AZAB-I AŞK 1 & 2

27.BÖLÜM: KATLİAM ( BÖLÜM YENİDEN DÜZENLENDİ )

‼️UYARI: BU BÖLÜMDE PSİKOLOJİNİZİ ETKİLEYEBİLECEK +18 SAHNELER VARDIR. OKUDUĞUNUZ TAKTİRDE TÜM SORUMLULUK SİZE AİTTİR. ‼️

Canlarım merhaba, bu bölümü sabırsızlıkla beklediğinizi biliyordum ama inanın çok yoğundum. Üstüne de yakınımızı düğünü olunca hiç yazamadım.

Bölümü yazarken baya bir zorlandım zaten okuyunca anlayacaksınız. Minnacık bir +18 sahne var, başında da uyardım merak etmeyin.

Oy ve yorumlarınız eksik olmasın. Haydin iyi okumalar😍😘💕

~~~~~~~~~~~~~
İfrit 'in dedikleri kulağımda yankılanıyorken en sevdiklerimi kaybetmekten deli gibi korkuyordum.

Gözyaşlarım yanağımdan süzülüp sonsuzluğa ulaşırken babam ayağa kalkıp ifadesizce yüzüme bakmaya başladı, bir kaç saniye sonra yüzünü buruşturdu. Benden tiksindiği için yaptığını düşünürken aniden dengesini kaybedip yere düştü.

Annemin çığlığı kulaklarımı acıtırken, babama ne olduğunu deli gibi merak ediyordum. Tam yanına gitmek için adımımı attığım sırada cinlerden iki tanesi kollarımdan tuttular ve gitmemi engellediler. Aynı şey annem, kardeşim ve Aksen için de geçerliydi. Çırpınışlarımızın hepsi boşunaydı.

" Sana demiştim Eftelya! Amir'den uzak dur demiştim. Şimdi cezanı çekme vakti. Sen benden en değerlimi aldın, ben senden en değerlilerini alacağım! Hepsini Amir'lerin evine götürün! Orada ölmelerini istiyorum! "

İfrit 'in söyledikleri içimi yakıp kavurmuştu. Yapacaktı, gerçekten bütün sevdiklerimi gözümün önünde öldürecekti. Belki en sonunda da benim canımı alacaktı. Alsındı, ailem, Aksen olmadıktan sonra benim bu dünya da yaşamamın bir anlamı var mıydı?

Cinler bizleri Amir'lerin evine doğru götürürken, babam halâ baygın yatıyordu. Annem feryatlar ederken Aksen 'in yaşlı gözleriyle buluştu gözlerim. Sadece buruk bir gülümseme bıraktı son hatıralarıma. Birazdan başına gelecekleri benden iyi biliyordu.

" Sen ne yaptın Eftelya? Ne yaptın kızım? Allah'ım sen yardım et! "

Hıçkırıklarım annemin feryadıyla, kardeşimin sessizliğiyle, Aksen 'in yüzündeki buruk gülümsemeyle git gide artıyor, nefes almam daha da zorlaşıyordu.

Evimizin kapısını kırarcasına açan Cuhen, hızla yanıma geldi ve diğer cinlere işaret vererek beni bırakmalarını istedi. Kollarımı tutan cinler beni bırakır bırakmaz Cuhen beni kucağına aldı ve hızlı adımlarla Amir'lerin evine doğru bomboş sokakta yürümeye başladı,

Bir şey yapmam lazımdı. Ailemi bilerek ölüme gönderemezdim. Bu zamana kadar tek kurtarıcım dua olmamış mıydı? Şimdi de bizi bu kâbus gibi durumdan Rabbime sığınmak kurtaracaktı. Cuhen'in planımı çakmamasını dileyerek gözlerimi kapattım. Tam Besmele çekecekken boynumda hissettiğim keskin acı ile bilincimi kaybettim.

***

" Uyan Eftelya, eğlenceyi kaçırıyorsun! "

Ne kadar süre geçti hatırlamıyorum. Cuhen 'in o iğrenç sesiyle açtım gözlerimi. Bedenimi hareket ettirmeye çalıştığımda bir sandalyede bağlı olduğumu anlamam hiç de uzun sürmedi.

Başım delicesine ağrırken, gözlerimle bulunduğumuz yeri taramaya başladım. Bodrum katında, karanlık sayılabilecek bir odadaydık. Tepemdeki yarı yanan ampulün sayesinde ailemi ve Aksen'i görebiliyordum. Babam uyanmıştı ve hepsi perişan haldeydi.

Yaşamaktan korktuğum duygu, kalbime işliyordu. Bu duygu, pişmanlık duygusuydu. Keşkeler zihnimde kol gezerken, acı ruhumun her zerresine işliyordu.