How To Live With The Badboy

Deel 1

POV Fleur

Bang en verwachtingsvol steek ik de sleutel in het sleutelgat.
Twijfelend draai ik de sleutel om zodat de deur geopend kan worden.
Ik neem mijn valiezen weer bij de hand en stamp lichtjes tegen de deur zodat hij open gaat.

Ik zet mijn 2 valiezen in het gangetje dat leidt naar... De woonkamer denk ik. Ik loop door en ik kom inderdaad terecht in een woonkamer.

2 zwarte, leren zetels staan in een hoek gedraait met een glazen salontafeltje in het midden. Een tv, niet te groot maar ook niet te klein, staat zo geplaatst zodat je hem uit beide zetels kan zien.
De muren zijn gewoon wit met niet al te veel versieringen aan.

Ik loop door en kom in de keuken.
Het ziet er een mooi en proper aanrecht uit, dus het ziet ernaar uit dat ik mijn soort-van-hobby kan uit voeren.
Dat is dus namelijk bakken. Ik hou ervan om taarten en cupcakes te maken (voor eigen gebuik).
De muren zijn hier ook wit geschilderd, maar wordt onderbroken door de zwarte kasten die aan de muur hangen.

*kuch kuch*

Ik word uit m'n gedachten gehaald en draai me om.
Ik zie een bruinharige jongen achter me staan met z'n armen gekruist.

"Hmm?" vraag ik dan maar.

"What the fuck doe jij hier?!" vraagt hij geërgerd.

Nu besef ik pas dat ik die jongen eerder ben tegen gekomen.

- paar weken eerder -

"We zijn er!" Roept een enthousiaste stem.

Half slapend kom ik wakker. Door mijn onconfortabele houding heb ik nu een héél stijve nek, wat best wel pijn doet. Ik kraak hem even waardoor er een beetje pijn verdwijnt.
We hebben ongeveer 16 uur in de auto gezeten en zijn nu aangekomen bij ons nieuw huis.

Jup, nieuw. We zijn verhuisd.

Als je dit al een keer hebt meegemaakt weet je waarschijnlijk wel dat dit echt hatelijk is.

Je moet alles achterlaten: je huis, je comfortzone, je vrienden, alles!

We hebben wel 3 dagen erover gedaan om hier te komen.
Eerst zijn we met het vliegtuig over zee gekomen.
M'n ouders hebben daarna op een of andere manier vervoer gekregen om naar onze eindbestemming te gaan.

"Kom je nog?!"

"Ja! Ik ben daar." Roep ik op een boze toon.

M'n beide ouders weten dat ik niet wou verhuizen, maar het moest gewoon. De omstandigheden bij ons thuis waren niet meer te houden...

Ik stap de auto uit en neem mijn valies met al het hoognodige om te 'overleven'. De verhuiswagen kwam dus nog achter.

"Fijn dat je zo goed gezind bent!" Zeg m'n mama sarcastisch.

"Je weet dat i-"

"Jaja, ik weet het. Je hoeft het dus niet meer te herhalen."

Ik draai met mijn ogen.

Ik ben normaal altijd het zonnetje in huis. Maar bij dit soort dingen sta ik gewoon op onweer.
Niet dat ik al eerder ben verhuist of zo, maar ik heb al eerder vervelende dingen meegemaakt.