Just Black

#25

Άνοιξε τα ματια της όταν οι πρώτες ακτίνες του ηλίου είχαν ξυπνήσει λουζοντας έτσι τοπίο σε μαγευτικά χρώματα

Κοίταξε τον Ντρέικ που κοιμόταν ήρεμα δίπλα της

Κοίταξε ξανα στον ουρανό
Της άρεσε η ανατολή

Της θύμιζε μια καινούρια αρχή

Όλοι μπορούν να κάνουν μια καινουρια αρχη σωστά;

Μερικά απαλά φιλιά την απέσπασαν από τις σκέψεις της

Μπλερ: ξύπνησες; τον ρώτησε ενώ τον φίλησε

Ντρέικ: μμ

Ντρέικ: πρέπει να φύγουμε. Της λέει καθώς σκέφτεται ότι δουλεύει σήμερα

Η Μπλερ κατσουφιασε
Δεν ήθελε να φύγει απο αυτό το υπέροχο μέρος

Ο Ντρέικ είδε την αντίδραση της και κατάλαβε

Ντρέικ: πρέπει αγάπη μου άντε και υπόσχομαι να σε ξαναφερω

Η Μπλερ χαμογέλασε και σηκώθηκαν για να ετοιμαστούν

(...)

Σε λίγο το παιδιά βρίσκονταν έξω από το σπίτι της Μπλερ

Ντρέικ: θα τα πούμε μωρό μου της λέει και ενωνει τα χείλη τους με ένα παθιασμένο φιλί

Ντρέικ: μόλις τελειώσω θα έρθω να σε πάρω λέει μόλις διακόπτει το φιλι τους

Μπλερ: εντάξει θα περιμένω του λεει καθως χαμογελάει

Εκείνος άφησε άλλο ένα φιλί στα χείλη της και ύστερα έφυγε με τα παιδια προς την δουλειά του

Θεία: εσύ νεαρή μου ήσουν; την ρώτα η θεία της καθώς έχει τοποθετήσει τα χέρια της στην μέση της και την κοιτάει με ένα ανακριτικο βλεμμα

Μπλερ: θεία δεν θα το πιστέψεις, ήταν τόσο υπέροχα, οι άνθρωποι ήταν τόσο καλοί έλεγε ονειροπολωντας καθώς έπεσε με φορά στο καναπέ

Θεία: για πες, της λέει η θεία της όλο ενδιαφέρον

Και εκείνη άρχισε να της διηγηται τα παντα

(...)

Η νότες του τραγουδιού είχαν πλημμυρίσει όλο το δωμάτιο καθώς εκείνη χόρευε

Είχε την ανάγκη να χορέψει
Ήταν σαν το οξυγόνο για τον άνθρωπο
Σαν το νερό για το ψάρι
Τόσο σημαντικός ήταν ο χορός για εκείνη

Το μυαλό της όμως ταξίδευε σε εκείνον

Όσο απίστευτο και αν της φαινόταν ακόμα και της ίδιας
Της είχε λείψει
Αυτές της πέντε ώρες που βρισκόταν μακριά του της είχε λειψει