Just This Once [KYRU]

Chapter One

#JTO1 Chapter 1

2 months later.

"Nathalie!" Sigaw ni Nanay Sol pagkakita niya sa akin sa bulwagan ng bahay.

I didn't know what to expect pag-uwi ko dito sa bahay. Dalawang buwan na ang nakakalipas simula noong huli kong punta dito. And honestly, I expected the worst... Kaya hindi ko na napigilan ang sarili kong ngumiti. And this time, totoong ngiti na. Naramdaman ko rin ang pagtulo ng luha ko nang yakapin ako ni Nanay Sol. And it felt really good, seeing a familiar face around.

Sandali kong inikot ang tingin ko sa bahay, nagbabakasaling may iba pang naghihintay sa pag-uwi ko pero wala na akong nakita pa. Only her. And just like that, my smile faded.

"Nay, I know you've missed me, pero wala po muna sanang makakaalam na nandito po ako. Hindi po ako magtatagal."

She nodded. "Gagawin ko yan dahil ang importante ngayon ay nandito ka na. Pero saan ka ba nagpunta, anak? Sabi ng kaibigan mong si Sam wala ka na rin sa condo mo o kay Evo. Naibenta na daw ang tinutuluyan mo. Totoo ba 'yon? Alalang-alala kami sayo. Dalawang buwan kang nawala, anak. Wala pang nakakaalam kung nasaan ka,"

I bit my lower lip. "Hayaan na po natin 'yon. It's all in the past now. I'm already here, nay. And I promise na aayusin ko po lahat ng naiwan ko."

"Anak, hindi naman 'yon ang inaalala ko. Ikaw mismo... 'Wag na wag mo ng uulitin 'yon bata ka ha!"

I nodded.

"Magpahinga ka na. Ako na ang bahala sa mga gamit mo. Nasa kotse ba?"

"Nasa kotse po but I won't stay here. Just a day, nay kaya 'wag niyo na pong kunin." sabi ko. Halata sakanya ang pagpoprotesta pero ngumiti lang siya.

Kahit walang dala ay sinamahan pa rin naman niya ako sa kwarto ko habang nagke-kwento sa mga nangyari simula noong umalis ako pero wala doon ang atensyon ko. Nabaling 'yon sa dalawang picture frame sa bedside table ko. The first one is me and Evo, he's staring at me intently. This photo of us is one of my favorite shots in our prenup photos. At sa sobrang pagkagusto ko ay kumuha na agad ako ng mga kopya.

I sighed. Dalawang buwan palang ang nakakalipas, pero sa dami ng nangyari sa akin ay pakiramdam ko napakatagal na panahon na ang lumipas. Hindi ko na nga rin alam kung paano siya haharapin sa oras na magkita ulit kami dahil wala naman akong mukhang maihaharap sa kanya. But still, gusto ko pa rin siyang makita. In fact, sabik na sabik.

At ngayong nakabalik na akong Pilipinas hindi na malabong hindi kami magkita lalo pa't hanggang ngayon ay may share pa rin ang pamilya niya sa kumpanya nila Mommy at doon pa rin siya nagtatrabaho.

"Nanay Sol, si—Evo po, hinahanap niya po ba ako noong umalis ako?"