Me? Without you? Nah.. [ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ]

Κεφαλαιο 18 *friends maybe?*

Στ: Νάνσι...
Εγώ: τι?
Στ:θέλω να σε φιλησω....
Εγώ: ....
Στ: Σε περιπτωση που δεν πανε ολα καλα θα θυμαμαι εσενα..
Τον πλησιασα και τα χείλη μου ακουμπησαν τα δικά του. Θεέ μου δεν με είχε φιλήσει για πανω απο ενα μήνα.
Στ: Σαγαπω Νανσι. Και θα σε αγαπώ οτι κι αν γίνει.
Εγώ: και εγώ σ'αγαπώ...
Στ: χαίρομαι που είμαι μαζί σου ακόμα και τώρα
Εγώ: μωρο μου...
Την συζήτηση μας διέκοψε ο γιατρός που για ακόμα μια φορά με εδιωξε. Μου είπε οτι δεν θα δεχόταν αλλες επισκέψεις για σήμερα. Οποτε δεν είχα αλλη επιλογή απο το να φύγω. Γύρισα σπίτι και την επόμενη μέρα ξαναπηγα απο εκεί. Ανέβηκα στο δεύτερο όροφο πήγα στο δωμάτιο του μα η πόρτα ηταν ανοιχτή και το δωμάτιο μέσα ηταν άδειο. Ρώτησα μια νοσοκόμα που είναι και μου είπε οτι είχαν ηδη φύγει πολύ νωρίς το πρωι. Δεν πρόλαβα.... Έφυγε και εγώ δεν ήμουν εδώ. Έπρεπε να ήμουν εδώ. Τώρα ποιος ξέρει που είναι, τι κανει, αν είναι καλα. Πήρα τηλέφωνο την μητέρα του, μου είπε οτι ηταν στο αεροπλάνο και οτι μέχρι στιγμης ηταν σχετικα καλά. Έπαιρνα τηλέφωνο κάθε 10 λεπτα. Είπα και στους υπολοιπους τι είχε γινει. Έμαθα επίσης οτι το χειρουργείο θα γινόταν αύριο κιόλας. Δεν έχουν πολύ χρόνο λέει. Η μητερα του με πήρε τηλέφωνο για να μου πει οτι κατάφερε και έφτασε μέχρι εκεί χωρίς πολλά προβληματα. Χαρηκα τόσο πολύ! Το μονο που έφτανε ηταν να πατυχενε το χειρουργείο και θα ειχαμε παλι πίσω τον Στέφανο! Δεν μπορουσα να κοιμηθώ όλο το βράδυ. Σκεφτόμουν πως θα είναι να τον έχουμε πίσω επιτέλους! Μετα απο κοντά 1,5 μήνα! Το πρωι είπα στα παιδιά να έρθουν στο δωμάτιο μου. Ήθελα να είμαστε όλοι μαζί όταν θα μας ανακοινωναν τα χαρμόσυνα νέα. Ναι πλεον έχω διαγράψει την λεξη άσχημα απο το μυαλό μου. Κανω μονο θετικες σκεψεις εχω καλο προαίσθημα!
Ελ: λοιπον τι ωρα θα σε πάρει τηλεφωνο?
Ειπε η Έλλη και με εβγαλε απο τις σκεψεις μου.
Να: οπου νάναι πρεπει να με πάρει γιατί έχει γίνει η εγχείρηση. Στην Αργεντινή έχουν αλλη ωρα.
Ελ: σωστα...
Μιλησαμε για λίγο ακόμα και το κινητό μου ακούστηκε, το σήκωσα αμέσως και έβαλα ανοιχτή ακρόαση για να ακουνε και οι αλλοι.
Εγώ: ναι?
Ελε: Ν-Νανσυ μ-ου ο-ο Στ-έφανος..
Ειπε η μητερα του και φαινοταν οτι δεν μπορουσε να αρθρώσει λεξη. Δεν μου ακουγοταν και τοσο χαρούμενη εμενα αλλα δεν ηθελα να πιστεψω τα χειροτερα ακομα
Εγώ: Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΙ?
Ελε: Εχασα το αγοράκι μου! Η εγχείρηση δεν πετυχε!
Ολα στο μυαλο μου θολωσαν δεν μπορουσα να ακουσω ή να δω τι γινοταν γυρο μου. Δεν εχω ξανανιώσει αυτο ο συναισθημα δεν μπορουσα να κλάψω. Δεν μπορουσα να κάνω τιποτα. Δεν ήξερα πως. Ο Ματέο και η Έλλη εκλαιγαν. Η Έλλη με πλησίασε.
Ελ: είμαστε όλοι μαζί σε αυτό
Είπε και με αγκάλιασε. Δεν μπορουσα να την αγκαλιασω πίσω. Δεν είχα την δυναμη. Δεν είχα την δυναμη να την κοιτάξω καν. Το μονο που σκεφτόμουν ηταν ποσο θα μου λείψουν τα ματια του, τα χείλια του, τα μαλλια του, εκείνος. Ηταν η πρωτη μου αληθινή αγάπη και τώρα χάθηκε. Αλλά υποθέτω οτι έτσι είναι η ζωή. Τα άστρα χρειάζονται το σκοτάδι για να λάμπουν. Δεν ξέρεις πως θα σου τα φέρει η ζωή.
Ειπα στα παιδια οτι ηθελα να μεινω μονη μου και μετα απο πολυ ωρα καταφερα να τους διωξω. Δεν λεω να με βοηθησουν ηθελαν αλλα χρειαζομουν να ειμαι μονη μου. Ξαπλωσα στο κρεβατι με τα ρουχα και κοιταξα εξω απο το παραθυρο. Ηταν αργα το βραδυ και μπορουσες να δεις τα αστρα αφου τα φωτα της πολης δεν ηταν τιποτα μπροστα στην λαμψη τους. Γιατι ρε Στέφανε? Γιατι με πονεσες ετσι? Δεν ειπαμε θα το προσπαθησουμε μαζι? Ξερω οτι με ακους. Μου λειπεις ηδη... δεν θα αντεξω τον πονο. Δεν ειμαι αρκετα δυνατη. Ξερω πολλοι το λενε αυτο αλλα στ'αλήθεια το πιστευω. Ποναει περισσοτερο απο οσο περιμενα. Στέφανε θα σε ξαναδω μια μερα. Και υποσχομαι δεν θα αφησω να σε παρει κανεις μακρια μου τοτε. Μια μερα θα φτιαξω οικογενεια με καποιον αλλο αλλα να ξερεις την πρωτη θεση θα την εχεις παντα εσυ, γιατι ησουν η πρωτη μου αληθινή αγαπη. Και ξερω, δεν υπαρχει αγαπη στα 17 σου και καλα αλλα με κανεναν δεν εχω ξανανιωσει ετσι.. Σ'αγαπώ Στέφανε και το εννοω με ολη την σημασια της λεξης. Καληνυχτα...