S*ktir ET

12.Bölüm Ateşe Verdim Yağmuru

Her insan kırılıp incinir her insan batar her insan yağar ama her insan günü gelince birleşir her insan doğar her insan güneş açar 

Her yeni bir başlangıç kaderimizi yerinden oynatır aslında şimdi kolumdan sıkıca tutan yüz haltları sert ve öfkeli olan adama bakıyordum şu an onun zümrüt yeşili gözleriyle karşı karşıya gelirsem büyük ihtimalle nefes alamam gözlerle ölüm fermanımı imzalıyordu çünkü daha çok yaşamam gerekiyordu Bu adaletsiz dünyada ne olursa olsun başıma ne gelirse gelsin yaşamak istiyordum Anneme kavuşamazdım ne kadar istesem de karşımdaki adama pes edemezdim ben her saniyede bin tane şey düşünürken aslında bana her saniye dakika saat ay yıl ve en sonunda asırmış gibi geliyordu ama kereme yan gözle baktığımda gözlerimizi birleştirmeye çabalıyordu bir şey söylememi bekliyordu büyük ihtimalle yalan olmasını isteyecekti benden sonra gözünü kırpmadan öldürecekti beni bunu biliyordum sonunda sabrının taşmasıyla beni sarsarak 

Bir şey söylesene dedi

ona bakamıyordum bile bakmaktan kaçıyordum ama o iyice öfkelenmişti Beni daha da sarsarak 

 Konuşsana lan konuş diye bağırırken ellerini gevşetti

an itibariyle yere düştüm daha sonra kafama gelen küçük damlara baktığımda keremin göz yaşlarıyla karşılaştım bütün elim ve saçım ıslanmıştı başımı kaldırıp kereme baktığımda bana kızarmış gözlerle bakıyordu ve birden yanımızdaki masayı devirdi her yeri altüst etti ne oluyor diye baktığımda salonun yarısı harabeye dönmüştü keremse 

Allah kahretsin nalet olsun sikerim bu hayatı diye küfürleri yağdırıyordu bağırarak

bir yandan koltukları deviriyordu sonunda elindeki ceketi alıp kapıyı çarpıp gitti Hala olanların etkisindeydim ne olacaktı şimdi yere çömelip kırılmış porselenlere bakıp bağlamaya başladım

anlamıştım oda çocuğu istemiyordu bu en mantıklısıydı bizim gibi üç kuruşluk insanlar anne ve baba olamazdı asla olmamalıydı Eskiden her yıl başında okul bizi kimsesiz veya mağdur çocukların yaşadığı yurtlara götürürdü onlara çok acırdım çoğunun yüzü yara bere içindeydi bazılarının bir kolu bir bacağı vardı ikincisi yoktu bazıları kördü ve bunların hepsi ailelerin suçuydu hiç biri doğuştan böyle değildi bazıları dilendirilmiş bazıları okula gideceği yerde tamircide çalışmış anneleri onları terk edip zengin kocalara gitmiş yada babaları organlarını satmışlardı kereminse onlardan farkı yoktu benimde anne olmam çok saçmaydı sorumsuz bir şeyi beceremeyen umursamaz çabuk bunalan maymun iştahlıydım kafamı eserse her şeyi yapabilirdim kimseyi düşünmezdim bencildim ben kim ölmüş kime ne olacak umurumda değildi çocuk yurduna bırakan ailelerden farkımız olmazdı keremle zaten aile olmak aile düşünmesi bile saçmalıktı kerem katildi üstelik her gün kaç kişinin canına kıyıyordu o elindeki pis kanla her akşam çocuğunu sevdiğini düşününce içim ürperdi sonunda kalkıp rahatlamam için bir şarkı açtım şarkı bizi anlatan bir şarkı daha 

Ateşe Verdim Yağmuru 

İzin verdim kalbimin düşmesine 

Ve o düşerken, sen kalkıp onu aldın. 

Karanlıktı ve ben bitmiştim 

Ta ki sen dudaklarımı öpüp beni kurtarana kadar

Ellerim güçlüdür. Ama dizlerim çok zayıf. 

Ayaklarına düşmeden Senin kollarında duramayacak kadar 

Ama senin bir tarafın var 

Hiç bilmediğim, bilmediğim

Söylediğin tüm şeyler 

Asla doğru değildi, doğru değildi 

Ve oynadığın oyunlarda Hep sen kazanırdın, hep sen.