeens besefte ik hoeveel honger ik had. Hij boog van me af, naar iets naast het bed. Ik voelde mijn lichaam schreeuwen at hij terug moest komen. Hij zag het en grinnikte.

"Je bent mooi, als je denkt dat ik weg ga" Ik keek hem met opgetrokken wenkbrouwen aan. Hij trok een dienblad van de grond met eten en een glas water. En hij zette het blad op zijn benen. Hij begon harder te lachen toen hij mij zag kijken naar het dienblad dat aanlokkelijk o zijn benen stond.

"Ja, honey, dat is voor jou" zei hij met een grote glimlach. Wow zijn glimlach is zo cute. Dat zou hij eens vaker moeten doen.

"Dat moet je vaker doen" zei ik uit het niets. Hij keek me vragend aan.

"Wat moet ik vaker doen?" vraagt hij dan. "Lachen."

Hij grijnst en geeft me een boterham. Ik pak hem gretig aan een neem een hap.

"Hmm, jij maakt heerlijke broodjes gezond." Stel ik vast nadat ik het broodje op heb. "Waar zijn we eigenlijk?"

"Mijn huis"

Ik keek hem verbouwereerd aan. "Je... je hebt me..." stotter ik. Hij kijkt me geamuseerd aan.

"Wat is er schatje?" Vraagt hij met een glimlach.

"Je hebt me naar je huis gebracht?" breng ik uit.

"Jup." En toen hij dat zei, greep hij me beet bij mijn middel en trok me weer dicht naar me toe.

"Got problems with?"

"N.. nee" ik begin helemaal te blozen. Hij grinnikt en streelt mijn wang.

We horen voetstappen op de gang en de deur gaat open. Daar staat Mason. Hij lijkt in eerste instantie niet door te hebben dat ik hier ben.

"Mason. Nooit gehoord van kloppen?" vraagt Jake uit het niets op een bazig toontje.

"S..sorry... maar ik moet u spreken..." verontschuldigd Mason zich.

"Kantoor Mason." zegt Jake bot. Mason twijfeld even en lijkt nu te zien dat ik hier ook zit. Hij opend zijn mond om wat tegen me te zeggen maar wordt onderbroken.

"Nu Mason!" Ik krimp ineen door de botheid waarmee hij de woorden uitspreekt.

Wanneer Mason weg is en de deur dicht doet, staat Jake langzaam op. Ik probeer hem tegen te houden maar hij is te snel, en grijpt mijn arm vast.

"Niet doen. Ik ben snel terug, ik beloof het. De badkamer is hier naast. Je kan een douche nemen als je wilt" ik keek hem treurig aan maar knikte dat het wel goed zat. Toen hij zag dat ik knikte liep hij de kamer uit. En liet mij in stilte achter.

HAHAHA

Waar zou Mason over willen praten? Wat denken jullie? Oké, even dat jullie het weten. Ik heb zegmaar niks aan school gedaan, speciaal om een hoofdstukkie te kunnen schrijven voor jullie. Een comment of vote is dan niet te veel gevraagt toch? Haha no prenk, je moet zelf weten of je stemt op dit verhaal. Ik zou het wel heel lief vinden *knipoogt*Oké en hier houd de (A/N) weer op :P

Ciao peolpe!