Engelen Van De Hel [✔]

Hoofdstuk. 53

Ik knipper een paar keer met mijn ogen om er zeker van te zijn dat ik dit niet hallucineer. Het is echt. De stemmen worden steeds luider en luider.
'Het is toch wel duidelijk dat ze de dochter van Jeremaih is, hoeveel bewijs heb je nog nodig?' klinkt een stem. Ik frons mijn wenkbrauwen.
'Ik wil haar zien transformeren in een duivel én engel,' zegt een vrouwelijke stem. Een rilling loopt over mijn rug.
Marry...
'Dan pas nemen we waarvoor we dit verschrikkelijke werk al jaren doen.' zegt ze. Mijn hart slaat met een slag over. Nemen we... Wat gaan ze nemen? Waarvoor doen ze dit al jaren?
'Goed, en wanneer wil je haar zo zien? Want ik heb géén zin om vermoord te worden door een Special Angel.' zegt de stem die als eerste begon te praten. 'Zo snel als het mogelijk is...' grijnst Mary. Ik bal mijn vuisten. Mij krijgen ze nooit zo te zien, niet als het aan mij ligt. Plotseling vervaagt alles en word ik licht in mijn hoofd.

'Magel?!' roept een mannenstem. Binnen één seconde ben ik weer terug op mijn oude plek en houd ik de hand van Damon weer vast. Ik knipper een groot aantal keer en kijk naar achter. Damon, Jaimy, iedereen kijkt me met grote hertenogen aan. 'Wat is er gebeurt, je was ineens helemaal out.' zegt Callie en kijkt me bezorg aan. Ik frons mijn wenkbrauw. 'Was ik de enige die dat zag dan...?' vraag ik mezelf zachtjes. 'Wat zag je?' vraagt Jaimy en glimlacht scheef naar me. 'Ik... Ik zag Marry en een paar Lavianten. Ze praatte... Over mij en mijn vader. Ze willen me zien transformeren, in een duivel én engel...' zeg ik met een brok in mijn keel. Damon wrijft met zijn duim over mijn hand die hij vast heeft. Ik glimlach zwakjes.
'Weet je nog waar ze met elkaar stonden te praten?' vraagt Raaf en kijkt me met zijn lava-ogen aan. Ik knik. De route is in mijn hoofd blijven zitten en ik zou hem nu gemakkelijk kunnen lopen. Misschien is de weg naar zaal of kamer 500 in het echt wat moeilijker en met meer obstakels, maar zolang we onzichtbaar blijven zal niemand ons kunnen zien. Ik zal Marry eens duidelijk maken dat ik de dochter van Jeremaih en Janet Forrester ben. Dat ik een Special Angel ben en dat ik niet zo makkelijk neer te halen ben. Ik knijp harder in Damons hand. Hij merkt het en kijkt me vragend aan. Ik kijk terug en laat de felblauwe kleur mijn ogen bedekken.
'We gaan Marry duidelijk maken dat wíj hier de baas zijn. Dit is onze stad, ons leven. En dat wij anders zijn heeft daar niks mee te maken!' zeg ik zacht, maar toch krachtig. Een voor een laten ze hun ogen naar hun ware kleur verkleuren. Ik trigger iets in hun, denk ik. Jaimy kijkt me aan met zijn lava-ogen.
'Laten we die bastaard eens flink te grazen nemen.' zegt hij en grijnst breed. Kelsey gromt laag en Callie ontbloot haar tanden.
'We gaan ervoor,' zeg ik, 'nu of nooit.' Iedereen maakt een of ander instemmend geluid. Ik knik en begin met lopen.

500...
Het is zo ver. De tijd dat de EOAC mij heeft lopen kwellen ben ik nu meer dan zat. Mijn moeder en vader zijn dood door hun! Ze hebben ze vermoord, alleen omdat ze míj willen hebben, mijn krachten of wat dan ook. Ik bedoel, ze hadden het op z'n minst kunnen vragen voordat ze besloten om mijn familie uit elkaar te trekken.
En nu is het tijd voor wraak, zoete wraak. Ik wil Marry's bloed zien vloeien en haar lichaam verbranden. Ik wil zeker weten dat ze voor eens en voor altijd weg is en nooit meer terug komt. Dat dat vreselijke kreng niemand meer enige vorm van pijn kan doen, niemand. Ik wil gerechtigheid voor mijn ouders en voor mezelf.
Ik word de werkelijkheid weer ingetrokken als ik een zacht kneepje in mijn hand voel. Ik schud licht mijn hoofd en kijk naar de betonnen grond. Het zal een strijd worden, misschien wel eentje die ik niet zal overleven. Maar het zal het waard zijn, allemaal.
Ik kijk achterom en zie Damon knikken. Ik probeer de opgehoopte spanning door te slikken, maar mijn lichaam blijft trillen.
'Magel, jij trekt ons door de muur heen en zodra we binnen zijn vallen we aan,' zegt Jaimy vast beraden. 'Is dat goed?'. Ik knik langzaam. Mijn handen trillen en de haartjes in mijn nek komen overeind.
Ik heb nog nooit zoveel mensen door een object meegenomen, misschien is het helemaal niet mogelijk. Mijn ademhaling wordt onregelmatiger en steeds minder zuurstof bereikt mijn longen. Wat is er met me aan de hand? Is het de spanning? Ik ben nog nooit zo gespannen geweest, maar van spanning ga je toch niet zo ademen? Mijn knieën knikken en ik zak een beetje omlaag. Ik zet mijn vrije hand tegen de deur aan voor ondersteuning, maar dat helpt niet. Damon merkt het en helpt me weer overeind.
'Magel, gaat het? Je ziet helemaal wit.' vraagt Damon en kijkt me vragend aan. De andere hebben hun ogen ook op mij gericht en Jaimy probeert wat mijn richting in te komen.
Mijn hoofd bonkt als een gek en mijn mond schreeuwt om wat water.
Ik negeer alles en draai me weer naar de deur.
Nu niet toegeven, niet nu we zo dicht bij zijn.
Ik laat de felblauwe kleur mijn ogen in vloeien en bal mijn vrije hand tot een vuist met witte knokkels. Uit geïrriteerdheid van mezelf loop ik door de deur heen terwijl ik Damons hand vasthoud.
Ik open mijn ogen. We staan met z'n allen in kamer 500! Ik doe in mijn hoofd een klein overwinningsdansje en kijk ondertussen de ruimte in. Daar staan ze. De mensen die ik ook in mijn... Visioen had. Niets vermoedend in een cirkeltje, pratend over mij. Het maakt me kwaad als ik ze zo zie staan. Die stomme Marry en haar Lavianten, ze denken dat ze de baas over ons zijn, ons als honden in een kooi te kunnen stoppen. Nou, mij niet gezien. Ik ga nooit meer terug naar een van die cellen.
Ik kijk weer naar Damon. Hij laat zijn duivel naar buiten komen en zet zijn draad op strak. De rest doet hetzelfde. Ik voel mijn vleugels tevoorschijn komen en mijn krachten toenemen. Een keer knipperen met mijn ogen en er staat een rijtje totaal andere jongeren. Minder genade, meer strijdlust, meer moordlust...
Ik hoor Kelsey grommen, strevend naar bloed. Callie doet zo'n beetje hetzelfde en Jaimy en Damon vinden het gewoon een leuk klusje om te klaren. En ik... Ik wil wraak.