Me? Without you? Nah.. [ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ]

Κεφαλαιο 21 *moving in*

Χευ επειδη δεν μου βγαζει εμενα την συνεχεια απο το προηγούμενο δεν ξερω αν σας το εβγαζε εσας αρα θα βαλω σε αυτο την συνεχεια αν το εχεις διαβασει ηδη αυτο το κομματι θα γραψω απο που ξεκινανε τα καινουρια <3

Οι μέρες περνούσαν ο Στεφανος και εγώ δεν επικοινωνουσαμε. Τον Ιβάν τον απέφευγα όσο μπορουσα και είμαι σίγουρη οτι τι είχε καταλάβει. Ήταν 11 το βράδυ, έβρεχε εξω και εγώ καθόμουν μονη μου στο δωμάτιο μου. Πλεον δεν μιλούσα με κανεναν. Γιατί έγιναν όλα τόσο σκατα? Δεν μπορω να κάθομαι έτσι και να κλαίω την μοίρα μου. Αποφάσισα να παω στο σπιτι του στεφανου και να του πω ακριβως τι νοιωθω. Βγήκα εξω στο σκοτεινό δρόμο με την βροχή και πήγα σπίτι του. Έβαλα τα κλάματα στον δρομο. Ήμουν ενα χάλι. Χτυπησα το κουδούνι και ο Στέφανος βγήκε να δει ποιος είναι. Με είδε σε αυτή τη κατασταση και έκπληκτος κατέβηκε να ανοίξει την πορτα. Στεκομασταν και οι δυο στην βροχή. Δεν μιλούσε κανεις. Απλα κοιταζομασταν. Πολλές φορες τα ματια μπορούν να πουν πολλά περισσότερα απο τις λέξεις. Σήκωσε το χερι του και σκουπίσει τα δάκρυα μου. Τα χείλη μου συνάντησαν τα δικά του. Τον φιλουσα για πολύ ωρα.
Εγώ: Στεφανε εσένα αγαπω. Εσένα αγαπούσα παντα. Δεν σταμάτησα ουτε δευτερόλεπτο.
Δεν απάντησε και απλα με ξαναφιλησε.
Εγώ: δεν θέλω να σε ξαναχασω...
Στ: ποτέ ξανά...
Εγώ: σαγαπω Στεφανε και αυτή τη φορά το εννοώ περισσότερο απο όλες τις αλλες.
Στ: κορίτσι μου...
Κρυωνα παρά πολύ, για την ακρίβεια ετρεμα ήμουν βρεγμενη απο την βροχή και φυσούσε
Στ: έλα μεσα. Δεν υπάρχει περιπτωση να σε αφήσω να γυρίσεις ετσι μονη σου στην βροχή και τόσο αργά.
Εγώ: δεν χρειαζεται να με φορτωθεις για τις βλακειες μου μπορώ να γυρίσω.
Στ: ναι καλά. Ελα μέσα
Τύλιξε το χερι του γύρο απο τους ώμους μου και με οδηγησε μεσα στο σπίτι. Όλοι κοιμόντουσαν έτσι κάναμε ησυχία. Πήγαμε στο δωμάτιο του και μου έδωσε ενα φουτερ του που το φορούσα σαν φόρεμα γιατί μου ηταν αρκετά μεγαλο. Ξάπλωσε δίπλα μου στο κρεβατι. Μου χαϊδεύει τα μαλλια μέχρι που με πήρε ο ύπνος αγκαλιά του. Όταν ξυπνησα είχε σηκωθει ηδη και άλλαζε. Όταν έβγαλε την μπλούζα του είχε μια τεραστια ουλή στο στήθος του που δεν ειχα ξαναδει. Κοίταξα στην ουλή και υστερα εκεινον. Με κοίταξε πίσω και έβαλε γρήγορα την μπλούζα του νευρικα για να την κρύψει.
Εγώ: καλημέρα
Είπα χαμογελώντας
Στ: καλημέρα
Εγώ: απο το χειρουργείο είναι έτσι?
Ειπα αναφερωμενη στο σημαδι που ειδα πριν απο λιγο
Στ: ναι
Ειπε βιαστικά και άλλαξε αμέσως θέμα
Στ: τι θες να φας για πρωινό?
Εγώ: δεν ξέρω οτιδήποτε
Στ: έχουμε δημητριακά αν θες ή μαρμελάδα ή μελι, καφέ αν δεν θες γάλα
Εγώ: οκευ οκευ ουτε σε ξενοδοχείο να ήμουν
Στ: το δουλεύω ακόμα
Είπε και και μου χαρισε ενα ζεστο χαμογελο
Στ: όποτε είσαι έτοιμη έλα στην κουζίνα οι γονεις μου λείπουν οπότε έλα ελεύθερα
Εγώ: χαχα εντάξει
Στ: σε περιμένω
Είπε και με φίλησε