Θανάσιμα Παιχνίδια

Η τελική απόφαση

Είδαμε  έναν άνδρα ημίγυμνο, κρεμασμένο στο ταβάνι απ' τα δυο του χέρια,σαν ζώο σε σφαγείο.To πρόσωπό του ήταν καμμένο,και χαρακωμένο από κάποιο είδος μυτερού αντικειμένου ενώ ο λαιμός του είχε σημάδια στραγγαλισμού, κρίνοντας από το κορδόνι και τη τετάστια μελανιά γύρω απ' αυτόν. Τα χειρότερα όμως δεν είχαν φτάσει ακόμα. Κατεβαίνοντας από τον θώρακα του θύματος προς την κοιλιακή του χώρα έκανες μάθημα ανατομίας,καθώς του είχαν σκίσει την σάρκα με απόλυτη χειρουργική ακρίβεια. Τα εντόσθιά του έφταναν μέχρι το πάτωμα προκαλώντας μας εκτός από ένα αίσθημα αηδίας λόγω του θεάματος και της δυσάρεστης μυρωδιάς του πτώματος, ένα αίσθημα ανησυχίας για το ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο με  σχετικά καθαρή συνείδηση,ενώ ταυτόχρονα μας τρομοκρατούσε το γεγονός ότι κυκλοφορούσε ακόμη ελεύθερος ανάμεσα σε χιλιάδες πιθανά θύματα.  Παρόλα αυτά, εγώ συνέχισα πιστά την δουλειά μου χωρίς διακοπες...Όμως, παρατηρώντας προσεκτικότερα το πτώμα,άρχισα να νοιώθω μια αναγούλα, και έτσι έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να μαζέψω όλα τα απαραίτητα στοιχεία, όπως αποτυπώματα, τυχόν ίνες από ξένο σώμα και οτιδήποτε άλλο θα μας υποδείκνυε ποιος ήταν ο δράστης. Μόλις είχα βάλει όλα τα στοιχεία στο βαλιτσάκι όπου θα στέλνονταν στο εργαστήριο,σηκώθηκα, και όπως γύριζα συγκρούστηκα με τον Nick.Εκείνος κρατούσε δύο κούπες με καφέ, όπου και οι δύο, -όλος τυχαίως- κατέληξαν πάνω μου, η μία στο πρόσωπο (εφόσον εκείνη τη στιγμή πήγε να μου τον δώσει) και η άλλη  στο μπλουζάκι μου.

-Μα καλά δεν βλέπεις καθόλου μπροστά σου;! του αποκρίθηκα  και έτρεξα κατευθείαν στις τουαλέτες του μαγαζιού έχοντας την αίσθηση ότι το πρόσωπό μου φλέγονταν ασταμάτητα.Ο πόνος από το τσούξιμο στα μάτια μου ήταν αφόρητος,αρκετός για να με κάνει να πιστέψω πως χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου,και γι' αυτό ζορίστηκα για να συνέλθω. Σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε και ο "κύριος αδέξιος" με ένα θλυμμένο βλέμμα στο πρόσωπο του:

-Σου ζητάω συγγνώμη.Αν και η μόνη πρόθεσή μου ήταν να σου φέρω λίγο καφέ...Κατά τα άλλα είσαι καλά ;

-Προφανώς και είμαι,δεν βλέπεις!;Αν εξαιρέσουμε μόνο το γεγονός ότι το πρόσωπό μου έχει γίνει λαμπάδα και τα μάτια μου κατακόκκινα,όλα τα υπόλοιπα είναι μια χαρά!

-Ναι το παρατήρησα και αισθάνομαι άσχημα γι' αυτό...Τί άλλο θα μπορούσα να κάνω για να με συγχωρέσεις;

-Προς το παρόν φέρε μου μια πετσέτα να σκουπίσω τα μαλλιά μου και μια μπλούζα για να αλλάξω.(του απάντησα θυμωμένα).