Black or White?

Chapter 12

[Korte A/N: Het valt je misschien op dat dit hoofdstuk op een iets andere manier geschreven word dan de rest. Ik ga ook geen point of view meer aan geven, tenzij het vanuit Jake of Rafe word geschreven. Het verhaal was bedoeld als POV van Kailyn, daarom dus. En ik ga wat minder op de IK-persoon manier schrijven. Op de een of andere manier, als ik nu terug lees lijkt het een beetje kinderachtig om op die manier te schrijven. Dus dan weten jullie dat. Ik ga dus alleen POV aangeven als het vanuit Jake of Rafe geschreven is]

"Het kan me niet schelen wat je wilt zeggen Jake, maar ik wil een duel. Als ik win, krijg ik Kailyn en jou helft van de roedel. Als jij wint, laat ik jullie voor altijd met rust..."  

Kailyn hield haar adem in terwijl ze luisterde naar het gesprek tussen Jake en Rafe. Het leek doodstil hier op de berg. Alsof iedereen en alles is gestopt met ademen. Zelfs de vogels vloten niet. Ze wachtte af. Bang voor wat Jake zou zeggen. 

"Goed, we hebben een deal." Ze hapte naar adem toen ze hem dat hoorde zeggen. Kon hij dit winnen? Okay, ze kende Rafe niet... Maar wat ze hoorde van Jake zijn verhaal, was hij behoorlijk sterk.

"Mooi. We doen het morgen. Kailyn moet er bij zijn anders neem ik je roedel nu al over. Ik weet dat je het hoort, prinsesje" Ze hapte naar adem toen hij die laatste woorden uitsprak. De mindlink werd verbroken en Kailyn strompelde achteruit tot ze een stenen wand tegen haar rug voelde. Ze zakte op de grond tegen de wand en voelde tranen prikken in haar ogen. Een ouder vrouwtje van rond de zeventig jaar kwam op haar af gewandeld. 

"Wat is er meisje?" vroeg ze met haar oude stem. "Niet zo veel. Ik ben gewoon in de war denk ik..." sprak Kailyn voorzichtig. Bang om te veel te zeggen en al helemaal bang om in huilen uit te barsten. 

"Ben je bezorgt?" vroeg de oude vrouw. Ze klonk bezorgt, alsof ze dat zelf ook is.

"Ik weet het niet..." antwoorde kailyn eerlijk. En het is waar wat ze zei. Ze wist het echt niet. 

"Ik snap het als je bezorgt bent, lief kind. Wij zijn allemaal bezorgt" vertelde de vrouw, terwijl ze om zich heen wees naar iedereen die zich verzameld had in de bergen. Iedereen knikte instemmend.

"Nou, we moeten optimistisch blijven. Ik accepteer het niet als het fout gaat." Sprak Kailyn zelfverzekerd en iedereen staarde haar aan. Het voelde goed om dit vertrouwen in Jake uit te spreken tegen zijn roedel. Al was ze niet echt lid geworden nog. En ook snapte ze niet waarom iedereen haar zo aanstaarde, ze had gewoon vertrouwen in Jake... de rest niet dan?

Een klein meisje liep op haar af en pakte haar hand om haar aandacht te krijgen. "Bent u onze luna?" vroeg het meisje zachtjes.

"Weet ik niet, wat is een luna?" vroeg Kailyn vriendelijk aan het meisje terwijl ze hurkte. Een aantal mensen hapten naar adem en anderen keken verbaasd naar Kailyn. Weer anderen begonnen te mompelen. 

"Weet u dat dan niet?" vroeg het meisje. Kailyn schudde haar hoofd als nee. "Oh... dan leg ik het wle even uit. De Luna, is de mate van de alpha en leid samen met hem de roedel. Ze houden elkaar in evenwicht. Een roedel overleeft niet zonder Luna, en andersom geldt hetzelfde. Een roedel overleeft ook niet met alleen een Luna. Een Alpha en Luna zijn als jing en yang. Goed en slecht. Als hij boos is, kalmeert zij hem zodat hij geen slechte dingen doet. Und so weiter..." legde het meisje uit. Kailyn luisterde aandachtig. Verwonderd. Maar aandachtig. Knap dat zo'n klein meisje zo veel kennis had. 

"Wow, misschien ben ik dan inderdaad jullie Luna... ik weet het niet, echt niet" mompelde Kailyn. 

"Ik denk dat u een geweldige mate zou zijn voor onze alpha, en zeker een geweldige luna. Het is gewoon te horen in uw stem." Zei het meisje vastberaden. Kailyn knikte.

"Goed, ga maar naar je moeder. Bedankt voor de informatie" zei ze glimlachend tegen het meisje en gaf haar een aai over haar bol. 

"Hé! Niet doen!" Zei het meisje terwijl ze haar lange haar weer in model probeerde te krijgen. Ze grinnikte wel zachtjes dus dat was een goed teken. 

"Bedankt Luna, ik heb mijn dochter niet meer horen grinniken sinds we het dorp verlieten" zei de moeder van het meisje terwijl ze aan kwam lopen. 

"Och, geen probleem mevrouw. En noemt u me alstubliefd Kailyn en geen Luna. Ik weet niet eens honderd procent zeker of ik wel de mate ben van Jake." Sprak ik vriendelijk tegen de vrouw.

"Kailyn?" klonk de stem van jake in haar hoofd via de mindlink.  "Ik moet komen, of niet?"  Antwoorde ze direct.

"h-hm, inderdaad" zei hij na een kleine aarzeling. "Dan kom ik er nu aan" zei ze zelfverzekerd tegen hem. Je hoorde hem nog net naar adem happen voor ze de link verbrak.

"Goed iedereen. Ik ga naar Jake toe in het dorp. Blijf hier tot wij jullie komen halen. Ik beloof dat alles goed gaat komen." Sprak Kailyn tegen de mensen. Vervolgens draaide ze zich om en rende naar beneden. Richting het dorp in het dal. Ze veranderde bewust niet in haar wolf. Al wist ze dat Rafe van haar bestaan wist, wilde ze de andere wolven niet irriteren. Ze wist tenslotte niet hoe ze op haar zouden reageren. 

Ze naderde het dorp en haar hart klopte wild in haar borstkas. Bij iedere stap werd ze zenuwachtiger.

☆  

Oh oh! Ze gaat Rafe ontmoeten O.O

Wat denken jullie dat er gaat gebeuren?? Let me know! En als er foutjes staan ook xD

En laat me weten welke stijl van schrijven je fijner vind ;D Want dan ga ik verder op die manier xoxo                                                                                                                                                                         Als je het een goed hoofdstuk vind, geef dan even een stem voor je verder leest :P

EN NU BELANGRIJK: WE HEBBEN BIJNA EEN ZWEVENDE EENHOORN GEVNGEN WHOOHOO

Okay srry, moest even.... Oh enneh: 1022 woorden! 

CIAOOOOO xx Wolfie