Θανάσιμα Παιχνίδια

Οικογενειακές ιστορίες

Περίπου δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά,σε ένα κρεβάτι της θωρακοχειρουργικής κλινικής του νοσοκομείου Sunrise στης Νέας Υόρκης.

Νικ:Μην ανησυχείς,όλα θα πάνε μια χαρά!Στους καλύτερους γιατρούς σε έχω φέρει!

?:Νικ,μα οι γιατροί είπαν-

Ν:Δεν έχει σημασία!Εσύ μια ζωή από όσο σε θυμάμαι ήσουν μάχημη!Τί άλλαξε τώρα;

Ξαφνικά,το χλωμιασμένο φαλακρό πρόσωπο που υπήρχε απέναντί του βούρκωσε,όπως τότε που ήταν ολομόναχο και τον κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά, λίγο πριν αναιρέσει την απόφαση του να τον αφήσει σε ένα ακόμη φουλαρισμένο ορφανοτροφείο της χώρας.

?:Νομίζω πως η απάντηση βρίσκεται μπροστά σου...

Είπε σκεπτική κοιτάζοντας με τα δάκρυα να κυλούν πλέον από τα μάτια της,τον σκοτεινιασμένο νεοϋορκέζικο καιρό,μέσα από τα σκονισμένα τζάμια του νοσοκομείου.Δεν ήταν όμως πάντα έτσι,και αυτό ήταν κάτι που γνώριζε πολύ καλά...Κάποτε χτένιζε τα μακρυά μαύρα μαλλιά που τώρα λόγω της αρρώστιας της απουσίαζαν παντελώς από το κεφάλι της...Το δέρμα της από ροδαλό είχε γίνει κίτρινο,σαν εκείνο που αποκτά η σάρκα όταν αρχίζει να σαπίζει...Ενώ οι πνευμονές της...Την θανατώνουν τώρα αργά αργά και βασανιστικά,πνίγοντάς την μέσα στα ίδια της τα υγρά...Και όμως προσπαθούσε ακόμη και τώρα να κρατήσει αισιόδοξη την παιδική καρδούλα της που και εκείνη όπως φαίνεται σιγά σιγά,την εγκατέλειπε...

Νικ:Μητέρα,ότι κι αν είναι θα το αντιμετωπίσουμε μαζί!Γι'αυτό και είμαι εδώ!Είναι ποτέ δυνατόν να σε άφηνα μόνη;

Μπέατρις(μητέρα Νικ):Δεν είναι αυτό και το ξέρεις!Δεν θέλω όμως για κανένα λόγο να αποσπαστείς από τη δουλειά σου εξαιτίας μου!

Για λίγη ώρα επικράτησε σιγή.Ο Νικ σταυρώνοντας τα χέρια του άρχισε να κάνει βόλτες κατά μήκος του γεμάτου με λευκά φώτα δωματίου,κοιτάζοντάς τη με ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα.Εκείνη,είχε στρέψει το βλέμμα της στα σαρκώδη χείλη του,περιμένοντας μια απάντηση,η οποία δεν θα έρχονταν πότε...Προσπαθώντας να σπάσει τον πάγο άρχισε να του μιλάει με έναν πιο ήρεμο τόνο στη φωνή,ελπίζοντας αυτή τη φορά να του αρπάξει δυο κουβέντες...

Μπέατρις:Εκείνη η κοπέλα που δουλεύετε μαζί,ξέρει ότι έφυγες;

Νικ:Ναι.

Μπ:Και πώς το πήρε;

Νικ:Θέλω να ελπίζω ψύχραιμα...

Μπ:Είναι αυστηρή μαζί σου;