Engelen Van De Hel [✔]

Hoofdstuk. 38

Ik knipper met mijn ogen. Een piepklein straaltje licht schijnt in mijn oog. Ik til mijn hoofd een beetje op en bedenk me dan waar ik ook al weer was. In Sima. Ik zucht en ga rechtop zitten. Ik mis mijn bed, of het bed in het landhuis. De zachte dekens en kussens. Of de warme douche of het ontbijt met warme broodjes en ieder beleg dat je maar kunt wensen. Ik tik met mijn tong tegen de achterkant van mijn tanden. Ik zie dat Jaimy nog vredig ligt te slapen. Ik ga met mijn rug tegen de muur aan zitten. Ik laat allerlei gedachten mijn hoofd binnen stromen. Van Damon tot Jeffery en van Vara tot mijn wiskunde leraar. Ik beland bij een herinnering van wat Damon ooit tegen me heeft verteld. "Dan heb je krachten die andere engelen niet zouden hebben. Bijvoorbeeld, telekinese met je ogen. Of, onzichtbaar kunnen worden. Of je gehele oog kunnen laten verkleuren en bijvoorbeeld opvallend snel kunnen genezen''
Onzichtbaar... Maar ik kan helemaal niet onzichtbaar worden. Ik friemel wat aan een plukje, vet, haar. Hoe zou ik dat voor elkaar kunnen krijgen. Ik denk niet zonder Damon's hulp. Ik zeg het niet graag, maar ik heb hem nodig. Ik word uit mijn gedachten gehaald door het akelige geluid van Marry haar tikkende hakken. Ik bijt zachtjes op mijn lip. Ik wil niet dat Marry komt. Je weet niet wat ze gaat doen. Het geluid word luider en luider. Als ze voor mijn cel verschijnt druk ik mezelf tegen de muur aan. 'Hallo Magel' zegt ze en kantelt haar hoofd een beetje. Maar nog voordat ik met mijn ogen kan knipperen, voel ik een enorme steek in mijn hoofd en buik. Ik kan me niet meer bewegen en glijd langs de muur op de vochtige vloer. Ik huiver als Marry mijn cel binnenkomt. Ik zie haar iets pakken. Een soort spuit of iets anders... Ik wordt hardhandig tegen de muur aangedrukt door Marry. Tegenstribbelen is geen optie, ze is ijzersterk. Al snel voel ik een steek in mijn bovenarm en val als een slap papje in elkaar. Ik zie een paar mannen mijn cel binnenlopen en voel dat ze me optillen. Na enkele seconden vervaagt mijn zicht en hoor en voel ik niets meer.

Ik knipper met mijn ogen en kijk beduusd in het rond. Ik zit op een klein ijzeren stoeltje met mijn handen op mijn rug gebonden. Ik zit zeker niet meer in mijn cel tegenover Jaimy. Ik zit in een glazen kubus die midden in een witte kamer staat. Tegen de muren staan allerlei apparaten met miljoenen knopjes. Ik hoor een soort sissend geluid. Het komt van mijn rechter hand. Ik draai moeizaam mijn hoofd en bestudeer de gehele rechter kant. In de bovenste hoek zit een opening. Aan de opening zit een zwarte buis. Weer hoor ik een sissend geluid, alsof iemand heel hard zucht. Er komt een soort rook door de buis mijn kubus binnen. Als ik de rook inadem prikkelt het in mijn neus en longen. Ik hoest een keer. Dan hoor ik een deur opengaan. Met een sissend geluid dringt het licht van de gang de ruimte binnen. In de deuropening staan een aantal lavianten. Ze hebben witte doktersjassen. Het doet me denken aan het ziekenhuis. De lavianten lopen de ruimte binnen en gaan achter de vreemde, met knopjes bedekte, apparaten staan. Ze beginnen op allerlei knopjes te drukken en aan hendels te trekken. Ik volg met mijn ogen de bewegingen van de lavianten. De deur van de kamer gaat weer open. Door het tegenlicht zie ik niet wie er in de deuropening staat. Als hij of zij begint met lopen, hoor ik een tikkend geluid. Het is Marry. Ze komt voor het glas van mijn kubus staan. Ze heeft een witte laboratoriumjas aan en heeft witte, plastic handschoenen aan. Ik heb het gevoel alsof ik dadelijk ontleed wordt als een kleine onschuldige kikker. Marry doet haar handen op haar rug en kijkt me dodelijk aan. Ik staar haar zonder emotie aan. Een pluk haar valt voor mijn ogen. 'Magel...' zegt Marry en loopt om de kubus heen. 'Welkom in afdeling S' zegt Marry. Ik rol met mijn ogen. Wat mag dat dan wel weer niet beteken? Afdeling S? Ik leg een connectie met de letter S van het woord Sima. Misschien heeft het daar wel iets mee te maken. Marry loopt naar een van de desks en drukt een rood knopje in. Ik hoor weer het sissende geluid. Rook dringt mijn neus binnen en meteen begint het te branden in mijn longen. Ik hoest, maar het helpt niet. Tranen branden achter mijn ogen. Ik leg mijn hoofd in mijn schouder. 'Begin de behandeling' hoor ik een stem zeggen. De stem komt me bekend voor. Ik zie een laviant mijn kant op komen. Hij heeft een bril op en een witte laboratoriumjas aan. 'Forrester' zegt de stem weer. De manier waarop hij de klanken gebruikt komt me nu zeer bekend voor. Ik laat mijn hersens kraken om de stem te kunnen plaatsen. Allerlei mensen schieten door mijn gedachten. Dan valt er een stilte in mijn brein. 'Parks' zeg ik tussen mijn tanden door. Ik hoor Dayton grinniken. 'Goed geraden' zegt Dayton en komt recht voor me staan. Alles wat er in het ziekenhuis gebeurde valt op zijn plaats. Natuurlijk wou Dayton bloed bij me af nemen, hij is een laviant en dus op zoek naar me. Ik weet zeker dat hij het alleen als bewijs wilde hebben. Ik begin het warm te krijgen en rammel wat aan de ijzeren ketting waarmee mijn handen vastgebonden zijn. 'Magel, rustig maar. We gaan je ogen er niet uithalen of zoiets' zegt Dayton. Ik kijk hem dodelijk aan. 'Rustig? Oké. Ik zal jou de volgende keer vragen om rustig te blijven als je wordt ontvoerd en daarna in een rare glazen kubus wordt gestopt, die een of ander gas spuit dat brand aan mijn longen!' roep ik zonder tussendoor adem te halen. Ik zie Dayton een notitieblokje pakken en iets op een blaadje schrijven. Ik kijk afwachtend toe. 'Is goed' antwoord Dayton op mijn sarcastische vraag. Ik kook van woedde. Ik bal mijn vuisten tot ze wit wegtrekken. Mijn haat naar al deze mensen is zo groot dat ik ze hier en nu kan vermoorden. Ik hoor een sissend geluid en kijk omhoog. Door de buis komt weer een soort rook naar binnen, maar deze keer is de rook dikker. Ik voel de rook in mijn longen branden. Ik hoest en proest, maar het helpt niet. Langzaam wordt mijn lichaam en mijn hoofd zwaarder en sluit ik mijn ogen. Ik laat alles over me heen komen, wat dat dan ook mag zijn.