Me? Without you? Nah.. [ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ]

Κεφαλαιο 22 *meet Alex*

Στ: οτι πεις..
Εγώ: πφ...
Στ: Έλλη τι είναι?
Εγώ:τι να σου λέω τωρα..
Στ: καλά δεν σε πιεζω αν δεν θες να μου πεις
Εγώ: ευχαριστώ πάντως
Στ: τίποτα..
Εγω: ελα παμε μια βολτα
Στ: οκευ παμεε

                         ..............

Οι μέρες περνούσαν δεν ξαναειχα καμια ενόχληση απο εκείνον που με είχε πάρει τηλέφωνο. Ισως και να ήταν απλα μια φάρσα. Αν και θα ορικιζομουν οτι άκουσα την φωνη του. Σιγουρα μου ηταν γνωριμη. Τωρα κάθομαι στο κρεβατι μου και δεν μπορω να βρω τα ακουστικά μουυ.
Εγώ: ΣΤΕΦΑΝΕ! ΠΗΡΕΣ ΤΑ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑ ΜΟΥ?!
Στ: όχι!
Εγώ: ναι καλά αφού εδώ τα είχα αφήσει και τώρα δεν είναι!
Στ: σου λέω δεν τα πήρα!
Εγω: ναι δεν γινεται να εξαφανίστηκαν μονα τους!
Στ: Αφου δεν τα πηρα!
Εγώ: ΡΕ ΙΑΣΟΝΑ ΓΑΜΩΤΟ!
Στ: ε?
είπε κοιτώντας με μπερδεμένος
Εγώ: ΣΤΕΦΑΝΕ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ...
Στ: ποιος είναι ο Ιάσονας?
Εγώ: γιατί πρέπει να είναι κάποιος συγκεκριμενα? απλα μπερδευτηκα...
Στ: δεν μπερδεύεσαι έτσι απλα πρεπει κάποιον να εχεις στο μυαλό σου
Ειπε και με κοιτουσε ύποπτα, πφφ δεν γινεται να του πω ακομα τιποτα γι αυτο... πρεπει να το σωσω
Εγώ: οχου ασε μας απλα μπερδευτηκα
Στ: οτι πεις....
Εγω δεν μιλησα και απλα κοιτούσα το πατωμα. Εκεινος μετα απο λιγο συνεχισε
Στ: Κατι τρέχει τελευταία?
Εγώ: ίσως..
Στ: θες να μου πεις?
Εγώ: για ποιο απο ολα?...
Ειπα και τον κοιτουσα με κουρασμένο βλεμμα
Στ: τοσα πολλά είναι?
Εγώ: περιπου...
Στ: ξεκινά τοτε απο το τηλεφωνημα τοτε γιατι ξέρω οτι δεν ήταν διαφημηστηκη
Εγώ: λοιπονν... Με πήραν απο απόκρυψη και νομιζω, βασικα είμαι σίγουρη ότι ηταν ο πρωην μου που ας πουμε ειχαμε κάτι προηγούμενα μαζί...
Στ: όταν λες προηγούμενα?
Εγώ: δεν νομιζω να είμαι έτοιμη να μιλήσω γι αυτο μαζί σου ή με οποιονδήποτε αλλο ακομα συγγνώμη....
Στ: όπως θες... Το Ιάσονας λοιπον τι ηταν?
Εγώ: το Ιάσονας....
Στ: ναι?
Εγώ: ο Ιάσονας ηταν απο τα καλυτερα πράγματα που μου εχουν συμβεί...
Στ: είσασταν μαζι?
Εγώ: όχι ουτε καν
Στ: τοτε?
Εγώ: ο αδερφός μου ειναι...
Ειπα και χαμογελασα αχνα στη θύμηση του
Στ: ο ποιος?!
Ειπε και μπορουσα να δω την έκπληξη στο βλεμμα του
Εγώ: έχω αδερφο...
Στ: τι όντως τωρα?
Εγώ: είχα βασικα...
Στ: τι έπαθε?
Εγώ: πέθανε σε τροχαίο περιπου 2 χρόνια πριν...
Ειπα ψεματα δεν ειμαι ετοιμη να πω την αληθεια για τον θανατο του. Δεν θελω να μιλαω γι αυτο, μου ειναι αρκετά δύσκολο
Στ: λυπάμαι πολύ...
Ειπε με συναινετικό βλεμμα και χαμογελασα πικρα
Εγώ: δεν πειράζει αρκεί που τον γνώρισα για εκεινο το διάστημα
Στ: ποσο χρονων ηταν όταν...ξερεις...
Εγώ: 17..
Στ: κρίμα...
Εγώ: εξ αιτίας αυτου χώρισαν οι γονεις μου γιατί δεν ηταν κανεις απο τους δυο τους καλά ψυχολογικά και μετα απο περιπου εναν χρονο μετακομισαμε εδώ πιστεύοντας οτι θα ηταν πολυ καλυτερα.
Στ: ηταν τοσα πολλά που δεν ήξερα για εσενα τελικα... Στην Νάνσι ή τον Ματέο εχεις πει τιποτα?
Εγώ:όχι...
Στ: σκοπεύεις να πεις?
Εγώ: δεν ξέρω..
Στ: αν δεν θες εγώ δεν θα πω τιποτα σε κανεναν αληθεια.
Εγώ: σε εμπιστεύομαι. Γι αυτό σου το είπα εξ αλλου
Την συζήτηση μας διέκοψε ο ήχος του κινητου μου. Ηταν απο απόκρυψη παλι. Ηταν σίγουρα εκείνος. Κοίταξα τον Στεφανο ανήσυχη.
Εγώ: είναι ο Άλεξ...
Στ: ο πρωην σου?
Εγώ: αυτός...
Στ: αν δεν θες μην το σηκώσεις
Εγώ:όχι θέλω να δω τι θα μου πει
Στ: καλά.. αλλα προσεχε... δεν ξερω ακομα τι είδους προηγουμενα εχετε αλλα και παλι
Εγώ: θα βαλω ανοιχτη ακροαση
Στ: οκευ
Το σήκωσα και έβαλα ανοιχτή ακρόαση
Εγω: ναι?
Αλ: ε μωρο θέλω να σε δω
Εγώ: μην με ξαναπαρεις τηλέφωνο
Αλ: σε περιμένω στο στενό (ταδε διευθυνση)
Εγώ: δεν πρόκειται να έρθω
Αλ: έλα ρε μωρο μου έχω και μια έκπληξη
Εγώ:.....
Αλ: θα σε περιμένω
Έκλεισα το τηλέφωνο. Κοίταξα τον Στέφανο και εκείνος εμενα.
Στ: τι θα κανείς?
Εγώ: θέλω να πάω...
Στ: γιατί?
Εγώ: θέλω να δω τι θα μου πει
Στ: θα έρθω μαζί σου δεν μπορω να σε αφήσω να πας μονη σου
Εγώ: δεν χρειαζεται να το κανεις αυτο, το ξερεις ε?
Στ: δεν μπορω να σε αφήσω
Εγώ: οτι πεις
Στ: ποτε θα πας?
Εγώ: τωρα?
Στ: ωραία ετοιμασου και παμε. Θα είμαι λίγο πιο πίσω να βλέπω αλλά χωρίς να με καταλάβει
Εγώ: ευχαριστώ ρε Στεφανε
Στ: τιποτα..
Ξεκινήσαμε να παμε. Φτάσαμε μετα απο λίγη ωρα. Ηταν εκεί και με περιμενε. Στιριζοταν πανω στον τοίχο ενος κτηρίου. Ρίχνω μια τελευταια ματια στον Στέφανο που στεκοταν λιγο πιο πισω και πάω προς το μέρος του Άλεξ.
Αλ: οπ ομορφινες
Ειπε κλείνοντας μου το ματι. Θεε μου με αηδιάζει τοσο πολυυ
Εγώ: κοψε τις μαλακιες τι θες?
Αλ: μην μου υψωνεις την φωνη εμένα
Ειπε κανοντας ενα βημα προς τα εμενα και ομολογω φοβήθηκα αλλα δεν θα του κάνω την χαρη να το δειξω
Εγώ: τι διάολο θες γαμωτο?
Αλ: δεν μπορω να σου μιλήσω αν κανεις έτσι. Δεν σε άκουσα να λες έτσι οταν-
Εγώ: σταματα! Μην το πεις...
Αλ: ξέρω οτι δεν το μετανιώσες
Ειπε έχοντας ενα μονιμο αυταρεσκο χαμογελο χαραγμένο στο προσωπο του
Εγώ: ξεραδια ξέρεις
Αλ: σταματά να με ειρωνευεσαι!
Εγω: αλλιως?
Με τράβηξε απο τον καρπό μου κοντά του με αρκετή δυναμη, με κρατούσε πολύ δυνατά και πονουσα
Εγώ: με ποναςς!
Αλ: τσουλιτσα
Ξαφνηκα βλέπω τον Άλεξ να εκτοξεύεται στον τοίχο και τον Στέφανο να τον κρατάει απο τον λαιμο.
Στ: μην την ξανά ακουμπήσεις το καταλαβες?!
Ο Άλεξ δεν μπορούσε να μιλήσει το μονο που έκανε ηταν να βηχει
Στ: ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ ΜΟΥ?
Αλ: ν-ναι....
Είπε με δυσκολια και ο Στέφανος τον άφησε κάτω. Ο Άλεξ με κοίταξε με ενα αγριο βλέμμα και έφυγε.
Αλ: δεν τελειωσε ακόμα αυτό πουτανιτσα

Μπουυ
Τι κανετε?
Παντα καλα
Ειμαι σιγουρη τον λατρεψατε τον Άλεξ #νοοοτ
Λοιπον να βαλω σποιλερ?
Θα βαλω
Σποιλερ: η περίληψη της ιστοριας:)
Χεχεχε
Αντε τα λεμε στο επόμενο γκαιζζ
~Ευα~