Just Black

#23

Είχε περάσει μια εβδομάδα και ο Στέφαν ακόμα δεν είχε συνέλθει από τον χαμό της μητέρας του
Ήταν κλεισμένος στο δωμάτιο του, στο σκοτάδι, μόνος του

Δεν δεχόταν κανέναν
Ήθελε να συζητάει μαζί της

Τα παιδιά προσπαθούσαν να είναι δίπλα του αλλά δεν τους άφηνε

Κάθονταν στο σαλόνι
Άμα τα έβλεπε κάνεις θα έλεγε ότι είναι ζόμπι

Τα μάτια τους ήταν κόκκινα με τεράστιες σακούλες από κάτω

Δεν κοιμόταν και πολύ

Ήθελαν να είναι διπλα στον Στέφαν όταν ξυπνούσε ουρλιάζοντας καταϊδρωμένος

Ξαφνικά η πόρτα του δωματίου του άνοιξε
Ξεπροβαλε ο Στέφαν στην κορυφή της σκάλας με ένα αμήχανο χαμόγελο
Λες και είχε κάνει ένα λάθος

Στεφαν: συγγνώμη ψέλλισε

Τα παιδιά τον κοιτούσαν όλο απορία δεν καταλάβαιναν για ποιο πράγμα ζητούσε "συγγνώμη"

Στέφαν: ξέρετε σας ταλαιπώρησα και σας κοιτάξτε πως είστε

Ντρέικ: μαλάκα πας καλά;

Ο Στέφαν κατέβασε το κεφάλι του και εξυσε το σβέρκο του

Ο Ντρέικ πήδηξε από το καναπέ και βρέθηκε δίπλα του

Ντρέικ: μην το ξαναπείς αυτο, για αυτο δεν είναι οι φίλοι;

Κρις: πως είσαι; το ρωτάει ο άλλος φίλος του

Η Μπλερ έμεινε αμέτοχη και τους παρατηρούσε χαμογελώντας
Της άρεσε αυτή η εικόνα

Στέφαν: υπήρξα και καλύτερα αλλά το να μένω κλεισμένος εκεί δεν είναι λύση, ο πονος δεν περνάει αλλα τον συνηθίζεις σωστά Μπλερ; λεει και στα τελευταία του λόγια απευθύνεται στην Μπλερ

Εκείνη του το έμαθε αυτό

Εκείνη χαμογελάει ακόμα πιο πλατιά και τον κάνει μια αγκαλιά

Κρις: Group Huge φωνάζει και τους αγκαλιάζει ενώ ο Ντρέικ πηδάει πάνω στον Κρις

(...)

Άλλη μια κουραστική μέρα είχε φτάσει στο τέλος της και πλέον όλα πήγαιναν καλά

Ντρέικ: μου έλειψες της λέει και αφήνει φιλιά στο λαιμό της

Μπλερ: μμμ μουγκριζει και τον καβαλάει περνώντας τα πόδια της δεξιά και αριστερά του

Μπλερ: εμένα να δεις, λεει καθώς αφαιρούσε την μπλουζα του από πάνω τους

Όσες φορές και να είχε δει το σώμα του καθησε για ακόμη μια φορά να το χαζέψει