Świat był miły i piękny. Dopóki nie zjawiła się katastrofa w katastrofie.
Pewnego cudownego dnia nasza niezwykła para jakimś cudem znalazła się w drużynie kotów.
-Pchełka! Jak ja dawno ciebie nie widziałem!- podbiegł do Hinaty Kuroo z wyciągniętymi rękami. Shoyo jak na zawołanie schował się za Kageyamą. Rozgrywający Karasuno stał zszokowany.
-Ostatnio jak się widzieliśmy było naprawdę fajnie. Miło by było to powtórzyć- gospodarz wyszczerzył zęby w uśmiechu.
-Kuroo-san czy wiesz co się dzieje z Akaashi-sanem?- gdy Hinata sobie przypomniał zajście z ostatniego spotkania znowu się zawstydził z poczucia winy.
-Hinata, ty kretynie, tak właściwie, co ty tam robiłeś?!- zaczął krzyczeć na rudzielca Kageyama.
-Tylko graliśmy w siatkówkę- odpowiedział Kuroo wyciągając Hinatę zza pleców rozgrywającego i objął go.
-Hinata, od kiedy twoje relacje z Kuroo-sanem są aż takie dobre?- Kageyama był naprawdę bardzo zdziwiony. Kuroo sobie właśnie coś przypomniał.
-Hinata, ostatnio, gdy Akaashi wkurzył się na mnie i Bokuto, ty powiedziałeś, że Kageyama mówi nawet gorsze rzeczy. Mógłbyś mi to wytłumaczyć?- Kageyama w tym momencie był cały czerwony.
-Noo... Kageyama...- Kuroo podniósł twarz Shoyo delikatnie trzymając go za brodę.
W całej sali zapanowała jasność rażąca w oczy. Gdy po chwili światło zniknęło , okazało się, że po obu stronach Tetsurou stali jeszcze jedni Kageyama i Hinata. To był dla wszystkich istny szok! W tym momencie Kuroo nie zwracał już na nic uwagi i przybliżył swoją twarz do twarzy Pchełki.
-Nieee!!!- drugi Hinata głośno krzyknął, lecz było już za późno, bo usta Tetsurou złączyły się z ustami Hinaty. A Kageyama jak stał w pełni w szoku, tak nadal stał, nie rozumiejąc, co się wydarzyło. Druga wersja Kageyamy szybko rozdzieliła całującą się dwójkę.
-Wszystko w porządku?!- Kageyama z przyszłości złapał Hinatę za ramiona i zaczął nim trząść. W oczach krewetki nic nie można było wyczytać. Wydawały się puste, bez uczuć.
-Nie! Wszystko przepadło!- druga wersja Hinaty upadła na kolana wylewając łzy.
-Co tu się właściwie dzieje?!- Kageyama po kilkunastu minutach bezsensownego stania wreszcie zaczął reagować na otoczenie.
-Jeszcze wszystko można naprawić.- Kageyama z przyszłości położył rękę na ramieniu płaczącego chłopaka. Rudzielec zwrócił na niego wzrok.
-Ty słyszysz co właśnie powiedziałeś?! Nic już nie można zmienić!
-Debilu! Chcę ci powiedzieć, że możemy się jeszcze raz cofnąć się w czasie tym razem o kilka minut- brązowooki spojrzał na towarzysza z nadzieją.
-Tak! Jeszcze raz!- Hinata z przyszłości wstał, a na sali znowu zapanowała oślepiająca jasność.
Przy drzwiach stała cała drużyna Nekomy, nie rozumiejąc, co się działo na ich oczach.
-Ja idę do domu i wam też to radzę- pierwszy otrząsnął się Yamamoto, który postanowił, że jeśli nic nie będzie wiedział, zostanie przy zdrowych zmysłach. Ku zaskoczeniu, wszyscy podzielili jego zdanie i już po chwili odpuścili sobie trening.
Kuroo pochylił się nad Hinatą, a ich twarze były niebezpiecznie blisko. Rozbłysnęło to światło oślepiając wszystkich, a po obu stronach Kuroo pojawili się Hinata i Kageyama.
-To ty powinieneś to zrobić! To ty powinieneś pocałować Hinatę!- Tobio z przyszłości zaczął krzyczeć na siebie z teraźniejszości. Kageyama cały czerwony, lecz nadal nic nie rozumiejąc podszedł do przyjaciela odpychając Tetsurou. Odchylił Hinatę przytrzymując go od tyłu i złączył ich usta w jakże słodkim pocałunku. Kuroo zdziwiony postanowił opuścić salę.
-Udało się nam, prawda?- rudzielec pochodzący z przyszłości uśmiechnął się do towarzysza.
-Tak. Misja wypełniona. Możemy wracać do domu.- w tym momencie na ustach Kageyamy można było zobaczyć uśmiech, który się tak rzadko zdarzał. Wtedy Tobio objął Hinatę, przyciągając go do siebie i całując w środek głowy. Ponownie pojawiło się białe światło i dwójka z przyszłości zniknęła pozostawiając swoją wersję w obecnie panującym czasie, którzy jeszcze przez dobre 5 minut byli pochłonięci sobą.
A cała drużyna Nekomy postanowiła nie pytać, a nawet zapomnieć o tym, co się tego dnia wydarzyło.
***
Kannachin- KA! GE! HI! NA! Tak! Kagehina, a jeszcze i pocałunek. Nie, przepraszam, dwa pocałunki! * leci fontanna krwi z nosa *
Kurobokunakiwa-chan- Ja nadal się zastanawiam i nadal nie mogę ogarnąć, co się tu wydarzyło... Naprawdę trudno było pisać tak, by napisać, że oni są z przyszłości i w dodatku troszeczkę brak mi takich synonimów... A Yukarze aż brak słów. Tak, te niespodzianki o których mówiła wcześniej Kannachin to te dwa pocałunki Kagehiny. Mam nadzieję że Kannachin nie umrze mi tutaj z wykrwawienia!
Kannachin- Wiecie co, czekałam na ten moment tyle czasu! Boże! To Kagehina i ona całuje się! Rozumiecie to! Tak długo na to czekałam! Mam nadzieję, że fani tego OTP też są szczęśliwi! I to tylko jedna niespodzianka, które może być! ( ͡° ͜ʖ ͡°) Kagehina!
Kurobokunakiwa-chan- Kannachin tobie nadal leci krew z nosa. Chcesz chusteczkę?
Kannachin- Kagehina! ＼(▽￣＼(￣▽￣)／￣▽)／
CZYTASZ
Rotacje || Haikyuu!!
FanfictionCzy wy kiedyś widzieliście, żeby sportowcy ćwiczyli z przeciwnikami? Nawet, jeżeli się nienawidzą, lub pierwszy raz widzą na oczy? Zawodnicy, którzy mają złe nastawienie wobec siebie, ale kochają siatkówkę tak, że potrafią się porozumieć? Jeżeli ni...
