Me? Without you? Nah.. [ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ]

Κεφαλαιο 25 *The plan*

Ματέο POV
Καθησα όσο πιο μακρια της μπορουσα. Δεν θέλω να έχω καμια σχέση μαζί της. Μισω το οτι πρεπει να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί της. Ήμουν μια χαρά μόνος μου. Ασε που εξ αιτιας της είμαστε εδώ μέσα. Πρέπει να σκεφτώ εναν τροπο να φύγω. Ποναω παντού. Περισσότερο απο όσο δειχνω. Δεν θελω κανείς να με λυπάται. Δεν χρειάζεται να βλέπουν ποσο αδύναμος ειμαι. Όσο θυμάμαι όλα αυτά. Απλα θέλω να φύγω απο εδώ μέσα.
*flashback*
Ξύπνησα σε ενα άδειο δωματιο. Αίμα είναι αυτό στο πάτωμα? Θεέ μου δεν μπορω να κουνηθω. Η Έλλη?! Που είναι? Τι της έχουν κανει? Πρεπει να πάω να την βρω! Κατευθυνομαι προς την πόρτα. Είναι κλειδωμένη γαμω. Θα την σπασω. Κοίταξα τριγύρω για κάτι που θα μπορουσα να την σπασω αλλά μάταια το δωμάτιο ηταν τελείως άδειο. Δεν πειράζει θα το κάνω μόνος μου. Αξίζει τον κόπο. Πήρα φορά και με όση δύναμη μου είχε απομείνει έπεσα πάνω στην πόρτα. Αποτυχημένη προσπαθεια η πόρτα δεν άνοιξε. Το μόνο που έκανε ηταν υπερβολικός θόρυβος. Αποφάσισα να ξαναπροσπάθησω. Ξαπαηρα φορά και έπεσα πανω στην πόρτα αλλά ουτε αυτή τη φορά άνοιξε. Ως αντάλλαγμα πήρα μια δωση οξυνου πόνου στο δεξι μου χερι. Δεν μπορουσα να το κουνησω αλλά δεν με ενδιέφερε. Άκουσα την πόρτα να ξεκλειδωνει και είδα εναν τυπο να μπαίνει μέσα.
Εγώ: ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΓΑΜΩ?
?: Μην φωνάζεις θα ξυπνήσεις την Έλλη
Μου είπε με ενα ειρωνικό χαμόγελο. Ορκίζομαι αν δεν πονουσα τόσο θα τον σκότωνα με τα ίδια μου τα χερια! Εκανα μια απόπειρα να του επιτεθώ αλλά με χτύπησε πολύ δυνατοτερα. Έχασα την ισορροπία μου και έπεσα στο κρύο πάτωμα. Αρχισε να με κλωτσαει στα πλευρά και ο πόνος ηταν ανυπόφορος μετα απο αρκετή ωρα έφυγε αφήνοντας με στο πάτωμα ανίκανο να κουνηθω.
*end of flashback*
Γιατί κλαίει παλι γαμω? Τι θέλει? Όχι δεν θα πάω κοντά της. Δεν με ενδιαφέρει τι έχει. Ας συγκρατούσε τις "ορέξεις" της. Όσο σκέφτομαι εκείνον να την ακουμπάει έτσι... Όχι δεν θα την συγχωρεσω. Ήταν πολύ για εμένα. Πφ δεν μπορω να την βλεπω να κλαίει πουστη. Ακόμα και μετα απο αυτό που μου έκανε. Όταν αγαπάς κάποιον δυσκολα τον ξε-αγαπας.
Εγώ: μην κλαις γαμωτο...
Ψυθιρισα. Να πω την αλήθεια δεν είχα και την απαραίτητη δυναμη να για μιλήσω δυνατότερα.
Έλλη: εσένα δεν σε νοιαζει υποτειθεται.
Εγώ: δεν με νοιάζει απλα δεν μπορω να κοιμηθώ με εσένα να κανεις τόση φασαρία
Ελ: αα συγνώμη κιόλας που εχω παντού πληγές!
Εγώ: δεν είσαι η μονη ξέρεις!
Ελ: Μόνο τον εαυτό σου σκέφτεσαι!
Εγώ: δεν είμαι εγώ αυτός που γαμιωταν με οποίον νάναι! Ήθελες να θυμηθείς τα παλιά λογικά...
Ελ: τι λες γαμωτο?!
Εγώ: πως ηταν όταν γαμιωσουν στα 14? Σου άρεσε η αίσθηση? Όταν ενιωθες τον ενιωθες μέσα σου? Τι ήσουν το τσουλακι της τάξης?
Ελ: ......
Δεν έλεγε τίποτα το μονο που έκανε ηταν να κλαίει. Μου την δίνει τόσο πολύ γαμωτο!
Μα: ΣΚΑΣΕ ΓΑΜΩΤΟ ΣΚΑΣΕ!

Ελλης POV
Δεν μπορουσα να μιλήσω. Τα δάκρυα έκαιγαν τα μάγουλα μου. Δεν είναι ο Ματέο μου αυτός. Δεν γίνεται να μου μιλάει έτσι. Ποσο μάλλον όταν δεν ξέρει ουτε το ελαχιστο για το παρελθον μου! Τον μισώ, τον μισω, τον μισώ! Δεν έχει καν νόημα πλεον να προσπαθήσω να του πω την αληθεια. Κατάλαβα τι νοιωθει για εμένα. Αηδία. Αυτό είναι όλο. Και να του εξηγήσω πολύ αμφιβάλλω αν θα με πιστέψει. Δεν ξέρω τι του έχει πει ο Άλεξ αλλά αυτά που του είπε σίγουρα τον αλλαξαν. Δεν ήταν ο Ματέο εκείνος που μιλούσε. Ηταν σαν να τον χειριζοταν ο Άλεξ. Και το κακό με αυτήν την υπόθεση είναι οτι ο Άλεξ παιρνει αυτό που θέλει. Ήρθε να μου καταστρέψει ακόμα μια φορά την ζωή και τα κατάφερε. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνει ο Ματέο. Τον αφήνει να κερδίσει. Ξέρω είναι δύσκολο για εκείνον αλλά είναι δύσκολο και για εμένα. Πρέπει κάτι να κάνω. Οι μερες περνούσαν ο Άλεξ μας έφερνε μια μερίδα και για τους και ο Ματέο δεν έτρωγε σχεδόν καθόλου. Μπορούσα να δω οτι είχε χασει πολλά κιλα. Ηθελα να τον βοηθήσω αλλά δεν με άφηνε. Ζήτημα αν λέγαμε ο καθένας 10 λέξεις τη μέρα μεταξύ μας. Αυτή η κατασταση είχε παρά γίνει έπρεπε κάτι να κάνουμε να φύγουμε απο εδώ μέσα. Αποφάσισα να βγάλω τον εγωισμό μου απο την μέση και να του μιλησω. Τον πλησίασαν και καθησα δίπλα του. Γύρισε το κεφαλι του και με κοίταξε περιεργα. Δεν έδωσα σημασία και συνεχισα
Εγώ: ματεο πρέπει να φύγουμε απο εδώ μέσα
Μα: έλα ρε σαΐνι. Και πως θα το κάνουμε αυτό?
Εγώ: δεν θα τα σκεφτώ ολά εγώ!
Μα: περιμενε να σκεφτώ
Εγώ: μην το κάψεις μονο
Δεν απάντησε και με κοίταξε σε φαση "δεν σε παιρνει να κανεις και αστεία"
Σοβαρεψα την έκφραση μου παλι και μετα απο λιγα λεπτά επιτέλους μίλησε.
Μα: λοιπόν σκέφτηκα κάτι αλλά δεν ξέρω αν θα πετύχει....
Εγώ: πες το
Μα: λοιπον θα φέρουμε εδώ μέσα τον Άλεξ και τον Ρον λέγοντας τους οτι σε πονάει η κοιλιά σου. Μην το σχολιασεις αν μπορεις βρες κατι καλυτερο. Θα παει ο Άλεξ να σου βρει ενα παυσίπονο και ο Ρον θα μείνει στο δωμάτιο μόνος μαζί μας. Τοτε εγώ θα του επιτεθώ και όσο εγώ τον καθυστερω εσύ θα του πάρεις το κλειδί. Ανοίγουμε την πόρτα και μπαμ είμαστε εξω. Αν πετύχουμε τον Αλέξη πουθενα δεν ξέρω τι θα κάνουμε αλλά θα το σκεφτούμε τοτε
Εγώ: ουαου... Μια ερώτηση
Μα: τι?
Εγώ: γιατί πρέπει εμένα να με πονάει η κοιλια μου και όχι εσένα?
Μα: στα αληθεια πιστευεις οτι θα μπει στον κόπο να μου φερει ΕΜΕΝΑ παυσιπονο?
Εγω: αμα το θετεις έτσι....
Μα: λοιπον έτοιμη?
Εγώ: ουφ.. Ναι...

Χαιι
Λοιπον βαριεμαι να γραφω τωρα:(
Πλιζ πατηστε αστερακι και κανετε κομμ
Δεν βαζω σποιλερ σε αυτο  μουαχαχαχχα
Λοβ γιουυ
~Ευα~