Just Black

#22

Στέφαν: Ντρεικ μπορείς να ερθεις

Ντρέικ: ναι ναι έρχομαι αμέσως απαντάει και το κλείνει

Η Μπλερ που βρισκόταν εκείνη την στιγμή στην αγκαλιά του είχε σηκώσει το κεφάλι της και τον κοιτούσε με απορία

Μπλερ: τι έγινε; τον ρωτάει καθώς βγαίνει από την αγκαλιά του

Εκείνος ακούμπησε τους αγκώνες στα γόνατα του και έθαψε το πρόσωπο του στις χούφτες του

Ντρέικ: η μητέρα του Στέφαν λέει μετά από λίγο τραβώντας τα μαλλιά του

Ντρέικ: είναι σοβαρά στο νοσοκομείο λέει καθώς είχε σηκωθεί πάνω βάζοντας το δερμάτινό του

Ντρέικ: θα ερθεις; λέει ψάχνοντας το κινητο του

Η Μπλερ πετάχτηκε πάνω βάζοντας και αυτή το μπουφάν της

Βγήκαν έξω και σε χρόνο ρεκόρ είχαν φτάσει στο νοσοκομείο εκεί βρήκαν τον Στέφαν και τον πατέρα του στην αίθουσα αναμονής κοιτώντας χαμένοι προς τον τοίχο

Ντρέικ: Στέφαν; λέει και ο φίλος του γυρίζει να τον κοιτάξει
τα μάτια του ήταν κόκκινα δάκρυα είχαν στεγνώσει γύρω από τα μάτια του
Το βλέμμα του σου ραγιζε την καρδιά
Ένα βλέμμα γεμάτο με τόσο πόνο

Σηκώθηκε πάνω και πήρε αγκαλιά τον Ντρέικ απελευθερωνοντας και αλλά δάκρυα

Ποιος είπε ότι οι άντρες δεν κλαίνε ;
Ποιος είπε πως δεν είσαι άντρας άμα κλαις ;

Σίγουρα κάποιος που δεν γνώρισε τον πόνο!

Ντρέικ: έλα ηρέμησε όλα θα πάνε καλά

Πόσοι άνθρωποι έχουν πει αυτήν την φράση ξέροντας πως δεν ισχύει αλλά την λένε για να ηρεμήσουν του αγαπημένους τους

Και ο πατέρας του δεν βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση
Ο Ντρέικ κατευθύνθηκε προς εκείνον να τον παρηγορήσει

Ο Στέφαν είδε την Μπλερ και την αγκάλιασε και εκείνη σφιχτά
Ήξερε ότι και οι δυο τους τον ένιωθαν
Και δυο τους εχουν χάσει αγαπημένα πρόσωπα

Τον αγκάλιασε σφιχτά
Μια αγκαλια χρειαζόταν εκείνη τότε
Μια αγκαλιά που δεν πήρε ποτέ

Ένας γιατρός κατευθυνόταν προς το μέρος τους
Με την άσπρη του πόδια
Ανέκφραστος

Ούτε η Μπλερ δεν κατάφερε να αποσπάσει ούτε ένα μικρό συναίσθημα από τα ψύχρα του μάτια
Στάθηκε μπροστά από τον πατέρα του Στέφαν