Just Black

#5

Άνοιξε τα μάτια της κάνοντας τον εφιάλτη να υποχωρήσει
Κοίταξε την ώρα δίπλα της και ήταν 3:21
Δεν θα την έπαιρνε πάλι ο ύπνος έτσι γινόταν πάντα

Την προηγούμενη μέρα είχε κλειστεί στο δωμάτιο της
Δεν ήθελε να πάει στο σχολείο αυτή την εβδομάδα
Ήταν τεράστια η αλλαγή στην ζωή της και μάλιστα προς το καλύτερο και φοβόταν πως κάποια στιγμή θα βρεθεί ξανά στον πάτο δεν πίστευε πως η ευτυχία κραταει πολυ

Έβαλε τα μονότονα ρούχα της πήρε την τσάντα με τα σπρέι και βγήκε αθόρυβα έξω
Πάντα ήθελε να κάνει γκράφιτι
Ήθελε να δείξει στον κόσμο τι νιώθει χωρίς να ξέρουν ποιος το νιώθει

Πήγε στο ποιο πολυσύχναστο δρόμο της πόλης

Σίγουρα άμα την έπιαναν εκεί θα έμπλεκε άσχημα αλλά θα το ρίσκαρε

Βρήκε έναν καλό τοίχο και άφησε την τσάντα της κάτω
Έβγαλε έξω τα χρώματα που κυρίευαν την ζωή της και άρχισε να αποτυπώνει τα συναισθήματα της με ψεκασμούς

Μόλις τελειωσε έκανε ένα βήμα πίσω για να κοιτάξει το δημιούργημα της

Ναι της άρεσε ταίριαζε απόλυτα σε εκείνη αλλά και στον κόσμο
Όλοι έτσι ήμασταν

Είχε σχεδιάσει ένα πεζοδρόμιο με πολλά άτομα πάνω σκιές
Ναι της άρεσε να σχεδιάζει σκιές μερικές ήταν μαύρες μερικές γκρι μερικές άσπρες και ανάλογα με τις αποχρώσεις
Ήθελε να δείξει την ψυχή του κάθε ανθρωπου με τον βαθμό της αποχρωσης
Φαίνονταν λες και κινούνταν πάνω στον λερωμένο τοίχο λες και ο καθένας βιάζοταν να πάει στον προορισμό του όπως γίνεται και στην πραγματικότητα
Στο βάθος είχε σχεδιάσει μια κοπέλα στα μαύρα να αχνοφαίνεται να παρατηρεί τον κόσμο να διαβάζει τα μάτια τους
Την ίδια

Της άρεσε ναι της άρεσε πολύ

Υπέγραψε κάτω με δυο λέξεις

Just black

Δεν ήταν κάποιο ψευδώνυμο ή κάτι τέτοιο ήταν απλά αυτό που ένιωθε αυτό την κυριαρχούσε

Ντρέικ

Κίνησε προς το σχολείο και μπήκε μεσα στην τάξη χαλαρός αδιαφορώντας για το ότι το κουδούνι είχε χτυπήσει εδώ και 15λεπτα
Η καθηγητής τον κοίταξε με μισο μάτι αλλά δεν είπε κάτι εξάλλου ήταν ο Ντρέικ Οντέρο ποιος τολμούσε να του αντιμιλησει

Μόνο εκείνος ήξερε την ψυχή του δεν αφηνε τους άλλους να βλέπουνε το εσωτερικό του
Τους είχε δώσει την εικόνα του αλαζόνα και επικίνδυνου
Αλλα στην πραγματικότητα ήταν μια αγνή πονεμένη ψυχη
Αγάπη χρειαζόταν και ας μην το παραδεχόταν ας έλεγε πως έμαθε να ζει χωρίς αυτη