Kendini yazı yazmaya adayan ve yazdıklarını herkesten saklayan genç bir kız.
Yazmak onun için bu dünyada bir kaçış yolu. Tek sorunu mutlu sonlardan nefret ediyor olması.
Gerçek dünyada mutlu sonlara inanmadığı için yazdığı hikayeleride mutsuz so...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Asel Esrin;
"Ay kafayı yemek üzereyim bu da ne demek oluyor şimdi? Kitaptaki tüm karakterler birer birer buraya mı gelecekler?" diye sordu Yasemin kafası karışmış bir şekilde.
"Hayır." dedim kafamı iki yana sallayarak "İlayda kitaptaki son ana karakterdi onun dışında başka kimse yok."
"Siz delirdiniz mi ne kitabı? Ne ana karakteri? Biri bana neler olduğunu açıklayacak mı?" diye sordu İlayda gözlerindeki şaşkınlık ve korkuyla.
"Bir kez daha bunu açıklayabileceğimi hiç sanmıyorum." dedim dikkatle beni izleyenlere rağmen yere bakarak. Bunu yapacak cesaretim yoktu çünkü yine beni suçlayacaktı İlayda.
Onun ailesi mükemmeldi, harika arkadaşları vardı ama bu sefer de kaza için suçlanacaktım bunu biliyordum.
İlayda bugüne kadar hayatında hiçbir zorlukla karşılaşmamıştı. Hayatında her şey hep istediği gibi oluyordu ama artık hayatında zorluklarla karşılaşma zamanı gelmişti. İşte şimdi bu yüzden o da beni suçlayacaktı.
"Benim açıklamama izin ver." dedi Yasemin omuzuma dokunarak.
İlk önce tereddüt etsem de sonra kabul etmeye karar verdim "Çok teşekkür ederim." dedim minnettar bir şekilde gülümseyerek.
"Yasemin şu kızla konuşurken biz de salonda oturalım hadi." dedi Barış koluma girerek ve beni odamdan çıkarıp salona sürükledi.
Erkan'da arkamızdan geldiğinde Uhud orada kalmıştı. Tabi kalır orada, bu kız o kızdı işte. Hiç değilse artık benimle uğraşmazdı.
"Ben seni suçlamıyorum öyle üzgün üzgün bakma lütfen." dedi Barış yanaklarımdan tutup yanaklarımı hafif yukarı doğru kaldırarak "Bu gülümseme biraz korkunç oldu ama olsun. Hiç yoktan iyidir."
"Çok mu üzgün bakıyorum?" diye sorduğumda Barış ellerini yüzümden çekti.
"Dokunsak ağlayacakmışsın gibi bir halin var." dedi Erkan kollarını göğsünde birleştirerek.
"Ben sadece çok üzgünüm böyle olmasını hiç istemezdim. Vicdan azabı çekiyorum resmen."
"Böyle olmasını hiç kimse istemezdi hadi gülümse artık." dedi Barış küçük çocuklar gibi dudaklarını büzerek.
Kendimi gülümsemeye zorladığımda Barış'ın da yüzünde kocaman bir gülümseme belirdi. Ah bu çocuk yok mu resmen tatlılık abidesi!
"Gülümsediğinde bu kadar tatlı olmak zorunda mısın?" diye sordum bu sefer içten bir şekilde gülümseyerek.
"Sakın bu gülümsememe âşık olayım deme bundan daha güzel güldüğüm zamanlarım oldu." dedi kendinden emin bir şekilde. Bu sırada yanaklarını sıkmamak için zor tuttum kendimi.
