Θανάσιμα Παιχνίδια

Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο

Η ώρα ήταν 12:58 όταν με ξύπνησε ο ενοχλητικός θόρυβος που έβγαινε από το κινητό μου.Κουνούσα άγαρμπα το χέρι μου προσπαθώντας να το πιάσω από το κομοδίνο αγωνιώντας να δω την ένδειξη που θα είχε.Εικοσιτέσσερις κλείσεις και τριάντα επτά μηνύματα όλα από ένα πρόσωπο,τον Νικ,και σε όλα το ίδιο ίδιο περιεχόμενο :''Έχεις μπλέξει άσχημα!Έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς''.Ωχ!Δεν θέλω να βάζω κακά σενάρια στο μυαλό μου αλλά δεν έχω και άλλη επιλογή!Γεμάτη άγχος και με αρκετή βιασύνη- λόγω των άγνωστων προς στιγμής εξελίξεων-,ντύθηκα με ότι πιο πρόχειρο βρήκα μπροστά μου,και έφυγα σφαίρα.Ομολογώ ότι μόλις έφτασα,φοβόμουν να περάσω το κατώφλι της πόρτας.Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και σκοτώνοντας όλες τις αρνητικές σκέψεις που βασάνιζαν το μυαλό μου,ξεκλείδωσα την πόρτα με το κλειδί που μου είχε δώσει πρόσφατα ο Μαρτσέλο και μπήκα μέσα χαμογελαστή,σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα.

Ε:Καλημέρα!

Α:Την άκουσες Φάμπιο;!Μετά από όσα μας έκανε έχει το θράσος να μας λέει και καλημέρα!

Φ:Αντριάννα μπορείς να ηρεμίσεις σε παρακαλώ!(Της απάντησε εξαντημένος απ' την πολύωρη γκρίνια της).

Α:Και να θέλω δεν μπορώ!Απορώ πως εσύ μπορείς και είσαι τόσο ψύχραιμος!Αφού το ξέρουμε όλοι ότι αυτή τον πήρε!

Ε:Μπορεί να μου εξηγήσει κανείς ψύχραιμα τί έχει συμβεί;

Α:Την είδες!Μας κάνει και την ανήξερη τώρα!Μα έννοια σου και σε λίγο θα πάρει το μάθημά της!

Ε:Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τίποτα.Φάμπιο,θα απευθύνομαι πια μόνο σε σένα.Μήπως ξέρεις πού είναι ο Μαρτσέλο με τον Λεονάρντο;

Φ:Ο Λεονάρντο  επειδή δεν την άντεξε πήγε να ξαπλώσει,ενώ ο Μαρτσ-

(Τότε η Αντριάννα πετάχτηκε απότομα και μου είπε νευριασμένη:)Ενώ ο Μαρτσέλο μάλλον θα βρίσκεται στον άλλο κόσμο εξαιτίας σου!

Δεν πρόλαβα να πω τίποτα.Η φιγούρα του μεταμορφωμένου από τα χτυπήματα Μαρτσέλου που κατέβαινε σαν ζωντανός νεκρός της σκάλες μας διέκοψε,εκπλήσσοντάς μας δυσάρεστα αυτή τη φορά.

Ε:Μαρτσέλο μου τι χάλια είναι αυτά;Τι συνέβει;Γιατί είσαι έτσι;

Α:Παράτα τον ηλίθια!

Μ:Αντριάννα ηρέμισε και πήγαινε πάνω που σε θέλει.Αλεσάντρα ακολούθησε την Αντριάννα και έρχομαι και γω σε δύο λεπτά.Εντάξει;

Ε:Εντάξει.

*****
Με το κεφάλι σκιμμένο στο έδαφος προχωρούσα αργά πίσω της,έως ότου ακούσα ξανά αυτή τη βαριά σιδερένια πόρτα να ανοίγει.Η ομοιότητα ήταν τρομακτική.Σαν να τον έβλεπα στο μέλλον,είκοσι χρόνια μετά.Παρά το γεγονός ότι δεν φαίνοταν τόσο καλοστεκούμενος όσο και στην φωτογραφία,η γοητεία του άνετα μαγνήτιζε  κάθε θηλυκό που θα βρισκόταν δίπλα του.Καθισμένος στο γραφείο με τα χέρια σταυρομένα να αγγίζουν το πιγούνι του,και με τους πέντε σωματοφύλακες γύρω του να τον προσέχουν όλη την ώρα,σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου.