Sorunlu Mavi.

Bölüm 20

Merhaba arkadaşlaaarr!Ben geldiiiiim.
Yeni bölümle karşınızdayım. Sizi bölümle yanlız bırakmadan önce bir iki bir şeyler söylemek istiyorum.

İlk olarak; hikayenin aralarına fotoğraflar ve gifler koymaya karar verdim. Bu sayede kafanızda canlandırırken yardımcı olacak.

İkinci olarak;vote sayılarını bırakın izlenme oranı bile çok düştü. Tamam bu bir yandan benimde suçum uzun zamandır ilgilenemiyorum. Ama lüften biraz yardımcı olun ve hikayeyi okuduğunuzda hayalet okuyucu olmayın. Hikayeye vote atın ve en önemlisi bana düşündüklerinizi söyleyin. Tabii hikayemden arkadaşlarınızada bahsederek Mavi'nin yolculuğuna katılmalarını sağlayabilirsiniz.

Anlayışınız ve şimdiden çabalarınız için teşekkür ederim.

İyi okumalar.

HATIRLATMA

Melanie'nin ağzından...

Kahvaltı için yine hepimiz masadaydık. Ama bir şeyler yiyen yoktu. Tam ağzımı açıp bir şeyler söyleyecektim ki kapı çaldı.

Anında herkes dikkat kesilirken ayağa kalkıp kapıya ilerledim.Ama Cameron benden daha hızlı olup kapıyı açtı.

Karşımızda ise mahvolmuş bir haldeki Mavi vardı.

"Nabersiniz gençler?"

Sözlerini bitirmesi ile Cameron'un kollarına yığılıp kalması bir olmuştu.

Bölüm 20 "Karanlıktan Kurtulan"

Cameron'un kollarına yığılıp kalmamın üzerinden 2 gün geçmişti. Cameron'dan kıyı köşe saklanıyordum. Onunla karşı karşıya gelmeye yüzüm yoktu,kaçıyordum.

Eğer beni yakalarsa soru soracağını biliyordum ama cevaplamaya gücüm yetmezdi.

Kendi karanlığıma bulaştırmamaya çalışıyordum ama o zaten bir siyahtı. İkimiz de siyahtık ve onun aydınlığa ihtiyacı vardı. Bu ben değildim. O an, beyaz olmayı ne kadar çok istediğimi fark ettim. Onu aydınlatanın ben olmasını istediğimi. Bencillikti. Sadece bana özel, benimle, benim için yaşasın istiyordum. Ama aynı şekilde ona özel, onunla, onun için yaşayacaktım tabii.

Tek düşünebildiğim onu ne kadar özlediğimdi. Yarasını sormak istiyordum. Nasıl olduğunu öğrenmek. İyiyse onunla iyi olmak istiyordum, kötüyse iyileştirmek istiyordum. Vücudunun değil ruhunun yaralarını, dudaklarımla iyileştirmek istiyordum.

Ama bütün bu isteklerimi dizginleyip ondan kendimi uzaklaştırıyordum.

Ben düşüncelerin ağırlığından yorulmuş kendimi koltuğa bırakırken kapı açıldı.

Gelenin Cameron olduğunu anladığımda oturduğum yerden kalktım ve merdivenlere yöneldim.

Odama girip kapıyı kapatıp derin bir nefes aldım.

Kapı açılınca korkuyla arkamı dönüp gelene baktım. Tabiki Cameron'du.
Bir şey söylemeden odadan çıkacakken kolumu tuttu.

"Mavi,neler oluyor?"

Zorla dudaklarımı araladım.

"Bir şey olduğu yok."

Kolumdaki elini yavaşça ittim.

"Ne demek bir şey olduğu yok. Sana söylediğim şeyden sonra 3 hafta ortalıkta yoktun şimdi 2 gündür yüzüme dahi bakmayıp benden kaçıyorsun."

Gözlerimi kapatıp iç çektim ve açtım. Nereye bakacağımı şaşırıyordum. Ama gözlerine bakamazdım. Bu beni ele verirdi.
Sahte bir öfkeyle konuşmaya başladım.